PERSSCHOUW

Over hoogmoed.

In Kerkbode Geref. Kerken Noord-Holland ds H. Vogel: • schrijft

In „Belijden en Beleven" van 19 Dec. j.l. schrijft Prof. Dr F. W. Groshelde over „de scheuring in. onzen eigen kring". De hoogleeraar zegt in dit .artikel, dat hij over dit onderwerp tii lang niet geschreven heeft, omdat hij ér geen heil lu ziet. Bovendien lezen de mênscheu van art. 31 niet, wat geschreven wordt, eu als ze het lezenj gelooven ze het niet.

Even verder:

De beschuldiging, dat de menschen van art. 31 niet gelooven, wat geschreven wordt, bracht mij op de gedachte, het door den hoogleeraar geschrevene eens op zijn geloofwaardigheid te gaan toetsen.

Nadat Prof. Groshelde de geschiedenis der scheuring op zijn wijze beschreven heeft en enkele feiten heeft genoemd, komt hij tot de conclusie, dat er toch heel andere dingen in het geding zijn. Vanzelf gaan we dan onze ooren spitsen. ^Want nu zal ons de waarheid achter de waarheid getoond worden

Daartoe moet dan dienst doen een citaat uit een artikel van Prof. Schilder, geschreven in de Reformatie van 18 Oct. j.l.: „Want van meeningsverschiilen kwam de moeite niet, doch van den hoogmoed van de theologen van de V. U., die niet duldden, dat anderen Invloed kregen tegenover hen eu die toen zfln gaan heerschen In de kerk, enz."

Let wel, dit geeft dr Grosheide dus in den vorm van een citaat uit ons blad. Maar nu de controle van óls Vogel:

Ik heb het aangegeven nummer van de „Reformatie" even opgezocht. En Ik heb daarin niet gevonden, wat Prof. Groshelde zegt te clteeren. "Wel vond Ik er op pagina 22, derde kolom bovenaan dezen zin, die ik ter-•ssrille van de duidelijkheid volledig overnemen zal: „want van meenlngsverscbiUen kwam de moeite niet, doch van den hoogmoed van de theologen der V. U., die niet duldden, dat anderen Invloed kregen tegenover hen, en die toen zijn gaan binden in de kerk, terwijl ze tn eigen imlversitair huls allerlei onbekooktheid nimmer vermochten of verkozen te binden".

Ds Vogel constateert nu, dat het citaat fout is:

Van het woord binden maakte de hoogleeraar het woord heerschen. In het algemeen gesproken Is het al bedenkelijk, wanneer een'citaat onjuist is. Men moet zijn tegenstander recht doen, en men kan dat al heel geniakkelijk, door zijn woorden op de juiste wijze weer _te geven. In dit geval wordt het bedenkelijker, omdat op het citaat een conclusie wordt gebouwd. En nu moet

Ik toch eerlijk erkennen, dat deze fout voor mij onbegrijpelijk is. Want — nu valt de poging om ons de waarheid achter de waarheid te toonen, totaal in het water. Men concludeere zelf. Prof. Grosheide vervolgt zijn artikel: „Dat moet Prof. Schilder nu eens op zichzelf toepassen en dan komen we bij de waarheid". Nu kan Prof. Schilder veel. Maar deze toepassing is hem toch totaal onmogelijk. Wat moet hij namelijk op zichzelf toepassen ? Dat hij gebonden heeft in de kerk boven ' de bindingen aan Schrift en Belijdenis? Vele beschuldigingen zijn Prof. Schilder naar het hoofd geslingerd. Maar deze nog nooit. Deze beschuldiging is té zot.

Met dit foutieve citaat en de conclusie daarop gebouwd valt heel het artikel van Prof. Groshelde, voorzoover het ons de waarheid achter de waarheid wilde toonen.

Natuurlijk heeft ds Vogel de bedoeling goed begrepen. Het ging om de binding in de kerk, en dat door het drijven van faculteitsleden, die in eigen universitair huis dagelijks omgaan met collega's, die óók leiding geven, maar hun binding van zich afschuiven. Alleen dekerkelijke professoren (die een eigen meening durven hebben) worden door deze'niet-kerkelijke weggewerkt. „Wij gelooven met het hart en belijden met den mond" ja, in de kerk, maar laat de universiteit er buiten blijven, want daar is tusschen hart en mond de relatie blijkbaar anders.

Ds Vogel neemt voorts nota van dr Grosheide's benauwenis :

En de verzuchting: „De eigenlijke zonde begint openbaar te worden. En ze benauvrt en belemmert ons", komt nu wel in een heel vreemd daglicht te staan. Het komt mij voor, dat van Prof. Grosheide een openlijke schuldbelijdenis verwacht mag worden. Het is toch met den goeden „toon" volkomen in strijd. Iemand onjuist te citeeren, en op grond van zulk een onjuist aanhalen te beschuldigen. Het zou ons voorts aangenaam zijn, indien Prof. Grosheide In „Belijden en Beleven" een artikel ging wijden aan de zinsnede, die Prof. Schilder werkelqk geschreven heeft. Een wereld van onderwerpen ligt daaraan ten grondslag. Zulk schrijven zou meer tot heil kunnen zijn van Christus' Kerk. Want dan zou op de zaken zelf ingegaan moeten worden. En alleen op die wijze wordt de éénheid gediend.

Het is mij een raadsel, dat dr Grosheide zoo'n zinnetje niet dadelijk begrijpt. We hebben toch vaak genoeg — en eerst in offieieele stukken — gezegd, wat ons eigenlijke bezwaar is? We herhalen, in de hoop, dat dr Gr. het ditmaal leest, en zeggen het, niet om hem pijn te doen, maar wel, om de kerken, die hij uiteenrukte , te beschermen tegen de gevolgen van zijn wiltot-pijnstilling: een hoogleeraar, die een candidaal zóó ondeskundig „behandelt", als in het boek van ds H. J. Schilder, dat binnenkort op de markt komt, uit de stukken wordt bewezen,

en dan toch maar durft beslissen, en de beslissing durft handhaven, nu al in het vierde jaar, o dr Grosheide, —

een hoogleeraar, die van de i n geding z ij n d e meeningen van zijn eerbiedwaardigen collega-samenwerker dr .S. Greijdanus een zoo volkomen ondeskundig, ent dwaas, en de plank nérgens niét mis-slaande weergave durft geven, als dr Grosheide het deed in zijn door ons, niet zonder verlof, gepubliceerden brief aan ds J. Waagmeester.

en die langzamerhand wel gemerkt heeft, dat hij er volkomen naast was, en van Greijdanus' meening niets had begrepen, al «was hij voorzitter der uit-werp-commissie, en rapporteur, en meer van dit gemakkelijke moois (gemakkelijk in een kring van al te welwillende vergeetachtige hoorders),

en die toch den man durft uitbannen, met wien hij jarenlang samenwerkte, omdat hij hem de waarheid zei,

en die deze fout nu maar laat loopen, thans reeds in het vierde jaar,

zoo’n hoogleeraar is zelf een levend bewijs van mijn klacht. Ben klacht, die geen zielen beoordeelt, maar een stands-en groepsgevoel van eigen-waarde, dat de zelfcontrole niet meer aan het woord laat komen. De grootste fouten zijn gemaakt in de processen van 1944, en ze zouden voorkomen zijn, als de heeren van de V.U., met hun bondgenooten in Kampen, eens wat ootmoediger hadden geluisterd naar wat hun tegenstanders hebben opgemerkt, om hen te bewaren van de gruwelijke fouten en misslagen waarin zij zijn gevallen.

Dat men zulke fouten als van dr Grosheide bewezen zijn, maar op zijn naam laat zitten, ik begrijp er niets van.

Maar nooit heeft; ' één van de óók door dezen man uit de kerk geworpenen ook maar één mensch willen BINDEN. Ze lieten zich alleen niet vernederen tot de rol van slaven, die niet mogen bij-dragen tot de argumenten, die de kerk in vrije discussie kunnen helpen verder te komen.

Intusschen: dr Gr.'s stuk werd zoo een biecht. Wij hadden het over bindings-hoogmoed. Hij blijkbaar denkt aan iets anders. Zoo biecht hij zelf, dat de eigenlijke oorzaak ligt in den onwil, om een persoon te dragen, die maar aanhield. En dat is bewijs-nummertwee vaii de juistheid onzer klacht van 18 Oct.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen