Het schrijven van

Het schrijven van Ds. Wijers, dat we een vorig maal op zijn verzoek plaatsten, bevat zeker geen geringe bezwaren tegen het besluit, dat de Kerkeraad van Amsterdam op advies van de Indische broeders nam om tot een aanvankelijke institueering van de Kerk te Djocja te komen. Gelijk men z!ch herinneren zal besloot de Kerkeraad te Amsterdam de gemeente van geoovigen, die dank zij den arbeid der Zending allengs te Djocja ontstaan was, tot zekere Institueering te brengen. Deze Kerk reeds thans geheel vrij en zelfstandig zich te laten institueeren met een eigen kerkeaad, die geheel autonoom zou optreden, scheen om verschillende redenen nog miner gewenscht. De broeders In Indlë, die e gemeente van Djocja het meest van nabg kennen en met haar toestand het best p de hoogte zijn, achtten haar daarvoor og niet r^p genoeg. Toch wilde men en poging wagen, om de gemeente reeds ot eenige meerdere zelfstandigheid te brenen en als overgangsmaatregel, totdat deze emeente tot geheelen wasdom gekomen al zijn, werd daarom op advies der Indische roeders besloten, dat te Djocja enkele uderlingen en diakenen ~ zouden gekozen orden, die voorloopig een college zouden ormen om te doen wat des Kerkeraads is, aar die in gewichtige zaken toch van en Kerkeraad te Amsterdam nog afhanelijk zouden zijn.

Ds. Wijers nu oordeelt niet alleen, dat eze weg practisch de ontwikkeling der z v gemeente tot zelfstandigheid juist belemm^ ren zal, maar hg meent, dat de Kerkeraad van Amsterdam door dit besluit lijnrecht In strijd is gekomen met de grondbeginselen van het Gereformeerde Kerkrecht en zichzelf een hiërarchische macht over dese Kerk in Indie aanmatigt, die haar niet toekomt.

Nu denken we er geen oogenblik aan Ds. Wijers het recht te ontzeggen deze kerkrechterlQke bezwaren publiek te maken. Een heilig huisje, waaraan niet getornd mag worden, is de zaak der Zending niet. De Zending in Indië staat voor uiterst moeilijke vraagstukken, waarvan de op. lossing zeker niet gemakkelijk te geven is. En wie meent, dat degenen, die in de Zending geroepen zijn leiding te geven, op een dwaalspoor zich bevinden, heeft niet alleen het recht, maar ook de roeping daartegen te waarschuwen. Zelfs willen we onzen hooggeachten broeder het niet al te euvel duiden, dat hij wat hard van leer trok. Ds, Wijers is een man van warm temperament, die niet gewoon is zijn woorden op een goudschaaltje te wegen en liever met sterk sprekende kleuren schildert om meer effect te bereiken dan dat zijn kracht zou schuilen In fijne nuanceering van tinten. Wanneer zulk een warmbloedig gestel onder de tropische hitte tot kookpunt geraakt, loopt uit de pen wel eens een woord, dat bij kalmer nadenken beter achterwege ware gelaten. We gelooven dan ook, dat èn de broeders in ladië èn de Kerkeraad van Amsterdam zich deze beschuldigingen niet al te sterk zullen aantrekken en meer op de goede bedoeling van den schrijver dan op de scherpheid van zijn uitdrukking zullen letten.

Wat nu de vraag betreft, of de Kerk te Djocja thans reeds rijp zou zijn voor een geheel zelfstandige institueering, is het zeker niet gemakkelijk hierover in Nederland een juist oordeel te vellen. Men vergete toch niet, dat het hier niet de vraag geldt, of een gemeente van Europeanen, die uit Holland in Ind'ë zich gevestigd hebben, tot zelfstandige institueering kan komen, maar dat het gaat om een Kerk, die door den dienst der Zending is ontstaan en die voor een groot deel uit bekeerde Javanen bestaat, die van het heidendom zijn overgegaan tot het Christendom. Zeker vindt men te Djocja ook tal van Europeesche Christenen, die zich bij deze Kerk zouden aansluiten, maar het eigenl^ke karakter van deze Kerk zou toch een geheel andere wezen dan in Batavia en Soerabaya, waar de Europeesche Christenen de macht in handen hebben. Het doel moet te Djocja wezen om een Javaansche Kerk als vrucht der zending te institueeren. Nu heeft de droeve ervaring van een vroegere periode wel geleerd, hoe uiterst voorzichtig men moet wezen om deze door de Zending ontstane gemeenten niet te spoedig tot zelfstandigheid te brengen. Er Is een tijd geweest, dat men veel te haastig In deze inlandsche gemeenten kerkeraden liet optreden; dat men deze kerkeraden zelfs classicale en synodale vergaderingen houden liet en zoo den schijn In het leven riep, alsof er een r^k ontwikkeld kerkelijk leven ontstaan was. Niet alleen dat achteraf bleek, dat alle werkelijkheid hieraan ontbrak, maar dezs te vroeg mondig verklaarde gemeenten werden daardoor zelfs aan zeer ernstige gevaren bloot gesteld. Onze zending heeft met de Sadrach-geschiedenls duur genoeg leergeld betaald. Het is daarom volkomen te begrijpen, dat men voor een da capo van deze droeve historie bevreesd, de Javaansche gemeente te Djocja niet eerder mondig wil verklaren, voordat men de zekerheid heeft verkregen, dat zij innerlijk tot geestelijke rijpheid is gekomen en tegen gevaar van verleiding door Indische dwaalgeesten bestand is. In hoe verre dit nu reeds het geval is in Djocja kan alleen beoordeeld worden door de broeders, die van nabij met deze gemeente bekend zijn en op hun oordeel hebben de Kerken in Nederland af te gaan. Ze kunnen dit ook met te meer vrijmoedigheid oen, waar in Djocja zelf niet maar één issionnair Dienaar werkt, doch aan de pleidingsschool en het Petronellahospitaal erschillende mannen verbonden zijn, die olkomen bevoegd z^n hierover een ooreel uit te spreken.

Naar het oordeel nu van deze mannen, ie te Djocja zelf werkzaam zijn, is de tijd oor een geheel zelfstandige Institueering er Javaansche Kerk aldaar nog niet rijp. och willen ze ook nu reeds medewerken m deze gemeente tot meerdere zelfstandigeid op te voeden en daarom Is hun voortel, dat er een overgangstoestand worde evormd. Zooals een vader begint met ijn kind eerst geheel onder zijn macht te ouden, maar naarmate het Idnd ouder ordt, het eenige zelfstandige rechten gaat even om het voor te bereiden voor zijn olkomen mondigheid, zoo wil men ook e Djocja doen. Er zullen naast den mlssionairen Dienaar des Woords enkele ambtsragers gekozen worden, die reeds eenigerate als raad der Kerk zullen optreden, aar zoo dat de Kerkeraad der zendende erk, die dusver over dezs gemeente toeicht had, nog de eigenlijke leiding in anden zal houden. Dit alles Is natuurlijk iet bedoeld als blijvende maatregel, maar ls overgangsmaatregel, om tot de volledige elfstandigheid van deze Javaansche Kerk e komen. Dat in dezen buitengewonen oestand, waarvan we in ons geregeld kerelijk leven nauwelijks een voorstelling unnen vormen, ook buitengewone maategelen genomen moeten worden, die niet n elk opzicht kloppen op de gewone regeen van ons Kerkrecht, spreekt vanzelf. ierin schuilt dan ook de fout van Ds. ijers, dat h^ dezen overgangstoestand, die an zelf exceptioneele verhoudingen met ich medebrengt, toetsen gaat aan de ge* one regelen van het Kerkrecht. Al de bewaren door hem Ingebracht zouden dan ook olkomen juist zi^n, wanneer de Kcrkeraad

van Amsterdam deze regeling bedoeld had als een normale en blijvende verhouding tusschen hem en de gemeente van Djocja. Maar ze zfjn dit niet, nu deze regeling alleen als overgangsmaatregel bedoeld is en ten doel heeft om de gemeente te Djocja later tot volkomen zelfstandigheid te brengen.

In een slotartikel zullen we deze bezwaren nog afzonderlijk nagaan en aantoonen, hoe de regelen, die Ds. Wijers stelt, volstrekt niet in dien absoluten zin mogen opgevat worden, zooals hij dit doet. Het voorbeeld van ons dgen kerkelijk leven geeft exempelen genoeg, waaruit bij analogie kan worden afgeleid, dat wat te pjocja geschieden zal volstrekt niet in strijd is met de beginselen van ons Gereformeerd Kerkrecht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen