uit de pers.

Vooral de stukken van Ds. Wolff in het Kerkdijk Weekblad dragen steeds een mild en verzoenend karakter.

Zoo nu weer richt hij een ernstig woord tot Ds. Segers in de Wageninger, om de tweeslachtigheid van diens houding aan te toonen, in zooverre hij, en de V^ageninger met hem, op politiek gebied wel sparend op geestverwanten neerziet, maar op kerkelijk erf zich door boosheid, bitsheid en bitterheid laat drijven.

In tegenstelliug: van het nieuwe blad De Vaderlander verklaart de Wageninger, in liaar jongste No. 29, d zij «verzoening en eendracht" wil.

Dat is gezegd, Wageninger I Gij ziet blijkbaar niet op onze politieke oneenigheden alleen, maar ook op die, welke maar al te zeer ons kerkelijk terrein vervullen. Die verzoening en eendracht op het eene terrei wil, kan ook uit den aard èn der zaken, èn zijner eigen persoonlijkheid, niet anders dan tevens •verzoening en eendracht willen op het andere. Maar natuurlijk, gij beoogt geene verzoening van onverzoenbare beginselen, — geen eendracht tusschen hetgeen niet samengaan kan, maar elkaar noodwendig afstoot, — geen bondgenootschap van ja met neen, van ongeloof, met geloof, van de waarheid met de leugen, — geen samensmelting van recht en onrecht, van het woord der Goddelijke wijsheid en liefde en dat van de menschelijke dwaasheid en heersclizucht. Dit mogen en kunnen we niet willen! Gij zijt het zeker met ons eens, dat een beoogen daarvan op niets anders dan dubbelzinnigheid, leugen, bedrog, ongenoegen, nog grootere verdeeldheid en bittere teleurstelling uitloopen kan. Voor het staatkundige zijt gij antirevolutiona

Nu wat dit, en wat hetgeen men daarentegen in den nistorischen zin revolutionair noemt, beteekent, kan ieder genoegzaam verstaan. Wat het kerkelijke betreft, zijt gij orthodox. En wij bedriegen ons immers niet, als we dit, te uwen aanzien, niet anders verstaan dan ortho dox in den gereformeerden zin ? Zoodat het synoniem is met hetgeen men kortweg gereformeerd noemt. En dus wilt gij hereeniging en verzoening ook op ons kerkelijk terrein van al, wat, hoezeer door het geloof in den eenigen Heer en door het aannemen van dezelfde, in Gods Evangelie gegronde, belijdenis aan elkander geestverwant, nochtans, door den invloed van wereldsche machten, verdeeld, uiteengedreven, ja uit elkaar geslagen is.

Maar zoo wilt dan immers ook gij dat hatelijke woord, dat afschuwelijk denkbeeld, die vreeselijke daad van te vervolgen —y^n naar de wereld minder machtige broeders, die in het kerkelijke zeker geen meerder schuld hebben dan de vosr het oogenblik meer machtigen, die tegenover hen staan, te vervolgen, tot zwijgen kome en geheel verdwijne?

Dan beginnen we elkaar te verstaan.

Ook wij willen niets, dat niet strooken zou met die bede van onzen grooten Hoogepriester: opdat zij allen één zijn! Joh. 17 : 20-24.

Wat in der waarheid en wezenlijk bijeen. hoort, moge, door de zonde, helaas tijdelijk kunnen verdeeld geraken; het mag en het lean evenwel niet op den duur gescheiden blijven. Spreke men nu van Orthodoxen, van Confessioneelen, Confessionalisten, zóo men wil, en van Afgescheidenen en Doleerenden; erkent gij niet met ons, dat in al zulke namen, zonder meer, altijd veel onbestemds is? Immers, gij wilt, wat ook wij willen, het oog houden alleen op hetgeen, naar de klare getuigenis van Gods Evangelie, onmiskenbare waarheid en onloochenbaar recht is? Wij twijfelen er niet aan! Nu, dan ook tezamen recht door zee, op het groote en waardige doel af, van wat in Christus bijeen hoort en mitsdien eerlijkerwijze verzoend en hereenigd worden kan, met elkaar te verzoenen en in eendracht ook op kerkelijk gebied te hereenigen! De tijden der uitkomsten zijn Godes.

Maar de weg, dien wij te gaan hebben, is ons in zijn Woord geopenbaard.

Hier spreekt ernst uit.

Ds. Wolff voelt dat hij in de ziel één is met wie den Heere Christus belijdt, ook onder Christelijke Gereformeerdenen Doleerenden; en dat hij daarentegen in de Modernen, Groningers en Ethischen principieele tegenstanders tegenover zich vindt.

Daarom hindert het hem, dat Ds. Segers c.s. koek en ei met Modernen, Groningers en Ethischen zijn, en daarentegen moord en dreiging blazen tegen Belijders van den Naam des Heeren.

Hiermee is de vinger op een metterdaad wonde plek gelegd.

Alleen maar, als Ds. Wolff aan het slot zegt: »De uitkomsten zijn Godes .... maar de weg is om geopenbaard !'\ dan dunkt ons begeeft zijn zedelijke ernst hem weer, want hoe ter wereld kan hij ooit staande houden, dat Gods Woord, waar ook, een weg afbakent, waarop een Christen onder de opperhoogheid van zulk een Synode mag wandelen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen