Buitenland

Engeland. Eene geloofsbelijdenis voor de Congrega tionalis tische Kerken.

In de laatste twee jiar is er in de congregationalistische kerken (de vroegere Independenten waartoe eenmaal ook Cromwell behoorde) heel wat beroering verwekt door het optreden van den predikant Campbell, opvolger van Dr. Joseph Parker in de beroemde kerk op de viaduct van Holborn te Londen, de vergader­ plaats van de gemeente die dooi den grooten Puriteinschen Godgeleerde Dr. Thomas Goodwin gesticht werd. In dit blad hebben wij meermalen gehandeld over de aanvallen, die Campbell deed op de waarheden van het Christelijk geloof. De leiders onder de congregationalisten hebben met het oog op de loocheningen van genoemden predikant, die bij velen bijval vonden, het noodig geoordeeld eene geloofsbelijdenis op te stellen. Zij werd tot stand gebracht door de voorzitters van onderscheidene congregationalistische Unions in Engeland, de rectoren der congrega'; ionalistische seminariën en onderscheidene predikanten van naam. Men noemt het eene „verklaring van de zaken welke onder ons ontwijfelbaar geloofd worden, waarvan men in dezen tijd met de meeste beslistheid belijdenis behoort te doen." De confessie bestaat uit zeven artikelen die men voortaan wil laten gelden voor accoord van kerkelijke gemeenschap. Zij luiden als volgt:

1. Wij gelooven in de persoonlijkheid Gods, den Vader, die transcedent staat als Schepper en Bestuurder van alle dingen, en toch immanent door zijn eeuwigen Geest in de wereld en in het bijzonder in den mensch en zijne geschiedenis woont.

2. Wij gelooven dat de zonde, wel verre van noodzakelijk te zijn voor de ontwikkeling van den mensch, als een wantrouwen jegens God en een ongehoorzaamheid aan Hem, een bederf is der zedelijke en godsdienstige natuur, die zonder t verlossing, den mensch in het verdei f stort.

3. Wij gelooven dat Jezus Christus, de eeniggeboren Zoon van God, in de wereld kwam om de heilige liefde en genade Gods te openbaren en de menschen te verzoenca door de opoffering van zich-zei ven aan het Kruis voor de zonde der wereld, aldus voor een iegelijk die gelooft, de vergeving Gods verwervende.

4. Wij gelooven, dat men aan deze vergeving door het geloof in Jezus Christus deel krijgt, en dat door dat geloof de Heilige Geest, eene vereeniging met den levenden Heiland te weeg brengend, de menschelijke natuur tot het eeuwige leven wederbaart,

5. Wij gelooven, dat de wedergeborenen de ware kerk vormen, aan welke, onder andere heilige verplichtingen, de taak is toevertrouwd om de wereld, zedelijk en maatschappelijk, te hervormen in bet koninkrijk Gods.

6. Wij gelooven dat de Bijbel het boek Gods is, omdat het de Goddelijke openbaring bevat, die haar hoogtepunt bereikt in de historische verschijning van Christus, zijn leven, dood en wederopstanding, en het evangelie, daarin vervat.

7. Wij gelooven, 3at alle waarheid als van God moet ontvangen worden, en dat de schijnbare strijd tusschen wetenschap en godsdienst niet alleen kan uit den weg geruimd worden, maar dat wij in den tegenwoordigen tijd nabij de verzoening zijn.”

Deze geloofsbelijdenis toont duidelijk, dat zij die tegen Campbell het zwaard ophieven, eigenlijk niet principieel tegenover hem staan. Het zesde artikel bewijst dit voldoende.

Maar toch verblijdt het ons, dat men tot het opstellen dezer geloofsbelijdenis kwam.

Wetende dat men dikwijls (evenals de bekende prediker Spurgeon in het eerst van zijn optreden) den spot gedreven heeft met geschreven geloofsbelijdenissen, is het ons eene oorzaak van vreugde, dat men in Congregationalistische kringen de noodzakelijkheid gevoeld heeft, om eenige artikelen op te stellen waarin men uitspreekt wat men belijdt.

Dit neemt niet weg, dat^wij noode in deze artikelen het zoo bij uitstek fundamenteele stuk van de Heilige Drieëenheid missen en dat andere artikelen, wat beslistheid aangaat, veel te wenschen overlaten.

Rusland. Zal volledige vrijheid gaan heerschen? conscientie.

In een vorig artikel deelden wij mede, dat de Russische regeering het privilegie der Grieksche staatskerk, die tot hiertoe alleen het recht had om voor haar leer propaganda te maken, wil laten vallen. Doch dit is helaas niet meer dan schijn. Tot op den huldigen oogenblik heeft alleen de Engelsche zending in Rusland het recht, het Evangelie onder de Joden te verkondigen. De propaganda van hen die niet tot de staatskerk behooren, onder de leden der staatskerk, is zelfs in het nieuwe strafwetboek een strafbare handeling! In het regeeringsvoorstel aan de Doema leest men woordelijk: , , De aangeduide bedenking komt als een wezenlijke krenking der gewetensvrijheid voor, daar elk waar geloovige er als vanzelf op uit is, om ook anderen over te halen tot zijn levens-en geloofsovertuiging; alleen zij die geen geloof hebben, zijn onverschillig in zake het geloof. Het mag niet vergeten worden, dat elke godsdienstige gemeenschap vanzelf het streven openbaart zich uit te breiden en de wieken breeder uit te slaan. Daar zij zich zelve beschouwt als de draagster der eenige en absolute waarheid, en alle andere geloofsleeren voor afdwalende houdt, zoo meent iedere gemeenschap verplicht te zijn deze waarheid te verkondigen. ... Het streven om zijn geloofsovertuiging te verbreiden, is daarom een onvermijdelijk gevolg van de overtuiging, dat hetgeen men voorstaat de waarheid is, en moet verklaard worden uit de zucht, om ook den naaste den rechten weg tot het heil te wijzen. Men kan daarom niet zeggen dat zulk een streven op zich zelve verkeerd is, en daarom door den staat moet vervolgd worden. Het Ministerie van Binnenlandsche Zaken is er daarom van overtuigd, dat alle in Rusland erkende kerken, ook de oud-geloovigen en de secten die van de staatskerk afgevallen zijn, het recht der prediking hebben. Het privilegie der Londensche zendelingen onder de Joden is daarmede dus vervallen.”

Tot hiertoe gaat alles goed. Maar ten slotte spreekt de minister het uit dat die vrije prediking wel mag plaats hebben onder degenen die niet tot de staatskerk behooren, maar niet mag geschieden tot hen die tot deze kerk wel behooren. De wet toch bepaalt dat de Russische staatskerk een praevaleerende beteekenis in Rusland hebben moet, en daarom mag het recht der vrije prediking nooit tot een werktuig gemaakt worden waarmede men de staatskerk afbreuk doet. Daarom wil de minister, dat art. 90 van het nieuwe strafwetboek zal gehandhaafd blijven, waarbij straf gedreigd wordt op alle openbare propaganda, door woord, geschrift of beeld, die ten doel heeft om leden der staatskerk afvallig te maken. De bedenking, dat deze bepaling in strijd is met de bepaling dat men vrij van confessie mag veranderen, en dat men dus de aanleiding tot iets dat niet strafbaar is, strafbaar zou gaan stellen, wederlegt de minis ter door er op te wijzen, dat in de voorgestelde bepaling der wet de nadruk gelegd wordt op de „openbare" propaganda.

Het is daarom verblijdend, dat de commissie van rapporteurs van de Doema besloten heeft, j zij het ook met eene kleine meerderheid, voor !te stellen, dat aan elke kerk volledige vrijheid van propaganda zal worden geschonken. Mocht dit voorstel door Regeering en Doema worden aangenomen!

Be Wachter meldt dat de uitslag der verkiezing in Holland (Michigan), welke o. a. ging over de vraag of de Gemeenteraad de herbergen zou sluiten of openlaten, ten gunste uitviel van hen die de «saloons" wilden gesloten hebben en wel met een meerderheid van 499 stemmen. Er werd van beide zijden hard gewerkt.

Te Golden in Colorado, het plaatsje moet niet ver van Denver verwijderd liggen, heeft men in eene Kerk de leus »de zaligheid vrij en trading stomps (spaarzegels) op den koop toe." De aanleiding hiertoe is de volgende. De kinderen wilden niet naar de Zondagschool komen, en daarom zon de heer Montagne, (in de nieuwe wereld «professors genoemd, doch hij zal wel gewoon onderwijzer zijn), op iets dat de kinderen trekken zou. Hij had gehoord dat de spaarzegels door het volk zeer geliefd waren, en daarom besloot hij zulke zegels aan ieder kind, dat de Zondagschool bezoeken zou, te geven. Ieder kind kreeg een boekje en daarin wordt eiken Zondag een zegel geplakt van een waarde van 5 cent ("la'/j cents). Echt Amerikaansch, maar minder aanbevelenswaardig.

Dezer dagen hield de predikant Wood voor eene vergadering van predikanten te Londen een referaat over het noodzakelijke van huisbezoek door predikanten. Over het algemeen in men in Engeland's hoofdstad van oordeel, dat de levenstoestanden van dien aard zijn, dat het herdelijke werk niet tot zijn recht komen kan. De ervaring en praktijk van den predikant Wood bewijzen echter, dat de moeilijkheden kunnen overwonnen worden. De huidige toestand van het godsdienstig leven maakt het noodzakelijk, dat de menschen in hunne huizen bearbeid worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen