GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

Professor Schilder als COLLEGA

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Professor Schilder als COLLEGA

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Toen rnij verzocht werd over onze overleden broeder enkele woorden te schrijven, heb ik niet willen Vi'eigerc: !. Ik mocht het oolï niet, geloof Ik.

Ik schrijf niet om een groot man nog wat in de hoogte te steken.

Maar we! „om des naasten eer en goed gerucht naar mijn vermogen voor te staan en te bevorderen". Dat is, dunkt mij, niet alleen geoorloofd, maar verplicht.

Men heeft van hem veel kwaad geschreven en meer nog verteld.

Ik las daar wel wat van en hoorde ook wel eens wat.

Het ergste vond ik als men zei: , , Je moest alles maar eens weten".

Ik kende Prof. Schilder persoonlijk niet en had hem zeer zelden gehoord.

Was geen , , Schilderiaan", waaraan hij zelf trouwens een hekel had.

Toen ik mij niet wilde conform.eren aan zekere besluiten ener synode, heeft men getracht mij op verschillende manieren te bewegen toch maar het hoofd in de schoot te leggen. Eén van de argumenten die men bezigde was: Je komt — of je wilt of niet — bij de „Vrijgemaakten" terecht. Dat is: Je komt bij Schilder terecht. Wat mij niet verhinderd heeft neen te zeggen toen het neen moest wezen. Waarvoor ik nog altijd dankbaar ben.

Toen in 1948 m'n benoeming volgde als opvolger van prof. Greijdanus, kwam ik inderdaad in deybuurt van Prof. Schilder terecht.

Nog levendig herinner ik mij dat ik hem ontmoette na een zitting van de synode van Amersfoort. Voor het eerst Van m'n leven.

Nu zou ik hem dan leren „kennen".

Men had mij tegen hem gewaarschuwd.

Ik zou alleen maar goede vrienden met hem kunnen blijven, als ik naar zijn pijpen wilde dansen. Ik zou wel zien wat een , .onmogelijk" mens hij was.

En dergelijke praatjes meer. Het heeft geen zin ze hier neer te schrijven. Ik had me van al die vertelseltjes niet al te veel aangetrokken.

Het kwaad van de boze tong en het gerucht was me niet onbekend.

Ik kan nu rustig zeggen: Van al die praatjes was er geen woord waar.

Het eerste contact in Amersfoort was van zeer verblijdende aard.

Ik had bezwaren tegen het aanvaarden van benoeming. m'n

Welke die waren doet er nu niet toe.

Ik had in m'n leven enige ervaring' opgedaan met binding aan „gangbare meningen". Waaraan ik een hartgrondige afkeer had en heb.

Ik begeerde en begeer vrijheid, zo ruim en breed 'als maar mogelijk is binnen de gebondenheid aan de Heilige Schrift en aan de Belijdenisschriften der Kerk.

Ik noemde bij de eerste kennismaking één punt, waarvan ik vrij zeker wist, dat ik met Prof. Schilder van inzicht verschilde.

Dat punt bracht ik ter sprake.

Maar onmiddellijk bleek mij, dat Prof. Schilder de door mij begeerde vrijheid volkomen eerbiedigde. Hij dacht er niet aan ook maar iemand aan iets meer te binden dan aan de Schrift en aan de Belijdenis. Hij was daarin zo ruim en breed als iemand maar wezen kan en mag.

De eerste kennismaking was alleen maar aangenaam en goed. En in de ruim 3 jaren, die ik met Prof. Schilder heb mogen omgaan, is de eerste indruk nooit geloochenstraft en altijd bevestigd. Ik heb een man ontmoet met z'n gebreken en zwakheden. Hij was een man van gelijke bewegingen als wij allen. Het is mijn taak niet die wereldkundig te maken. Maar ik mag en moet wel voor zijn eer en goed gerucht opkomen. Van hem heb ik niets dan goeds en vriendelijks ondervonden. Men zei, dat hij altijd wilde heersen. Ik ondervond, dat hij wilde dienen. Men zei, dat hij allen en een iegelijk naar zijn hand wilde zetten. Ik heb er niet het minste van gemerkt, nooit ofte nimmer. Men zei, dat hij geen critiek kon dulden. Het tegendeel is naar mijn ondervinding waar.

Of het hielp, dat is een andere kwestie. Hij had een sterke overtuiging. En een vaste koers. Waaruit hij niet gemakkelijk te krijgen was.

• Maar dat hij nooit naar iemand zou willen luisteren, dat is niet waar. Hij was een goede vriend en een trouwe collega. Om van te houden.

Toen hij indertijd bemerkte, dat ik wegens overspanning, mogelijk niet op tijd klaar zou komen met de rede, te houden bij de overdracht van het rectoraat, bood hij direct aan met mij te ruilen: Hij zou dan toen wel een rede houden en ik het daarop volgende jaar. Hoewel hij zelf met werk overladen was. Het gebeurde bij mijn weten nooit, dat Prof. Schilder één college verzette of iets dergelijks, zonder de goedkeuring van de rector te vragen.

In dagen van ziekte of narigheid was hij de eerste, die z'n belangstelling toonde. En zelf was hij voor de kleinste broederdienst blij en dankbaar als een kind.

We waren het niet altijd eens. Maar we waren wel één. In de Here. En in Zijn dienst. Bij alle verschil van inzicht heb ik bij hem steeds gevonden een willen buigen voor het Woord des HEREN.

We missen hem en zullen hem nog meer missen.

Maar er is troost. Voor hem: Want hij is bij de Here.

En voor ons: Jezus Christus is gisteren en heden Dezelfde en tot in eeuwigheid.

„Gedenlkt uw voorgangers, die u het woord Gods gesproken hebben en volgt hun geloof na, aanschouwende de uitkomst van hun wandel". Hebr. 13 : 7, 8.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 29 maart 1952

De Reformatie | 20 Pagina's

Professor Schilder als COLLEGA

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 29 maart 1952

De Reformatie | 20 Pagina's