Buitenland.

Duitschland. Drie sociaal-democratische ministers summus episcopus over de Landskerk.

Het was in de voorloop'ge constitutie van Pruissen bepaald, dat de bevoegdheden van den Koning voorshands door de staatsregeering zouden uitgeoefend worden. Maar nu was het de vraag, of daaronder ook de rechten begrepen waren, die de Koning van Pruissen ah summus episcopus, of opperste bisschop, over de Ke-k uitgeoefend had? Bij de Duitsch nationale partij heerscht de overtuiging, dat dit niet bet geval was. Het sumepiscopaat was een kroont echt, dat niet in de constitutie opgenomen werd. Men wilde die functie aan een opperketkeraad en aan het bestuur der Generale Synode overdragen. De meerderheid der volksvertegenwoordiging was daartoe niet genegen, en de twee bovengenoemde kerkelijke lichamen schijnen verzuimd te hebben ona snel te handelen. De Duitsch-democatische panij stelde voor, dat de regeering aan drie staatsministers van de Evangelische Kerk het sumepiscopaat over de Kerk zou opdragen. Dit werd echter verworpen. Toen kon de regeering de rechten van bet sumepiscopaat aan zich trekken. Dit scheen niet slechts voor de voorloopige, maar ook voor de «endgü^tigec regeling van het kerkbestuur een on^ewenschte toestand. Toen werd door de Duitsche nuionale fractie een voorstel gedaan, waarbij toch diie Evangelische ministers het sumepiscopaat zouden waarnemen. En ten slotte werd dit aangenomen. Er werden toen drie socialistische ministers gevonden, die tot de Evangelische Kerk behooren, welke nu als opperste herders der Pruissische landskerk dienst doen.

Het spieskt wel van zelf, dat de kerkelijke pers in Duitschland den loop dien de dingen genomen hebben, betreurt. Het bestuur oer Generale Synode tn de Evangelische opperketkeraad hebben er tegen geprotesteerd, maar voorshands moet men zich bij den toestand, dat drie socialistische ministère de opperste harders der Evangelische landskerk zijn, neerleggen — gelijk men in deze dagen zooveel in Duitschland dragen moet, wat on verdragelij k is.

De Kerk en de Gemeenschappen. Da predikant Michaelis van Bielefeld schreef de volgende stellingen over > Kerk en Gemeinschaft< : (Over Gemeinschafien schreven wij reeds meermalen; wij herinneren dat dezen vereenigingen zijn van brlijders des Heeren die in de piedikiog welke van de landskerken uitgaat, geen bevrediging konden vinden, en daarom een organisatie stichtten, waaibij zij zich in kringen aaneensloten om eene prediking van den Christus naar hun hart te verkiijgen, zonder zich van de landskerk af te scheiden).

I. De Gemeen schapsbeweging omvat een rijkdom van Godsdienstige krachten, de voor de geheele kerk en' voor den bouw van het Rijk Gods onderhouden en vruchtbaar moet gemaakt worden. Dit is een dringende plicht en gewichtige laak voor de Kerk.

II. De Gemeenschapsbeweging wordt in haar wezen het best verstaan door haar eisch 1. van persoonlijke heilservaring, 2. van aaneensluitiD*g van hen die zeker zijn van hun zaligheid, 3. van het aanvaarden van de roeping tot Evangelisatie aan anderen, zoowel als uit haar streven om het beeld der Bijbelsche geme nte zoo duidelijk mogelijk aan het licht te breagen.

III. Op deze wijze geeft zij in de kerk een noodzakelijke leactie tegen een te sterk nadruk leggen op het voorwerpelijk karakter der kerk en der kerkelijke ordeningen. Aan. de andere zijde heeft zij bij haar meer onderwerpelijk strevcii de kerk noodig en behoeft zij de winst, die in haar band met de keik ligt.

IV. Van de kerk verlangt de Gemeenschapsorganisitie, dat zij gemeenteleden, die de genadegaven .daartoe hebben, in den geordenden weg voor medearbeiders in de gemeente zal toelaten; dat kerken en kerke'ijke gebouwea ook door Christelijke vereenigicgen zullen kunnen gebruikt woraen; dat avondmaalsviering in broederkringen niet zal aangemerkt worden als in tegenspraak met de kerkelijke orde; gemeenteleden moeten zich naar eene andi^re gemeente kunnen begeven, wanneer hunne eigene voor hunne behoeften geen bevrediging biedt; de «minde! heden" moeten zich tot gemeen'en kunnen vereenigen, en zulke mindeiheids-gemeenten moeten ook gediend kunnen worden door niet-thcologen.

Het is jammer dat de Gemeenschapslieden in Duitschland, niet eenvoudig zeggen: »laat de Kerk in waarheid'weer belijdende kerk worden, dan ontbinden wij onze «Gemeinschafien". Maar het denkbeeld «een kerkje in de kerk" schijnen zij niet te kunnen loslaten. Zij gevoelen, dat zij het objectieve, wat de Kerk biedt, niet kunnen missen en toch zijn zij zoo geestelijk aangelegd, dat zij ook hun subjectief standpunt niet kunnen laten varen. Als dit anders bij hen was, hoeveel steun zouden zij dan kun-Uin bieden aan hen die overtuigd zijn, dat in den zwaren tijd dien Daitschland doorworstelt, een Kerk die onder de banier van de belijdenis van den Christus optrekt, alleen redding brengen kan.

Engeland, EenMethiodistischeConferentie over den Volkerenbond. Op eeoe Ceijferentie van Methodisten te Grimsby op 16 Juni 1.1. gehouden, werd een resoluue aangenomen over den Volkerenbond, die ook daarom van belang is, wijl zij denzelfden geest ademt als een resolutie die in een Duitsche Meihodisten-Confeientie te Plauen inVoigtland, aangenomen werd.

Over de Engelsche resolutie schrijft de Manchester Guardians

„De predikant S. Horton uit Londen stelde eeae resolutie voor, waarin nogmaals instemming met den Volkerenbond betuigd werd, die naar zijn idee en wezen Christeüjk, het eenige middel is, waardoor de volken weder saamgebracht kunnen worden, terwijl de wereldvrede er door bewaard wordt. Maar daartoe wordt vereischt, dat de volken, met welke wij oorlog gevoerd hebben, in dien bond opgenomen worden. Het militairisme is tegen de christelijke belijdenis. De geest van hebzucht heeft zich ook in de groote conferentie van Versailles geopenbaard, en zoo lang de volken zelfzuchtig en hebzuchtig zijn, zullen wij niet tot een Volkenbond volgens de door president Wilson getrokken lijnen, komen. Deze resolutie werd met hartelijke instemming aangenomen.”

Uit de Duitsche resolutie halen we het volgende aan:

„De religie van Jezus Christus is bestemd voor alle volken. In overeenstemming daarmede heeft de Methodistische Kerk hare internationaliteit in geheel haar arbeid steeds tot uitdrukking gebracht. Helaas heeft de vreeselijke wereldoorlog, naast andere treurige verschijnselen, ook de uitwerking gehad, dat de banden van Christelijke liefde verbroken-werden. Zal dit zoo blij^ren? De Methodistische kerk, de eenige Evangelische Kerk die cnr^er alle nitiën hare leden telt, heeft nu de van God gegeven roeping, te helpen dat de verzoening der volken tot stand komt. Zij moet daarom, over allen twist der volken heea, de menschheid het glotieiijke voorbeeld geven van Christelijke eenheid en liefde.”

Dit zijn betere woorden dan die van een Zwitsersch predikant, welke er voor pleitte, dat .het Duitsche volk moest uitgesloten blijven, totdat het erkende, dat het den wereldoorlog veroorzaakt heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen