De martelaren.

XCVL

SIJIEO» VAN TORRE.

West-Vlaanderen, waartoe de steden Brugge, Gent, Kortrijk, enz. behooren, is een der Nederlandsche gewesten geweest, waar de hervorming lange jaren de rijkste vruchten gedragen heeft. Daar zijn de eerste openbare godsdienstoefeningen gehouden en van daaruit heeft zich de beeldenstorm over al de Nederlanden uitgebreid. Alva's bestuur kon er voor eenigen tijd de hervorming onderdrukken, vernietigen is hem echter niet mogelijk geweest. In stilte bleven de kleine Kruisgemeenten in groote en kleine steden^ en in zeer vele vlekken en dorpen bestaan. En toen Alva teruggeroepen was, terwijl in verschillende Noordelijke gewesten dezes lands, met name in Holland en Zeeland de reformatie en de Gereformeerde belijdenis zegevierde, stond Vlaanderen voor een groot deel aan de zij der Gereformeerden. Tegenover Filips' stadhouders plaatste het zich aan de zijde van den Prins van Oranje. Deze was hun de waarborg der burgerlijke en gewetensvrijheid, terwijl maiinen als Don Requesens, Don Juan van Oostenrijk, Parriia hand­ langers der verdrukkers waren. Naarmate echter de Reformatie zich uitbreidde, werden de Nederlandsche provinciën, vooral die, welke zoo goed als geheel, Roomsch waren gebleven, ongeruster. Wel is waar wenschte men daar burgerlijke vrijheid, doch geen godsdienstige. De Roomsche kerkleer was hun genoeg. Dit v/as het geval vooral in de Waalsche provinciën. Men bleef er altijd hopen op verzoening met den Roomschen Filips en vreesde voor den ketterschen Willem van Oranje. De godsdienstvrede was hun een doorn in het oog. Geen wonder dat zich daar benden vormden, die de Gereformeerden wilden uitroeien. Zij vingen een burgerkrijg aan en vervulden den ganschen omtrek met schrik en ontzetting. Onder den naam van Malcontenten streden zij zoowel tegen de voorstanders der conscientievrijheid als tegen de Spanjaarden, die hun hunne burgerlijke vrijheid onthielden; maar spoedig trachtten zij den zoen met Spanje's vertegenwoordigers te verkrijgen. Eerst kwam de unie van Atrecht tegenover de unie van Utrecht te staan en vielen de Roomsche gewesten haar bij. Toen begon men te onderhandelen met den hertog van Parma. De verzoening werd getroffen in de legerplaats van Parma vóór Maastricht. Met pracht en praal ontving de landvoogd de Waalsche afgevaardigden. . Hij stal hun hart en beloofde, namens den koning de eerbiediging der privilegiën en de onmiddellijke verwijdering van het Spaansche leger. De Malcontenten schaarden zich aan de zijde van Filips en maakten hem krachtig tegen de andere deelen der zuidelijke Nederlanden (de noordelijke hadden zich versterkt door de unie van Utrecht), die zich niet hadden willen vereenigen met de Walen. West-Vlaanderen ondervond spoedig de gevolgen van dezen afval der Waalsche gewesten, stad voor stad viel Parma en den Malcontenten in handen. Den 26sten Februari r58o was dit het geval met de stad Kortrijk, waar de overwinnaars zich tegen de Gereformeerden hard en bitter gedroegen. Ook het martelaarsbloed vloeide. Simeon van Torre was een godzalig man, ouderling der kerk te Kortrijk. Tijdens de furie der Malcontenten kreeg hij een slag met een kortelas in het hoofd, zijn grijze baard werd hem geheel uitgetrokken, terwijl hij zelf met priemen zwaar gewond werd. Daarna werd hij naar den kerker gebracht, waar hij, volgens het martelaarsboek, gestorven is. Een andere schrijver deelt echter mede, dat hij op het schavot is terdood gebracht, op de onbewezen beschuldiging, dat hij met eenen zekeren Jac. van der Varent de klokken van de kerk Notre Dame had verkocht. In allen gevalle viel hij als slachtoffer van 2; ijne belijdenis der waarheid Gods naar de Schriften, waarna zijn lijk zoo begraven werd, dat het hoofd boven den grond bleef uitsteken. Dit geschiedde in 1580.

WOUTER WILDE.

Ruim een jaar later werd Wouter Wilde in Kortrijk opgehangen. Nadat in de stad de Malcoiitenten de oppermacht hadden gekregen begreep hij, die bekend was als een voorstander der Gereformeerde belijdenis, dat de overwinnaars op hem zouden loeren. Hij ontvluchtte daarom zijn huis en verborg zich in eene goot. Daar werd hij gevangen genomen en naar zijn huis teruggebracht. Een losgeld verloste hem voor 't oogenblik van zijn vijanden. Daar hij ze echter niet vertrouwde verborg hij zich eenige dagen op een hooizolder. Des nachts wist hij van daar over een muur in zijn huis terug te komen en toen een groot duivenhok te bereiken, waar hij zich 17 maanden verborg. Veel ellende moest hij in dien tijd verduren en toch kwam hij in de handen zijner tegenstanders, de vijanden van de waarheid der Heilige Schriften. De rechter ondervroeg hem en sloot hem 14 dagen lang in een donkere put. Daarop volgde een scherper onderzoek. De pijnbank kwam er zelfs bij. Eindelijk werd hij ter dood veroordeeld.

Mismaakt, met bleek gelaat, loshangend haar, sneeuwwitten baard, werd hij den riden October 1581 uit het kasteel naar de markt en naar het schavot gebracht. Driemalen bood men hem genade, wanneer hij Christus verloochende. Hij zag echter op de belofte Gods en antwoordde, dat hij liever in de handen van menschen wilde vallen, dan den Christus verloochenen. Eindelijk moest de martelaar den ladder op. Daar bood hem de pastoor van Meinen nogmaals genade aan, indien hij de hostie wilde aannemen. Hij bad hem niet meer lastig te vallen. Daarop bad hij het »Onze Vader" en sprak de 12 geloofsartikelen uit. Toen hij van den ladder werd afgestooten, riep hij; »0 hemelsche Vader, in uwe handen beveel ik mijnen geest." Toen stierf hij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen