VRAGEN VAN JONGEREN

Die alleen zich voelt.

Onzen vrager van vorige keer, die wilde weten, of het zonde is, dat in één gezin sommige broers en zusters min of meer een eigen groep vormen, heb ik in zooverre beantwoord, dat werd geconcludeerd, dat het bestaan van ziilke speciale bindingen volkomen natuurlijk moet worden geacht.

Maar nu staat er in den brief van onzen vrager één zinnetje, waarover ik nog wel iets wil zeggen.

Ik lees n.l. dit: „En als je dan zelf de speciale van niemand bent, ben je altijd alleen, en dat maakt je kriebelig."

Deze reactie van onzen briefschrijver moge een volkomen natuurlijke zijn, zij is niet allereerst een verstandige.

Laat ik eens met den meesten nadruk zeggen, dat in een gezin tusschen broers en zusters iemands positie van „eenzame" veelmeer en veel vaker een neerslag is van zijn eigen geestelijke gesteldheid, dan een gevolg van het optreden van de familie zelf. Zoodra iemand het gevoel heeft, dat hiji zich „de mindere" moet gevoelen, of liever, zoodra iemand denkt, dat anderen 'hem minder achten, komt in zijn leven dat verschrikkelijke, dat wij „minderwaardigheidsgevoel" noemen. In de rubriek over „Opvoeding en Onderwijs" hopen we eerlang over dat „minderwaardigheidsgevoel" eens te schrij-

ven Nu merken we slechts op, dat het ia den regel ^^J is, dat iemand, die meent, dat anderen hém links laten liggen, zijn omgeving, en de handelingen van anderen ziet door een sterk gekleurden bril. Ik zou mijn vrager willen zeggen: zie nu zelf eens de onbillijkheid, die uit uw betoog spreekt. Dmdat een achttienjarige broer (de broer dadelijk onder u, iimners gij zijt negentien, „de speciale" is van een zusje van negen (!) daarom zijt gij toch niet altijd „alleen". Gij gaat met uw broer naar de .1. V., gij gaat met hem op reis, eaiz. Denkt ge nu werkelijk, dat uw achttienjarige broer zijn hartsgeheimen zal vertellen aan uw en zijn negenjarig zusje?

Neen, dat is het niet.

Maar gij zijt een weinig jaloersch, naar ik vrees. En dat gevoel van afgunst leeft ge uit, door u van uw broer afzijdig te houdeo.'.

uw broer afzijdig te houdeo.'. Gij schrijft zelf: „toen zus... hem nog niet als haar speciale had, voor een jaar of twee-drie, was tusschen ons alles goed. Nu vind ik hem heel anders geworden."

Zie, nu begrijpt ge toch zelf wel, dat de verstoring van de harmonie veel meer in u, dan in hem moet liggen? Denkt ge dat dat zusje uw broer biedt alles, v/at gij hem vroeger waart? Wie weet, hoe uw broer over u te klagen heeft.

Daarbij komt, dat ge in een ander verband vertelt, dat uw zusje waarover het hier gaat, u bijzonder liet was, on dat ge „al het mogelijke deedt cm haar aan te halen, enz." Zie, ook daarin hebt ge, waarschijnlijk het resultaat wel ietwat aan uzelf te danken. Kinderen van ongeveer vijf tot ongeveer acht jaar, laten zich niet dwingen, ja sterker, ze keeren zich juist af van dengeen, die zich aan hen opdringt. En dat meisjes misschien nog sterker dan jongens.

Zoo zou ik u den goeden raad willen geven: aanvaard den toestand, dien ge thuis vindt, en weet, dat gij alleen dan u niet meer „alléén (en dus ook niet meer „kriebelig") zult voelen, wanneer gij uzelf geeft, en kleine afgunst bant uit uw hart.

Ook in ons gfewone dagelijksche verkeer thuis moeten we voortdurend biddend ons eigen hart onderzoeken, mijn vriend.

Wie bij zichzelf pleegt te beginnen om de oorzaak van de verstoring van zijn gemoedsrust op te sporen, heeft in den regel het blijmoedigste leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen