UIT DE SCHRIFT

Teel meer behouden door zijn leven.

Hoe komt het toch, dat wij zoo weinig ons geloof richten op den nu levenden Christus?

We zien terug naar Zijn kruis, en belijden, dat in Zijn verzoenend sterven het eenige rustpunt ligt voor ons hart.

Waarom blikken we zoo weinig op naar Zijn •troon?

Wat is hooger? Zijn troon of Zijn kruis? Glorie gaat toch boven lijden, leven is meer dan dood. Welnu, in het leven van Christus ligt nog veel meer ons behoud dan in Zijn dood.

Door dien dood werden vijanden met God verzoend; door dat leven worden verzoenden behouden.

God heeft Christus eerst voor de kerk overgegeven in den dood, om haar te verlossen van den toekomenden toorn. Maar daarna heeft Hij Hem uit de dooden opgewekt tot heerlijkheid. En zóó, als Levende, is Hij onze Middelaar gebleven. Hij heeft niet alleen met Zijn bloed betaald, maar ook uit alle heerschappij des duivels verlost. Ook bewaart Hij en past toe wat Hij door Zijn dood voor ons verwierf.

Met de opstanding is voor den Christus een nieuwe phase in Zijn middelaarsleven begonnen. Hij leeft nu eeuwig Gode. Tot Diens eer en glorie. En tegelijk lol heil van al de Zijnen.

In dat leven heen God aan Christus het werk der toepassing van de verworven verlossing toevertrouwd.

Jezus zet daarmee de kroon op Zijn verlossingswerk

Daartoe heeft Hij van den Vader begeerd het onvcrganklijk leven.

Als de Heiland alleen gestorven ware, zou de hemel ledig gebleven zijn.

Maar nu, gezeten aan 's Vaders rechterhand, trekt Hij al de Zijnen tot Zich.

En zeg nu zelf: vervult dat rijke hemelleven van Christus onze gedachten genoeg?

Wij voelen ons soms zoo alleen iii onzen strijd.

De vijanden zijn machtig; wij zijn zwak.

Onze ziel wil aanvaarden het volbrachte offer van Christus. We roepen verlangend de kracht van Zijn bloed over ons in. Is Hij niet van God. verlaten, opdat wij tot God genomen en nimmermeer van Hem verlaten zouden worden? Maar het wordt zoo nevelachtig. Golgotha is zoo ver weg in de diepten der eeuwen. Ons geloof heeft zoo'n moeite het werkelijk vast te houden. Het vervloeit en vervluchtigt soms zoo. Er komt een leege ruimte tusschen dat kruis en het heden. Wij zoeken nog teveel den levende bij de dooden.

Dan denken we er niet genoeg aan, dat Christus opgestaan is om nimmermeer te sterven. Om eeuwig te leven. Mag dat leven dan voor ons minder beteekenen dan Zijn dood? Neen, omgekeerd, veel meer!

Wat zou sterker zijn: de dood? of het leven, dat dien dood voor eeuwig overwon?

Bloedend hing de Heiland, vol wonden, aan het kruis. Roerloos-koud lag Hij, in lijnwaad gewikkeld, in Jozefs graf. Doch nu is Hij met heerlijkheid en eer gekroond. Hij is gezeten aan de rechterhand des Almachtigen Vaders. IConing in glorie, Zijn Hem alle dingen onderworpen. Zijn dood was machtig vijanden met God te verzoenen. Zal Zijn leven NU niet veel meer machtig zijn ons te behouden van den toekomenden toom?

Temeer, daar de verhouding zoo geheel anders is geworden. ~" ' '

Door Zijn dood werden vijanden verzoend.

Door Zijn leven worden kinderen behouden.

Zijn sterven was maar voor kort; Zijn leven voor eeuwig.

Zulk een Middelaar is nu aan de kerk gegeven.

Wat moesten we ons dan toch veilig gevoelen, als we door geloof aan die verzoening deel hebben ontvangen!

In onszelf beschouwd blijven we midden in den dood liggen.

Maar alleen het leven van Christus verlost ons van den dood.

En, Zijn Middelaarswerk in den hemel is blijvende waarborg van ons behoud.

Want indien wij vijanden zijnde, met God verzoend zijn door den dood Zijns Zoons, veel meer zullen wij, verzoend zijnde, behouden worden door Zijn leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen