Voor Kinderen.

OLAF DE NOOR.

VI.

Het werd den Noren al spoedig duidelijk, dat het ook op de eilanden moeilijk voor hen zijn zou, het noodige of het begeerde te vinden. Immers het volk was er arm, en leefde meest van vischvangst ofvan veehoederij. Ze bezaten maar weinig, leefden zeer eenvoudig en waren bovendien strijdbare, sterke menschen, die zeer wel in staat waren een aanval af te slaan, vooral wanneer de vijanden in zulk een klein getal kwamen als nu.

Na een paar dagen rondzwalkens op zeeën tusschen de eilanden vonden Olaf en de zijnen een plaats geschikt om te landen. Dit deden zij, maakten vuur aan, en daarna gingen zij op jacht om wilde geiten te schieten. Dat gelukte boven verwachting en weldra zaten de mannen voor 't eerst sinds langen tijd weder eens aan een stevig, hartig maal Dat zij van het vleesch niet veel overlieten is te begrijpen.

Den nacht brachten de Noren door in hun schip, terwijl eenige de wacht hielden. Er scheen echter geen gevaar te dreigen. Ook toen de morgen aanbrak bespeurde men heinde en ver geen eilanders. Weder gingen de mannen aan land. Ditmaal om met elkander te beraden wat te doen stond.

Dat was nu juist niet gemakkelijk uit te maken. De een wilde dit, de ander dat. Sommigen sloegen voor, maar naar hun woningen terug te keeren; doch daar wilden de meesten, en ook Olaf, niet van hooren. Anderen stelden voor naar zuidelijker streken, b. v. Frankrijk, te gaan, en te beproeven daar buit te vinden. Maar Sigurd, in zulke dingen meer ervaren, merkte op, dat men groote kans had om nog slechter ontvangen te worden dan op de Schotsche kust. Eindelijk stond Olaf op en sprak:

»Mannen, gij zijt mij gevolgd, en uit genegenheid tot mij zijt gij in dezen toestand gekomen. Dit bedroeft mij en ik wenschte wel, dat het anders ware uitgeloopen. Wij kunnen onmogelijk voortdurend op de golven zwervende blijven, en moeten een wijkplaats hebben Daartoe is hier de beste gelegenheid, zoover althans het volk met ons in vrede leven wil. Laat ons dat beproeven; dan kunnen we van hier uitzeilen en ten strijd gaan. Wie weet hoe spoedig er zich weder een gelegenheid opdoet, om ongehinderd naar ons land weder te keeren en daar te wonen."

Deze raad vond algemeen instemming. Spoedig ging «isn ^an 't werk. Er werd uit ruwe blokken en planken een huis of hut gebouwd, waar men zijn intrek kon nemen, als dat noodig werd. Ook zou er een stuk land in orde gebracht .worden, om daarop als 't kon iets te verbouwen. Eerst echter waren de Noren zoo wijs eens te onderzoeken of dat alles wel zou gelukken. Zij zonden namelijk twee van de hunnen uit om te onderzoeken, of het eiland bewoond was. Weldra kwamen de uitgezondenen terug. Zij deelden mee dat aan den kant waar men zich bevond blijkbaar niemand woonde. Aan de andere zijde echter hadden zij eenige huizen gezien en ook een groot gebouw, denkelijk een kerk. Ze hadden zich evenwel niet dichtbij gewaagd.

»Dan wordt het zaak dat we trachten vriendschap te sluiten", sprak Sigurd. »Laat mij gaan, ik belast mij daarmede."

Den volgenden dag begaf Sigurd zich op weg. Hij had zijn fraaiste kleederen aangetrokken, en droeg een langen, bruinen mantel en een kap met fraaie vederen versierd. Om de armen had hij gouden banden, een sieraad dat toen zeer in den smaak was. Nog een tiental zulke armbanden en andere kostbare versierselen droeg hij in den buidel bij zich. Zij moesten dienen als geschenken aan de eilanders. Olaf en de andere Noren, die dergelijke fraaie dingen bezaten, hadden ze hiervoor afgestaan. Dat had hun heel wat gekost; want niet alleen was 't een verlies van waarde, maar zulke versierselen werden door die heidenen ook als heilig beschouwd. Zij zwoeren er bij, , en als zij stierven werden die armringen en andere dergelijke voorwerpen met hen begraven.

Doch nood breekt wet, en zoo ging dan Sigurd heen om te beproeven vrienden op het eiland te winnen. Het duurde niet lang, of hij werd opgemerkt door lieden die in 't veld waren. Verbaasd zagen zij den vreemden man aan, niet begrijpende hoe hij daar zoo plotseling als uit de lucht kwam vallen.

Sigurd echter ging rustig voort, tot hij kwam aan een gehucht of dorp. Daar liep alles uit, en weldra stond hij in een kring van forsche mannen, die hem met verbazing en juist niet vriendelijk aanstaarden en woorden toeriepen in een taal, die hij niet verstond.

Doch er is een spraak die alle menschen wel vatten. Sigurd tastte in den buidel, nam er een glinsterenden zilveren armband uit en reikte dien eerbiedig toe aan een oud man, die de opperste van het eiland scheen te zijn. De grijsaard nam 't geschenk aan, en reikte Sigurd de hand. Dit was een goed teeken.

Nu trad een man naar voren, die, naar zijn uiterlijk te oordeelen, zijn leven op zee sleet. Tot Sigurds groote verrassing sprak hij dezen aan in een taal, die althans zooveel op Noorsch l geleek, dat de vreemdeling 't kon verstaan. De laatste beproefde nu uit te leggen wat hij kwam doen en verzocht om vrede en vriendschap. De ander vertelde aan zijn landslieden wat Sigurd wenschte, en toen deze mildelijk zijn geschenken uitdeelde, waren de eenvoudige eilanders weldra overgehaald. Sigurd werd uitgenoodigd in een der hutten te komen. Daar werd een maaltijd aangericht en het verbond van vriendschap gesloten.

Tegen den avond keerde de Noorman tot de zijnen terug, met het blijde bericht dat ze althans vooreerst een schuilplaats hadden gevonden. Wel verschafte hun dat het noodige niet om te leven, maar ze behoefden althans niet voortdurend te zwerven en voor het overige spraken ze met Olaf: »Ik beid mijn tijd."

CORRESPONDENTIE.

D. P. G. te N. (Fr.). Het gaat u als anderen, die vergeten, dat boven deze rubriek staat: Voor kinderen. Wel zien we daar nu niet angstvallig op, en zoo krijgen meer gevorderden in jaren ook wel antwoord, maar als men vragen doet als de uwe, gaat dat niet, en vooral niet als ze vrij zonderling luiden en zonder eenige toelichting worden gedaan. We verwijzen ook u naar het tijdschrift Excelsior. Daarin kunnen we zulke vragen beantwoorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen