Buitenland.

Duitschland. Scheiding van Kerk en Staat. Verwarring.

De landdag van Brunswijk heeft met een meerderheid van. twee stemmen, die der twee sociaal-democratische fracties, besloten, nog in dit jaar de scheiding tusschen Kerk en Staat tot stand te brengen, de regeering opdragende daartoe een wetsvoorstel in te dienen. Dit jaar zullen de gelden, die voortspruiten uit kloosterfondsen, nog voor de kerk beschikbaar gesteld worden, al stemden de onafhankelijke socialisten daar tegen. Evenwel werd de post vóór het Seminarium tot opleiding van predikanten, geschrapt. Voor de toekomst zal men alleen kunnen rekenen op hetgeen de rechtbank de j kerk zal toewijzen. Daarbij zal de hoofdvraag zijn, of de opbrengst uit de 23 kloostergoederen, voor de kerk zal bestemd blijven.

De eenige predikant, die lid van den landdag is, een democraat, beshuldigde de kerk, die hij dient, van heerschzucht, geestesknechting en karakterloosheid. Tot de sociaal-demoeraten richtte hij het verzoek, de oude kerk zooveel zij wilden te veroordeelen, maar de nieuwe kerk, die opgebouwd worden zou in den vrijen geest van den Nazarener, de behülpKime hand te bieden. Maar de socialisten, die de meerderheid vormen, wilden daarvan niets weten. Zij verzochten den democratischen predikant, tot de nieuwe kerk van het socialisme toe te treden. Het station van het modernisme zijn de sociaaldemocraten reeds lang voorbij!

In Brunswijk is men dus in beginsel tot scheiding van Kerk en Staat gekomen; wanneer de regeering haar opdracht aanvaardt, zal deze in dat land weldra een voldongen feit zijn. In andere deelen van Duits.chland is men zoo ver nog niet. Ia de Christel. Welt klaagt Ds. Rade: „De plannen om tot een verandering in kerkelijke toestanden te komen, zooals de tijd dit vordert, worden hoe langer zoo meer verward. Dit geldt over de geheele lijn, maar vooral voor Pruisen. Breedvoerige onderhandelingen tusschen Opperkerkeraad, Vertrouwenraad, Provinciaalsynoden, daarenboven met Hannover, Kiel, Kassei, Wiesbaden, Frankfort, gelijk die gehouden zijn of nog gehouden zullen worden, maken eigen initiatief, goeden wil en een ernstige opvatting van den toestand en daarom een eendrachtig optreden onmogelijk. Men begint terug te verlangen naar een afdeeling voor predikantszaken van het ministerie van eeredienst, men gaat om een minister, die het sumepiscopaat uitoefent, roepen, nadat men dezen zooeven verwenscht, of met de grootste terughouding behandeld heeft. Het is voor een vruchtbare scheiding van Kerk en Staat, die toch tot stand komen moet, niet gunstig, wanneer zekere kerkelijke kringen reeds nu doen, als badden zij alleen de kerkelijke macht in handen."”

Maar ook andere stemmen doen zich hooren, die het gelukkig vinden, dat de beraadslagingen zoo lang duren en men zich zorgvuldig voor den nieuwen staat van zaken voorbereidt. Want het gevaar dreigt, dat men de kerk zou overgeven aan het drijven van enkel zich op den voorgrond dringende „kerkmakers.”

Uit alles blijkt, dat men in Duitschland niet weet, welken koers men met de landskerken uitsturen zal.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen