Op Gods roepstem.

Jaren, heeft het verblijf in Moab geduurd. Veel is er o]; idervond6n en beleefd-Banden zïjn geknoopt door de gesloten liuwerijfcen — en banden zijn verbroken door den wreeden dood, die den vader en de 'beide zonen, alle drie in de kracht hunner jaren, weggenomen heeft.

Maar eindelijk trekt Naomi weer op uit het vreemde land naar de erve /der vaderen, wan"! ze had gehoord, dat de Heere iZijn volk bezocht had, door hun weer brood te geven.

Daar staat nu iets wonderlijks van des Heeren doen met Naomi. Daar leest ge, waf de Heere heeft gedaan, om "Naomi, die daar is in een land, waar ze niet hoort, weer terug te brengen naar haar eigen land en naar den rechten weg.

Hoe dat is gegaan? Wel, ze had gehoord, dat de Heere Zijn volk bezocht had. De ellende is van Israël geweken. De slaande hand heeft opgehouden met tuchtigen. Er is weer "brood.

En die tijding heeft Naomi gehoord. De Heere heeft niet alleen brood gegeven. Hij heeft er ook aan gedacht, dat daar ginds in "het vreemde land! een Israëlietische toeft. Dat 'daar een bondskind op een weg is, waar ze niet moet zijn. Hij heeift haar niet vergeten, ook al is ze meer dan tien jaren in Moab — want 'de band van Zijn Verbond is sterk. En als Hij Israël verzadigt met brood, dan doet Hij ook nog een ding meer — dan zorgt Hij, dat de mare ook doordringt tot h'et eenzame huis, waar Naomi met de haren woont. Er 'is een boodschap des Heeren aan haar deur in die tijding, die ze hoort: Naomi, er is, brood in het landl

Zoo straalt daar wonderlijk licht over dit woord uit het Woord. Ge moogt het dus wel zóó omschrijven: Naomi was op een plaats, waar ze niet hoorde, in een land, waar God niet werd gediend, en waar reeds banden aan een zondig volk' werden geknoopt — maar "hoort, Baar klopt een hand uit Gods hemel aan haar deur, en daar roept de stem van haar God: keer, dolende, weer. "En op "die roepstem is Naomi weer naar huis gegaan; ze gaat op des Konings roepstem naar haar huis in "'t Vaderland.

Wat hier staat is historie; één keer is het gebeurd. Maar hebt ge daarin niet Gods doen niet vele reizigers naar de heerlijkheid herkend?

Op een doolweg vervallen, dat zijn er zoo vele van Gods pelgrims. Weggezworven van den rechten, koninklijken weg. In vriendschap met de wereld bij den een. In zondige gewoonten bij een ander. Ginds weer door een huwelijk met een ongeloovige. Of door het geven van het heele hart en alle belangstelling aan de zaak en het geld.

Op een doolweg. Ver van God. Waar de vrede weg is en de bloei van weleer verdord is en niets dan uiterlijkheid voor het oog overig bleef.

Zóó geboeid door de lokkende stemmen der wereld en de zonde, dat die pelgrim nog zou vergeten, dat hij toebehoort aan den Christus Gods, die hemheeït gekocht met Zijn bloed.

Maar dan, herhaalt zich, soms de geschiedenis van Naomi weer. Het wonder gebeurt in die ziel — Gods stem roept aan haar venster en Gods hand klopt aan haar deur.

Ge kent de sage van den Engelschen koning Richard Leeuwenhart, die in het vreemde land ergens gevangen zat op een plaats, die men in het vaderland niet wist. Een dichter uit zijn land trok toen het vreemde land door en spéélde aan afle gevangenissen een lied uit het vaderland. En toen het gespeeld werd aan het venster van 'den kerker, waar de koning gevangen zat, klonk van binnen de stem van den gevangene, die dat lied meezingen ging. Het lied uit zijn vaderland had hij herkend.

In haar eenvoud is die sage schoon. Ze roepif herinneringen wakker aan wat Jezus Christus doet aan een dolend reiziger naar de heerlijkheid.

Een Christen, die geboeid is in de macht van de zonde. In den kerker van het vreemde land. Hoe zal ooit die dolende nog terugkeeren om nabij God te zijn?

Van zichzelf? O, in der eeuwigheid niet.

Maar Jezus Christus is als de Goddelijke Zanger van genade. Hij treedt naar de deur van den d'olende..en zingt aan., , h6t., .venster een Taaide.liederen. van het vaderland. Hij zegt, dat er bij Zijn Vader overvloed is van brood. Hij roept aan het open zielevenster: „Waarom weegt gij geld uit voor heteen geen brood is? " Zachtkens klopt de doorboorde hand aan de gesloten deur en roept: „Keer, dolende, terug".

En als het daarbinnen niet gehoord wordt door al het rumoer van de wereld en van de pret en van de drukke zaak — o, dan heeft Hij nog el andere middelen. Dan neemt Hij wat eg en breekt iets moois en ontneemt wat liefs. Dan wordt het stil.

De dolende luistert nu, nu Hij zelf door Zijn oord en Geest het hart wakker geroepen heeft.

Hoort, daar wordt geklopt. Hoort, daar spreekt Iemand, die roept: „TCeer, dolende, weer"!

En de geschiedenis herhaalt zich — uit het verre vreemde land, waar tooh geen vrede was, keert de olende terug. Verbroken worden "de banden. Vaarwel gezegd worden verkeerde relaties.

En op de verbaasde vraag naar het waarom jubelt ge, als die Stem aan uw venster zoo geroepen heeft:

Ik ga op des Konings roepstem i^iiuui*]\fasaF"^{> d& Huia' in 't vaderland.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen