EVEN PARKEEREN.

Voorheen en thans.

Wanneer een mcnsch de middaghoogte des levens heeft bcreikl of als de avondschaduwen reeds beginnen te vallen, gaat hij zicli onwillekeurig met het verleden bezig houden. Op zichzelf is dit één van de vele weldadigheden, waarvoor wij den God onzes levens mogen danken. Niet altijd dringt een terugblik ons echter lot dankbaarheid, dikwijls maakt deze ons onbillijk tegenover het lieden. Om maar aan den buitenkant te beginnen: dat leven van vroeger schijnt ons zooveel rustiger en aangenamer daii ons bestaan van tegenwoordig. De oude smalle paden met hun irisch geverfde huisjes rijzen voor ons op, waarover geen auto's raasden, maar de boterboier zijn karretje duwde. Hoe heerlijk sliep men in de veilige bedsteden, door geen waarschuwingen van de luchtwachl gestoord. Pas op! Want bij al deze vergelijkingen hebben wij de onweerstaanbare neiging van het verleden een schilderijtje te maken en van het heden een foto te nemen. Onze ouders gingen — hoewel op andere wijze — evenzeer gebukt onder velerlei Icruis en druk die ons vanwege de zonde overkomt. Het was waarlijk geen peulschijletje in dien ouden tijd weduwe te zijn of werkeloos te worden. Er waren dan weinig andere mogelijkheden dan het werkhuis, de wasciitobbe of het mandje met garen en band. Denk maar veel terug aan die beminde gezichten — dat is goed — maar vergeet de rimpels niet noch de saamgeknepen lippen. Ook voor hen gold, datde laatste traan pas wordt afgewischt bij de komst in het Vaderhuis.

Maar het geestelijli leven van vroeger, stond dat niet op veel hooger peil dan het tegenwoordiig doet, was de toon in de gezlmien der chrisbenen niet ernstiger en waardiger? Voor velen staat dit buiten kijf vast. Daarbij verliest men echter meestal één ding uit het oog, namelijk dat de sterkste beelden alleen de tijden verduren. Zeker, ik herinner mij uit mijn jeugd krachtige figuren, blijmoedige belijders, kloeke hulsvTouwen, in waai-heid een kroon haars heeren. Hun gebreken, die ze evengoed hadden als wij, zijn voor onze herinnering verbleekt. Ook dat is één van Zijn weldadigheden, onze werken volgen, onze zioaiden worden weggedaan. Maar ik vraag: hoeveel van die sterke figuren herinnert gij u nu eigenlijk? Gij zult tot do ontdekking - komen, dat het maar weinigen waren. Ook toen waren er de slappen, de slordigen van wandel, de stillen in den lande, ook toen waren er velen, die wij naa!r een oordeel — maar niet der liefde — thans „dooien" noemen. Ook toen waren er menschen, die onder kerktijd een wandelingetje maakten, die in drift een vloek zeiden, die in zaken niet al te betrouwbaar waren. Toen was er gebrek aan ouderlingen als nu en een kerk zonder tekorten heb ik nooit gekend.

Goed! zult u zeggen, alles tot uw dienst! maar de levenstoon stond toch hooger. Wacht eens even. Men had toen geen radiO' en geen bioscoop, dat is waar. , Maar vergeet de bruiloften niet, die tot diep in den nacht duurden en waar men van een vroolijke samenspraak niet aflceerig was. Hoe lang heeft het niet geduurd eer de samenspraak van de programma's der jongelingsvereenigingen verdween? De strijd tegen de begeerlijkheid des Vleesches, de begeerlijkheid der oogen en de grootschheid des levens is er altijd, maa^r de vormen verscliillen. Het kan goed zijn in gedachten eens terug te keeren tot de tijden van "vroeger. Als ons dat stemt tot dankbaarheid en tot nederigheid, dan is dat kostelijk. Als het omgekeerde mogelijJi was en onze vaders en moeders eens bij ons konden kijken, dan kon hun oordeel op menig punt weleens van het onze verschillen. Mij dunkt, ik hóór het ze zeggen; lünderen, wat hebben jullie voor veel te danken!

Er is echter een belangrijker zaak, waarop ik uw aandacht wil vestigen. U ziet gaarne terug naar de dagen uwer jeugd, ik ook, en met innige dankbaarheid aan God. Maar, vertel mij eens, komen er op die tafereelen uit het verleden alleen menschen voor? Vrome menschen, stoere mannen, kloeke vrouwen, vaders en moeders in Israël, dat neem ik gaarne , aan. Maar alleen menschen of overwegend menschen? Neemt u mij niet kwalijk, maar dan is dat een goddeloos schilderijtje, dat u er op nahoudt. Hebt gij zoo naar de menschen gekeken, dat uw oogen gesloten waren voior den trouwen Verbondsgod, wiens trouw zelfs rust op het late nageslacht? Het vleeschelijk Israël roemde' in Abraham en in Mozes. Maar het geloof hee; ift geroemd in den God van Abraham, Izaak en Jakob. En DEZE God is ONZE God, voorheen en thans. Is de tijd slechter? Is het peil des geloofs lager? De Schrift zegt: gij zoudt naar zulks niet uit wijsheid vragen. En het geloof belijdt: Der Vaad'ren Sterkte — ónze God!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen