De Martelaren.

CLIII.

PHILBERT HAMELIN.

Ofschoon de Satan van den aanvang zijner heerschappij op aarde af, steeds er op uit geweest is, om de woede van zijne handlangers tegen de waarheid van het Eva»gelie te prikkelen, heeft de Zone Gods daartegenover altijd bewezen, dat de kracht van'zijn Woord niet kan worden gebroken en het werk zijner gemeente, om dat Woord te verkondigen, niet kan worden belet. Dit leert ons de geschiedenis van den martelaar Philbert Hamelin.

Deze man, geboren in het toen zoo bloeiende Tours, hoofdstad van Tomaine, was priester, toen hij rnet het Woord Gods kennis maakte en dit hem te machtig-vverd. Nadat hij in 1546 afstand van zijn priesterschap gedaan en. de Roomsche Kerk verlaten had, werd hij te Saintes in den kerker gezet. Daar kwam hij tot verloochening van den Heere Jezus uit' vrees voor den brandstapel. .

Uit den kerker ontslagen, vluchtte hij naar Geiiève, waar hij den igden Juli 1549 inwoner werd. Hij was getrouwd met Marquérite .Chausse, uitweikeii echt minstens drie dochters zijn geboren, iVIarthe, Louise en Sara. Nadat hij te üenève de Heilige Schriften onderzocht had, werd de begeerte bij hem levendig, om de kerk des Heeren te dienen. Hij richtte eene drukkerij op en drukte daar verscheidene boeken van Calvijn, z. a. de verklaringen op de Handelingen der Apostelen, de Institutie van de Christelijke leer; vooral echter drukte hij den bijbel. Van dit Boek wilde hij vooral zijn vaderland voorzien. Daarom deed hij verscheidene reizen door Frankrijk, om den geestelijk-hongerenden het brood des levens te brengen, niet alleen in geschriften, maar ook door de levende verkondiging van Gods Woord. Had onze martelaar met zijn gemak gerekend, hij zou Geneve niet verlaten hebben. Nu drong hem de liefde van Christus, om zijnen landgenooten het Evangelie der genade te verkondigen en daarvoor droeg hij smaad en gevangenisstraf. Dat hij eens den Heere had verloochend, was hem steeds een wroeging der conscientie. Daarom ging hij gansch Frankrijk door met zijne knechten, die bijbels verkochten, vrijmoedig, betuigende van zijnen Heere en de geloovigen aanradende 'als kerk op te treden en dienaren des Woords te roepen. Op zijne reizen maakte hij nooit gebruik van paarden en het eenige wat hij bij zich had, was een stok. Hij kende door 's Heeren genade geen vreeze. Ooggetuigen hebben verhaald, dat hij, bij zijne rondreizen, vaak het uur bespiedde, waarop de landlieden rust namen, óf aan den voet van een boom, óf in de schaduw van een haag. Daar zette hij zich dan ook dicht bij hen neer, als om uit te rusten en zocht een gelegenheid om met hen aan de praat te komen over God en zijn Woord. Hij vermaande hen God te vreezen, voor en na hun schaft te bidden tot den Heere, die hun alle dingen gaf. Sommigen namen zijn woord gaarne, aan, anderen zagen verwonderd op, hoorende dingen, die zij niet gewend waren te hooren; en anderen wederom beschimpten en beleedigden hem. Doch hij liet zich hierdoor niet afschrikken.

Na eenigen tijd op deze manier het Evangelie in Frankrijk te hebben verkondigd, werd hij tot dienaar des Woords geroepen naar de stad AUevert, thans Arvert, op het schiereiland van denzelfden naam gelegen, (tegenwoordig is het eene gemeente in het canton de la Tremblade). Calvijn schreef aan de geloovigen aldaar omtrent dezen hunnen leeraar : »Gij kent hem; hij is, zooals wij hem hier hebben leeren kennen, een Godvreezend man, die heiliglijk en onberispelijk onder ons heeft verkeerd; ook heeft hij steeds de zuivere leer gevolgd. Wij twijfelen niet, of hij zal onder u zich getrouw gedragen én geene moeite sparen, om u te stichten."

Hamelin stelde de verwachtingen, van hem gekoesterd, niet te leur. Niet alleen, in Arvert, maar ook in de naburige plaatsen predikte hij het Woord Gods onder rijken zegen. Natuurlijk werd hij door de vijanden der waarheid vervolgd en eindelijk in 1557 gevangen genomen, tegelijk met eenen priester, zijnen gastheer, dien hij had onderwezen in de leer des Evangelies. Deze gevangenneming had onder de volgende omstandigheden plaats.

Op zekeren dag had hij te Saintes voor een gehoor van 7^8 geloovigen gesproken. Na de Godsdienstoefening bad hij de kleine kudde, zich te vereenigen, telkens samen te bidden en elkaar te vermanen. Daarop begaf hij zich naar AUevert, waar hij predikte en een kind doopte. De bisschop kwam naar AUevert, liet het door den martelaar gedoopte kind herdoopen en beval daarop zijn spoor te volgen, totdat men hem zou vinden. Hamelin werd gevonden in de woning van eenen edelman en opgebracht als een kwaaddoener, ofschoon hij bewezen had een kind Gods te zijn. Zelfs zijne vijanden moesten erkennen, dat er op zijn levenswandel niets viel aan te merken. Nadat hij naar Saintes vervoerd was, werd hij daar ondervraagd op last van den procureur der konings. Toen legde hij belijdenis van zijn geloof af met zulk een vuur, dat zijne tegenstanders verplicht waren er met lof van te spreken. Daarna stelde hij haar op schrift en voegde er die bewijsplaatsen der Schrift bij, welke hij noodig achtte ter bevestiging van de daarin vervatte waarheid. Als hij dit geschrift zijnen rechters aangeboden had, alsmede allen, die haar wilden bespreken, werden zij nog meer verwonderd dan te voren, zoodat zij meer gelegenheid zochten om hem los te laten, te meer, omdat hij in het land zoo bemind was, dat zij vreesden, dat hun iets kwaads zou overkomen, indien.zij langer tegen hem procedeerden. Palissy verhaalt, dat hij zelf voor Hamelin opkwam bij zijne rechters. Ik had de stoutheid bij zes der voornaamste rechters en magistraten van Saintes te gaan betoogen, dat zij eenen profeet of engel Gods hadden gevangen genomen, eenen, die gezonden was om Gods Woord en oordeel den menschen aan te zeggen, terwijl ik hun daarbij verzekerde, dat ik hem 11 jaren gekend had als een godvruchtig man. De rechters hoorden mij vriendelijk aan.

Andere vrienden van den martelaar gaven hem verscheidene middelen aan de hand om te ontvluchten. Maar hij wees alle middelen af, zeggende, dat het eenen verkondiger van het Woord Gods niet betaamde zijnen kerker te ontvluchten. Te midden der vlammen moest hij de zuivere leer verdedigen.

In het begin van Maart werd hij naar Bordeaux gebracht in gezelschap van-den bovengenoemden priester. Daar werd hij weer door den president en de raadsheeren gehoord en deed hij opnieuw met bewonderenswaardigen moed belijdenis van zijn geloof.

Op zekeren Zondag in den vasten bracht een priester naar zijnen kerker den geheelen toestel die noodig is om de mis te bedienen. Toen Hamelin dit zag, werd hij zóó vurig, dat hij naar den priester toeliep en de kelk met den kandelaar en de andere stukken voor de mis op den grond wierp, zeggende: Wilt gij dan, dat de naam Gods op alle plaatsen wordt geschonden ? Is het niet genoeg, dat hij in de kerken wordt gehoond r Moet hij ook in de gevangenis ontheiligd worden, opdat niets onbesmet blijver" De gevangenisbewaarder, dat ziende, sprong met een stok in zijne hand op den martelaar toe, sloeg hem en wierp hem in een diep hol. Vervolgens gaf hij het hof des anderen daags verslag van het gebeurde, daarbij verzoekende Hamelin bij hem weg te nemen. Hij zeide daarbij, dat hij liever een duivel zou willen regeeren dan een man als Hamelin, te meer, omdat hij zijne medegevangenen met zijtie heillooze en doemwaardige leer had vergiftigd.

Hierdoor kwam Hamelin in de gevangenis van het raadhuis, St. Siège genaamd, waar hij acht dagen in een diep hol doorbracht met zoo zware ketenen beladen, dat zijne beenen opzwollen.

Eenige dagen te voren, toen hij merkte, dat de priester, die met hem gevangen genomen was, afvallig dreigde te worden, riep hij hem tot bekeering. Doch toen dit niet baatte, en de bedoelde den Christus verloochende, zeide hij tot hem : »0 ongelukkige, die meer dan ellendig zijt, is het mogelijk, dat ge, om de weinige dagen die ge nog te leven hebt, te redden, de waarheid verloochent.'' Weet wel, dat gij door dezen afval wel het aardsche vuur zijt ontkomen, maar daarom toch niet langer zult leven, want gij zult nog vóór mij sterven en God zal u tot een voorbeeld stellen voor andere afvalligen." Nauwelijks had Hamelin deze woorden voleindigd, of de priester, die intusschen den kerker verliet, werd door twee edellieden, die twist met hem hadden, vermoord. Toen de martelaar dit vernam, verklaarde hij, dat hij niets van dien twist had geweten, maar Gods Geest hem had gedreven om zoo te spreken gelijk hij gedaan had.

Zaterdag voor Palmzondag werd Hamelin uit den stadsgevangenis naar die van het parlement gebracht, teneinde daar het vonnis van het hof over hem te hooren. En ofschoon hij wist, dat de dood nabij was, at en dronk hij nog zeer opgewekt met de andere gevangenen, hen sprekende van het eeuwige leven.

Nadat hij voor de rechters verschenen was, verzocht hij eerst het gebed te mogen doen. Dit werd toegestaan. Lang en vurig bad hij tot God.

Tegen 4 i'i 5 uur des avonds werd hem zijn vonnis aangezegd door eenen bode van het hof, waarna hij gebracht werd naar de kerk St. André, waarschijnlijk om er ontwijd te worden. Vervolgens bracht men hem weer naar het rechthuis, waar het vonnis des doods over hem voltrokken zou worden. Opdat hij door niemand zou gehoord worden, blies men op trompetten. Toch kon ieder aan zijn gezicht zien, dat hij bad, daar hij voortdurend zijne oogen naar den hemel sloeg. Eerst werd hij geworgd en vervolgens verbrand.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen