De Martelaren.

CCVII.

RICHARD SPENCER, RICHARD MEKINS.

Koning Hendrik VIII was, zooals wij reeds gezien hebben, langzamerhand geheel in de macht der Roomsche geestelijkheid gekomen en zeer verbitterd geworden tegen elkeen, die de Reformatie toegedaan was. De vervolgingen tegen laatstgenoemden werden menigvuldiger. Om deze gemakkelijk te kunnen instellen, werd onder den invloed der bisschoppen door de godgeleerden aan de Universiteiten van Oxford en Cambridge reeds in iS39_ een zestal artikelen gemaakt, waaraan elks rechtzinnigheid zou getoetst worden. Zou echter dit onderzoek met goeden uitslag kunnen ingesteld worden, dan was het noodig, dat de wereldlijke regeéring er hare goedkeuring aan hechtte. Hiertoe werden de artikelen in hetzelfde jaar, dadelijk na de gevangenneming van Cromwell (wiens marteldood wij reeds meegedeeld hebben) in het parlement gebracht en het voorstel gedaan als wet vast te stellen, dat, wie deze zes artikelen niet beleed, ter dood zou gebracht worden. Dat voorstel vond tegenstand, maar werd toch aangenomen, daar het aantal tegenstanders zeer gering was.

De zes artikelen dezer met bloed beschreven wet, zooals men haar noemde, waren:

1. Dat onder de gedaante van brood en wijn het ware lichaam van Jezus Christus zoo aanwezig is, dat er geen substantie van brood en wijn meer overblijft.

2. Dat het gebruiken van het Avondmaal onder beide gestalten, volstrekt niet noodig was tot zaligheid, daar Jezus Christus in elk dier gestalten geheel aanwezig is.

3. Dat het den priesters niet vrijstaat te huwen.

4. Dat de geloften der kuischheid, eenmaal gedaan, steeds moeten worden in acht genomen.

5. Dat de zielmissen in de kerk moeten gehandhaafd blijven.

6. Dat de oorbiecht, bij den priester gedaan, moet onderhouden worden.

Toen deze wet afgekondigd was, werden er inquisiteurs benoemd, die in last hadden ze te handhaven. Onder dezen werd niemand geduld, die niet onkundig was in de Heilige Schrift en den Evangelischen predikers éen doodelijken haat toedroeg.

De verkozenen kweten zich goed van hunne taak, ja zij breidden uit zich zelven hunne taak uit. Niet tevreden met de menschen te onderzoeken op de gegeven zes artikelen, lieten zij ook hen niet ongemoeid, die de mis niet te dikwijls bezochten, die het wijwater niet gebruikten bij het inkomen der kerk, die den Bijbel lazen, die de priesters verachtten of de beelden geen eere aandeden.

Geen wondeif, dat slechts weinigen den moed behielden, om het Woord Gods te blijven prediken. Binnen korten tijd waren er meer dan 500, die van ketterij be-schuldigd werden. Sommigen dezer werden gevangen genomen en gedood, terwijl anderen in gevaar verkeerden voor hun leven.

Waartoe zal dit leiden ? " vroegen duizenden bij duizenden elkander vol vreeze af. Wie weet waartoe het geleid had, zoo er niet een man was geweest, die zich tegen dat drijven der geestelijken en inquisiteurs had verzet. Deze man was de heer Thomas Austley, van 1517 tot 1537 voorzitter van het Engelsche parlement, toen tot baron gemaakt en tot lord-kanselier verheven. Uit liefde voor de nagedachtenis van zijnen vriend Cromwell sprong hij in de bres voor hen, die op valsche beschuldigingen (twee getuigen waren genoeg, om iemand schuldig te verklaren) werden veroordeeld.

Doch voor de belijders des Heeren nam hij het niet op. Het bloed der martelaren bleef vloeien. In den j are 1541 leefde zekere Richard Mekins. Hij was toen 15 jaren oud. In een gezelschap van vrienden hoorde hij spreken over het Sacrament des Avondmaals. Over het gehoorde sprak hij weer met anderen. Deswege werd hij bij den bisschop van Londen, den beruchten Edmond Bonner, aangeklaagd. Voor dezen gedagvaard, verscheen hij en bleef standvastig bij de beleden waarheid. Terstond kreeg hij zijne veroordeeling en stierf op den brandstapel. Deze gruwel, aan een kind gepleegd, maakte den bisschop zeer gehaat bij het volk.

Een andere martelaar dier dagen was Richard Spencer, uit den omtrek van Cambridge afkomstig. Eerst was hij priester van Rome. Het behaagde echter den Heere hem de oogen te openen. Toen verliet'hij het pausdom, trouwde en won met zijn handen het brood voor zich en de zijnen. Daar hij onder verdenking kwam, dat hij verkeerde gevoelens omtrent het Avondmaar koesterde, werd hij voor de rechtbank der inquisiteurs gebracht en ter dood veroordeeld.

Geen beter lot wedervoer " zekeren schilder, met natoe Gilles Germane. Terwijl deze man om den godsdienst voor den bisschop stond, ten einde zijne belijdenis te verdedigen, kwam er een officier van de lijfwacht des konings, met name Lancelot, een man van hoog aanzien en tegelijk van innige vroomheid en hartelijke liefde tot de waarheid Gods, binnen. Door zijn manier van doen gaf hij te kennen, dat hij den martelaar en zijne zaak liefhad. Om die reden werd hij onderzocht en gevangen genomen. Den volgenden dag bracht men hem omstreeks vijf uur in den morgen naar het veld van St. GUles, waar hij met den anderen martelaar werd verbrand.

In het volgende jaar werden James Morton en Thomas Bernard te Lincoln verbrand op last van den bisschop John Longland, de eerste omdat hij eenen anderen het Onze Vader geleerd had, de ander omdat hij in het bezit was van den brief aan Jacobus.

Bijna terzelfder tijd liet de bisschop Bonner zekeren John Porter, eenen kleermaker, nog in de eerste bloei zijner jaren gevangen nemen, omdat hij in de St. Pauluskerk in den Bijbel had zitten lezen. In die gevangenis liet de bisschop hem lang kwijnen en eindelijk ter dood brengen.

DE GAAY FORTMAN,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen