„Als hij voleindigd had.”

Als Jakob voleindigd had aan zijne zonen bevelen te geven, zoo leide hij zijne voeten samen op het bed en hij gaf den geest. Oen. 49 ; 33.

Niet altoos wordt het ons vergund ons voor te bereiden op het einde, onze laatste bevelen te geven en dau, als onze taak voleindigd is, ons neer te vlijen, zoo gelaten en stil als vader Jakob deed, om den geest te geven.

De dood kan zoo onverwacht, zoo plotseling, zoo bliksemsnel kumen. E: : n oogeublik te vorcu zaten we nog vrooiijK koutende aan den disch te midden der onzen \ er was niet ééu, die dacht aau den dood j zeifs van kiankheiQsgevoel was geen sprake. En dan zonder overgang ot voorbereiding buigt plotseling het hootd, breekt het oog, glijdt het lichaam weg, slaat de harteklop stil. Ds dood heeft met ééj fellcu slag het leven weggemaald.

Of OOK de kraijkheid, die aan het sterven vooiaf'giDg, kan van stonde aan zoo vergiftigend op de hersenen inwerken, dat eerst de gcdacnten verward laken, in ijlende laal alleen onsamenhangende woorden worden uitgesiooten en dan een diepe bewustcloosQeid intieedt, waarin de levens vlam uitgebluscnt wordt, zonder dat van de stervende hppea een afscheidswoord wordt beluisterd.

Ook in den vorm, waarin God den dood tot ons wil laten kumen, is Hij de Vrijmachtige, die doet wat Hem bshaagt. Wellicht dat voor degenen, die m vrede mugcn heengaan, omdat hun ziel in Cnristus geborgen was, zulk een ploisel.nge dood, een dood zonder smart of strijd, de zacntste overgang naar den hemel is. Maar voor hen die achterblijven, is zuik een plotseling worden weggeiukt van wie huu lief was, dubbel smariclijK. OJS hart wil op dat sterven worden vooroereid. En we willen, eer dat de scheiding kumt, nog een laatste woord beluisteren, een laats eu zegen Ontvangen, etn laatstcn licfleblik uit het oog dat breken gaat, opvangen. Een stcttbed, zooa/s aau vader Jacob gescnunkeu werd, wuns levensloop was voleindigd, die ziju kinderen en kleinkinderen om zijn stervenssponde zag, die zegenende van hen afscheid nam en locn de voeten samenlei op hel bed en den geest gaf, is voor ons het schoonste sterven, voorzoover het sterven ooit schoon kan zijn.

Aan de laatste woorden door zulk een stervende gesproken, wordt door ous dan ook een zeer bijzondere beteekenis gehecht. Als na het sterven de vrienden komen in het huis om te rouwklagen, is een der eerste vragen, wat de laatste woorden van den overledene zijn geweest. Het is alsof het woord van hem, die aan de poort der eeuwigheid staat, schier een profetische beteekenis heeft. De geloofstaal door zulk een stervende in zijn laatste oogenblikken gesproken, de zegenbeden voor ziju kinderen opgezonden, de bevelen, die hij hun gaf, worden als een heilige schat bewaard. Hoe menig woord, even ernstig bedoeld en even diep van inhoud, tijdens het leven gesproken, maakte nauwelijks indruk, werd straks weer vergeten, ging in de drukte van het leven te loor. Maai het laaiste woord van een stervenden vader vergeten de kinderen nooit, de laatste btde van een moeder voor degenen, die ze achterlaat, staat als met een diamanten griffie in ons geheugen gegraveerd.

Vooral bij de albeslissende vraag, of er hope is voor de zaligheid, wordt aan de laatste woorden van zulk een stervende door ons zooveel waarde gehecht. We willen het zoo gaarne voor 't laatst nog eens hooren van degtnen, die ons zoo lief waren, dat zij in volle verzckerdheid des geloofs ziju heengegaan. Het is zulk een rijke vertroosting, wanneer het laatste woord van zulk een stervende is geweest: Ik weet in wien ik g'jloofd heb en ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven mij van zijn liefde scheiden zal. Eu als dat spreken zelf onmogelijk is geworden, omdat de stem begaf, is men al zoo dankbaar, wanneer op de vraag : of het alles vrede is, het klamme, met doodszweet bedekte hoofd nog eens uit de peluw zich opricht om bevestigend te knikken, en in het reeds dof geworden oog plots een hchtglans weer opfl kkert, die van dien zielsvrede getuigt. Niet alsof hst einde van elk kmd van God steeds zoo vol vrede zou wezen. Wie meent, dat het sterven van Gods volk altoos een Ncbo is, vanwaar uit de verte het Kanaau der rust wordt gezien en de psalmen der engelen worden beluisterd, kent de werkelijk held niet. Een Augusunus, toen hij sterven ging, hteft al zijn vrienden heengezonden, en, alleen gelaten, heeft hij wetn nrie eu zuchtende de boctepsalmen gelezen. Een John Kuox, de groote hervormer van Sctiotland, heeft, naar hij zelf getuigde, in zijn sterven den bangstcn en bittersten strijd gevoerd met de aanvechtingen van drn Booze. En onze Heiland zelf heeft in zijn stcrvensure geklaagd: Miju God, roijo God, waarom hebt Gij mij verlaten? Terwijl omgekeerd het wel voorgi komen is, dat zij d e juichende tn roemende iu Gods genade meenden den h m=i in te gaan, wanneer de stervensangst week en verlengt' g van het leven hun geschonken werd, weer tot een zondig en goddeloos leven vervielen, waarin elk teeken van waarachtige genade werd gemist.

Maar al kan men daarom op zulk een laatste woord nooit geheel afgaan; al is het sterven van menig waarachtig kind Gods in aanvechting en duisternis geweest, en al blijft de mogelijkheid open, dat wie van vrede m zijn sterven jubelde alleen een ingebeelden vrede bezat; toch is het in algemeenen zin genomen waar, wat de Psalmdichter zegt, dat het einde van Gods kinderen vrede is. Hoe vaak wordt juist bij hun sterven een geloofstoon van hen beluisterd, zoo rijk en diep als in het leven maar zelden werd vernomen.

Onze vaderen spraken van een heilige stervenskunst, zooals ze ook spraken van een heilige levenskunst van Gods kind. Ze bedoelden daarmede niets gemaikts, niets herekends, niets theatraals. Dit' zou in heel het leven, dat zou bovenal in het sterven een gruwel in de oogen des Heeren zijn. Wat ze wilden was alleen, dat we door genade Iceren moesten ook met ons sterven God te verheerlijken. Laat daarom de bede in ons hart zijn, dat zulk een sterven eens ook ons geguad wc de. Eiu sterven niet vol angst en verschrikking voor den dood, niet een krampachtig ons vastklemmen aan 't leven, maar een gelaiea en stil ons uitstrekken op ome stervenssponde als vader Jacob, om 't oogenblik af te wachten, waarop God onzen geest tot zich neemt. Een sterven waarbij we als rijksten schat achterlaten voor wie ons lief waren, niet ons goud of zilver, maar den zegen des Heeren, zooals Jacob stervende zijn kinderen gezegend heeft. Een sterven, waarbij alle eigen roem wegzinkt, we niets voor onzen God ziji dan een arm zondaar en het laatste woord een Verheerlijking is van de wondere genade Gods: Op uwe zaligheid wacht ik, Heere, zooals Jacob stervende bad.-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen