ZENDING EN EVANGELISATIE

ITEMHGEUSATIE Twee eeuwen Surlname-Zending.

I.

De Broedergemeente te Zeist maakt zich op om met Christelijk Nederland te gedenkea, hoe vóór 200 jaren de Hermhutters den zendingsarbeid op Suriname hebben aangevangen.

Aan alle kerkeraden is verzocht een collecte te houden, om mee het tekort van f120.033 te dekken! Ook op andere wijze worden pogingen gedaan het Zeister genootschap te helpen. En er behoeft niel aan te worden getwijfeld, of de kerken in Nederland zullen hun plicht verstaan.

Hun plicht!

Want wij staan schuldig ten opzicht van Suriname.

"Wie de tweehonderdjarige geschiedenis van het zendingswerk aldaar leest, voelt zich diep beschaamd. Nederland bemoeide zich wel met Oost- Jndië; maar de West is altijd verwaarloosd. Hadden de Duitsche Herrnhutters er zich niet over ontfermd, zoo ware de Naam van den Heere Jezus over de zondaars in Suriname niet uitgeroepen.

Ja, nog grooter is de schuld!

Omdat de Nederlandsche plantagehouders in de zending een vijand zj^gen van de slavernij, hebben zij de Broeders op alle mogelijke wijze tegengewerkt; zelfs de overheid deed er aan mee.

Maar wat het meest betreurd moet worden, is, dat de kerken in het vaderland de Surinamezending in den ban hebben gedaan; zelfs zond de classe Amsterdam een herderlijk rondschrijven, waarin tegen deze „schadelijke dwaalleer aars" werd gewaarschuwd.

Deze tijd is, Gode zij dank, voorbij! De Broedergemeente heeft nu reeds sinds jaren de sympathie van allen, die van harte bidden om de komst van Gods Koninkrijk.

Eerst ging de arbeid uit van Hermhut zelf; later nam de Broedergemeente te Zeist het op zich vooral ook voor het verzamelen van gelden te zorgen. Maar toen Duitschland financieel ineenstortte, nam , Zeist geheel alleen Suriname voor zijn rekening, in het vertrouwen, dat Christelijk Nederland zijn roeping zou verstaan. Is het niet een Nederlandsche kolonie? Heeft niet Nederland in vroegere tijden uit dat land ongehoorde schatten gehaald? Werd het niet hoog tijd, dat de Nederlanders de Duitsche Herrnhutters krachtig gingen bijstaan?

Het Zeister Zendingsgenootschap mocht dus wel op finantiëele hulp rekenen. Maar helaas, de tekorten namen toe. Zullen wij onze Herrnhutterbroeders laLen omkomen onder den last van hun schulden: f120.000?

Onbekend maakt onbemind.

Bij name is de Herrnhutter zending te Suriname nu wel bekend, vooral sinds 1928 Zeist alleen voor den arbeid zorgt. Maar de geschiedenis ligt voor de meesten nog in het duister. Laten wij daarom iets ervan verhalen; het zal 8 Sept. te gemakkelijker zijn de zending op Suriname te gedenken.

* 'Suriname ligt aan de Noordkust van Zuid-Amerika; 'ten Oosten wordt het begrensd door Engelsch Guyana, en ten Westen door Fransch Guyana, in den regel Cayenne genoemd. In het Noorden is de Atlantische Oceaan, en in het Zuiden

Brazilië. Vanuit dat machtige land komen de rivieren, waarmee Suriname rijk is begiftigd. In den loop der eeuwen heeft zich bet slib aan de kust verzameld, en is er een groot kustland ontstaan, dat nu zelfs een derde deel van de kolonie uitmaakt. De geweldige vruchtbaarheid noodigde als het ware de Nederlanders uit, om plantages aan te leggen. En omdat de eigenlijke inwoners, de Indianen, voor het plantagewerk niet geschikt of ertoe bereid waren, voerde men uit Afrika Negers

in als slaven' In den loop der jaren werden zeker 350.000 slaven ingevoerd, maar ia het midden der 19e eeuw waren er maar 35.003 van over! In plaats dat de meer dan 300.000 zich verdubbeld hadden, •was er slechts een tiende van in het leven gebleven. Dit feit alleen spreekt van ellende, die nameloos is, en van schuld, die op ons rust, ook op ons.

De behandeling van de Negers was, zooals bij slavernij te verwachten is; daarom - zochten velen hun heil in de vlucht naar de oerwouden; daar vereenigden de ongelukkigen zich tot verschillende groepen, die den naam van Boschnegers kregen. Om aan de vele onmisbare materialen 'te komen, noodig pm te leven, en vooral om vrouwen te bemachtigen, deden de Boschnegers gedurig invallen op de plantages en dorpen van de vlakke kust; zij roofden en moordden. Eindelijk maakte een verstandig gouverneur een einde aan dezen wanhopigen strijd en sloot een verdrag met de Boschnegers, die niet langer vogelvrij verklaard bleven.

In 1863 werden de slaven in Suriname "vrijge­ laten; 37.000 zwarten mochten het juk afwerpen. Maar de vrijheid was voor de meesten een te groote weelde; nu zij niet meer werken moesten onder den dwang van de zweep, wilden de meesten niet meer werken.

Daarom zagen de plantagehouders naar andere werkkrachten uit. Zoo werden dan tienduizenden Indiërs uit Engelsch-Indië ingevoerd als koelies; en toen de Engelsche regeering bezwaar maakte, bracht men Javanen aan, met volle scheepsladingen.

Zoo bestaat dan nu de bevolking uit een handjevol Indianen, J; 2400; de Creolen, die weer onderscheiden zijn in negers, mulatten, en mestiezen, ten getale van ongeveer 60.000; de Boschnegers worden op ruim 17.000 geschat; dan zijn er ruim 36.000 Britsch-Indiërs, en ongeveer 31.000 Javanen. Om volledig te zijn, kunnen wij ook nog de enkele Chineezen, Annamieten en Syriërs noemen.

De geheele bevolking, met de weinige blanken, wordt geschat op ruim 153.000, terwijl de oppervlakte van het land vijf maal grooter is dan Nederland.

'De Herrnhutters nu hebben zich het lot van de Indianen, de Negers, de Boschnegers, de Britsch- Indiërs en de Javanen aangetrokken.

De verspreidheid der bevolking, de tegenstand van slavenhouders en regeering, het doodende klimaat enz. maakten den arbeid schier onmogelijk. De graven zijn talloos. Tïen jaren na de komst der Broeders in 1735, toen nog geen enkele vrucht was 'te zien, waren er reeds vijf graven voor de zendelingen gedolven.

In den loop der twee eeuwen zijn ongeveer 700 Broeders (en Zusters) der Herrnhutter gemeente uitgezonden, waarvan er meer dan 200 in Suriname den dood vonden.

Het is een eigenaardigheid der Broedergemeente, dat zij naar terreinen gaat, welke door ieder ander worden verwaarloosd; Labrador, Groenland, enz. enz. zag de Broeders als Boden van het Evangelie komen. Terwijl niemand, zelfs Nederland niet, naar Suriname omzag, trokken in 1735 de eerste twee Herrnhutter zendelingen er heen, en schier zonder onderbreking bleef de stroom aanhouden.

De stroom? Dat is te sterk gesproken; Suriiname was en is maar een onderdeel van het zendingslerrein der Broedergemeente, dat zich in alle deelen der wereld bevindt. Maar toch bleef Herrnhut, en blijft nu Zeist, volhouden. En de vruchten zijn, niettegenstaande tallooze teleurstellingen, niet uitgebleven; wij hopen daarop nog nader te wijzen.

Keereu wij echter tot ons uitgangspunt terug.

Toen in 1928 Zeist Suriname voor zijn rekening nam, deed het een beroep op de Protestantsche kerken; het rekende erop, dat Nederland steunen zou, sterker dan ooit tevoren. Nu, de bijdragen klommen inderdaad tot gemiddeld f 101.030 per jaar, dat is f40.000 meer dan ooit vroeger bereikt werd. Maar — er was veel meer noodig: f150.000! En de kleine Herrnhutter gemeente te Zeist kon onmogelijk deze groote last dragen; zoo werd de schuld jaarlijks grooter.

Maar nu zijn de uitgaven gedrukt tot f106.000. Als Nederland blijft geven wat het in de laatste jaren gaf, kan Zeist zich redden!

Alleen maar — het moet van zijn schuld af! Die f 120.000 moeten eerst weggewerkt. Zal het onmogelijk zijn om het van dien last te verlossen? Geve een ieder op die vraag het antwoord bij het licht van de zendingshistorie der Broeder­

gemeente op Suriname.

(Slot volgt.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen