Gemengd Nieuws,

Een Requiem in een Protestantsche kerk. In de Church Times, een Ritualistisch orgaan in Engeland, werd dezer dagen eene mededeeling gevonden omtrent een Requiem in een dorpje, gelegen aan de zee in het westen van Engeland, op Allerzielen gehouden. Een Requiem is een zielmis, waarin gebeden wordt voor de eeuwige rust van hen die geacht worden nog in het vagevuur te zijn. De mis werd gelezen door den priester der parochie in violet ornaat; een katafolk rond welke vier kaarsen brandden, stond in het koor, en de cantor (voorzanger) die tusschen de kandelaars knielde, zong het sDies irae«. Bij het eindigen van de mis, gaven de altaardienaars aan elk lid der gemeente een kandelaar en een tuihje bloemen in de hand, en een processie met een drager van het wierookvat en een drager van het Kruis voorop, bewoog zich naar de zee, terwijl de cantor de litanie voor de geloovig afgestorvenen zong. Van een rots af, las de priester gebeden voor de onbekende en vergeten dooden, die in de zee waren omgekomen. Er wordt aan dit bericht toegevoegd: »Liefde had dien dag in dat dorp de sleutelen des doods in handen, en vergeten zielen werden zeker verblijd, en handen die uit het graf verlangend werden uitgestoken om een teeken te ontvangen dat zij gedacht werden, vonden de onze niet ledig.«

Dit alles wordt verhaald van een gemeente die niet tot de Roomsche, maar tot de Protestantsche Episcopaalsche kerk behoort. Of het Ritualisme in de Engelsche Staatskerk ook veld wint!

Wij schreven het een en ander omtrent den overleden keiser van China en de eveneens gestorven keizerin-weduwe. Een tegenhangen daarvan is het volgende, dat wij in de Amerikaansche Wachter vonden

»Een bericht uit Peking zegt, dat de keizer van China voor zijn dood nog veel heeft geleden en hij teekenen van zinsverbijstering gaf. De keizerinweduwe, wier dood door den aanblik van den stervenden keizer is verhaast, stierf alleen, zonder bijstand, ofschoon een kring van deemoedige ooggetuigen slechts weinige schreden van haar afstond; maar zoo heilig hielden zij de persoon der keizerin, dat zij niet nader dorsten treden.

Wat den gestorven keizer betreft, lezen we: In zijn jonge jaren was de jonge keizerlijke prins een kind van blijde beloften.

Als knaap voelde hij veel voor machines en spoorwegen, maar zoodra hij de regeering bad aanvaard, legde hij zich met de borst op de ozakeni toe. Om twee uur 's morgens stond hij op (de Cbineezen zijn niet lui) om drie uur was hij aan den arbeid en in den vroegen ochtend ontving hij de Ministers.

Hij wilde alles hooren en weten, de zeventienjarige jongen De Engelsche gezant vertelde in die dagen: ïDe Keizer is uitgelatener dan eenige jonge snuiter onder zijn volk. Een paar dagen geleden bezocht hij een nieuwe stoomboot, die van stapel zou worden gelaten.

In zijn vervoering liet bij den heelen hofstoetin den steek en was in een oogwenk in de machinekamer druk in gesprek met de stokers.«

Helaas ! eenige jaren later vertelde dezelfde gezant:

Z, Ex, ziet er veel ouder uit dan hij is. Met gebogen hoofd en vaal geel gelaat keek hij schuw naar de diplomaten, en zijn groote donkere oogen hadden een doffe en zwaarmoedige uitdrukking. Een moe, haast kinderachtig lachen speelt om zijn mond. Als zijn lippen zich openden, werden zijn lange onregelmatige tanden zichtbaar en twee holten groeften zich in zijn wangen.

Een totale onverschilligheid op zijn starre trekken en als een last scheen hij zijn waardigheid en zijn leven te dragen.«

Vanwaar die schrikkelijke verandering? Wel, — zulks is meer gezien. De keizerin-weduwe bracht hem al vroeg expres in slecht gezelschap, en in allerlei schandelijkheid bluschte zijn jeugdige geestkracht in een paar jaren geheel en dood uit in dit helsche vuur.

En zoo wist ze ook dezen keizer geheel in haar macht te krijgen, zooals het met de beide vorigen gegaan was.

Toen hij, in een vlaag van spijt, haar wilde verbannen, kwam het plan niet half tot uitvoering en strafte zij de stoutigheid door hem een stuk te laten teekenen, dat hem een gevangene in zijn eigen paleis maakte. En zoo is hij na 10 jaar op zijn 37ste bezweken, en hij schijnt wel tot in het graf door haar achtervolgd te moeten worden.

Ach, waarom zijn de goede vorsten vaak zoo zwak en de sterken zoo slecht t Het is een verdrietige wereld in vele opzichten.

De bloedige boxer-opstand was haar werk, waardoor zoovele zendelingen, vermoord werden. Maar toen kwamen de Duitschers Peking innemen, en nu heerscht er althans veiligheid en rust voor een vreemdeling.«

Blind fanatisme. Een fanatiek straatprediker, Pratt genaamd, die zich sAdams noemt, kwam in Kansas City in N, - Amerika in hevig conflict met de politie, Pratt zong, door zijn gezin omgeven, op de straat kerkelijke liederen. Toen een politiedienaar hem beval door te loopen, haalde Pratt een revolver te voorschijn en schoot den politieagent dood. Daarop volgde een hevig gevecht met de politie, waarbij Pratt hulp kreeg van leden zijner secte. De geestdrijvers gaven formeele salvo's op de politiemacht at. Een politiedienaar werd gedood en twee zwaar gewond. De strijd hield eerst op, toen Pratt, door een kogel in 't hoofd getroffen, dood neerviel. Zijn aanhangers gingen daarop op de vlucht. Zijne vrouw en kinderen vluchtten in een huis en gaven zich eerst over toen ook een der dochters neergeschoten was,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen