Buitenland.

Dnitschland. Een merkwaardige brief.

De generaal-superintendenten uit de provincie Saksen van het koninkrijk Pruisen, (wel te onderscheiden van het koninkrijk van dien naam) hebben een herderlijken brief aan hunne gemeenten gericht, die niet zonder beteekenis is. Dit schrijven spreekt over het woelen der arbeidende klassen, over het lot haar beschoren, over het drijven om met geweld verbetering te verkrijgen, en over den tegenstand, die zich ook keert tegen datgene wat in de klachten der werklieden rechtmatig is, om ten slotte te wijzen op Hem, die door zijn kruis vrede gemaakt heeft. »A1 is onze stem gering, de boodschap, die wij brengen, is toch groot; want'het is eene bede. alsof Christus door ons bade: Laat u met God verzoenen, " aldus luidt het in dezen brief.

De oude wereld, die krachteloos geworden was, zoo heet het verder, is met nieuw leven bezield door het woord des kruises. Alles wat groot en goed, wat rechtvaardig en waarachtig is, wat boven den jammer dezer wereld verheffen kan, rust

op de wondere krachten van dit Evangelie: de troost der genade en de vrijheid der conscientie; het recht der persoonlijkheid en milde menschelijkheid; orde en tucht in de maatschappelijke samenleving; de heiligheid van het huwelijk en met haar de welvaart der gezinnen; de zegeningen der school en het geestelijk erfdeel van het Duitsche volk; dit alles is uit de stille diepte van het Christendom voortgevloeid, is eene vrucht van den dood der verzoening, die den hemel scheurde om den vloek der aarde in zegen te veranderen. Ons volk leeft van de vruchten, doch schat het Evangelie gering.

Waar nog maakt het Woord een buit onder de zielen der menschen? Doch al daalden stroomen van zegen neder, dit neemt niet weg, dat wij de oogen niet mogen sluiten voor de vele verwoeste altaren en voor het feit, dat de invloed van het Evangelie op de volksmassa minder werd.

Voorts wordt gezegd, dat de schuld bij een iegelijk te zoeken is; zoowel bij kleinen als bij grooten; zoowel bij arbeiders als bij werkgevers ; zoowel bij het volk als bij zijne raadslieden. Zij die over den geest des oproers zich ongerust maken, en daarover zuchten, dat de trouw op aarde uitgestorven is, gevoelen niet, dat zijzelven trouwbreuk jegens den Heere gepleegd hebben. Men verbreekt de ordeningen des Heeren en klaagt, dan dat de kinderen de ouders niet meer eeren, en is verbaasd, dat na de majesteitsschennis tegen den Heere gepleegd, ook het menschelijk gezag verbroken werd. Hierin ligt het geheim van den nationalen nood. Ons volk heeft aan de fundamenten gewroet en ziet nu ook, dat de posten van het huis wankelen; het familieleven heeft schade geleden; de landsvrede is verstoord; tucht en goede zeden zijn ondermijnd; zucht tot genot is tot onrustbarende hoogte gestegen; de ontevredenheid ontzettend. Daarom is het noodig, dat een iegelijk inkeert tot zichzelven en terugkeert van zijn schadelijken weg.

De keizer heeft openlijk erkend, »dat zonder den arbeid van kerk en school alle raad der regenten tevergeefs was". Maar wie is de kerk? Zijn zij het, die het ambt dragen? Of zijn zij het voor alle anderen ? Dat zij verre ! De kerk, dat zijt gij, Christenen. U is het werk op het hart gebonden, dat een iegelijk beginne met zelf terug te keeren, door een vernieuwd geloof en door liefde.

Vervolgens vermaant deze brief de gemeenteleden, om den "dag des Heeren heilig te houden, en het verborgen leven met Christus en God te zoeken, en verzekert den mannen, die hard moeten werken, dat hetgeen recht en billijk is hun zal geworden, •• er op wijzende, dat alleen de vrede Gods, die in Christus is, waarlijk gelukkig maken kan.

Ook worden de rijken er op gewezen, dat hunne voetstappen moeten druipen van barmhartigheid en dat hun dit alleen mogelijk is, wanneer hen de liefde van Christus dringt.

Deze brief, waarvan wij slechts een korte schets gaven, is zeker een verblijdend teeken. Onze Synodalen mochten haar wel eens lezen, om er uit te zien, welk antwoord generaalsuperintendenten in Duitschland geven op de vraag, wie de kerk zijn.

Geve de Heere, dat de Duitsche keizer moge inzien, dat indien de kerk aan hare roeping in deze dagen eenigszins getrouw zijn wil, zij vrij en onafhankelijk moet zijn en daarbij zedelijken steun van de overheid behoort te ontvangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen