„Hij zal groot zijn voor den Heere”.

[KERSTFEEST 1913].

Want hij zal groot zijn voor den Heere; en wijn en sterken drank zal hij niet drinken; en hij zal met den Heiligen Geest vervuld worden, ook van zijner moeders lijf aan. Lukas 1 : 15.

In Israel leefden, toen onze jaartelling begon, een klein aantal eenig bevoorrechte mannen en vrouwen. Van Alphen liet in zijn kinderzangen een bezielden knaap uitroepen: »Och, was Jezus nog op aarde, 'k vloog aanstonds naar Jezus heen«. En al is 't nu voor het geloof heerlijk, dat we niet meer noodig hebben in Christus naar liet vleesch te roemen, omdat Gods kind Jezus' volle gemeenschap geestelijk genieten kan, toch neemt dit niet weg, dat we bij het lezen van de 'Evangeliën soms de schare benijden kunnen, aan wie het voorrecht te beurt viel, van in hun aardscheleven Jezus persoonlijk te zien en van zijn Goddelijke lippen het Evangelie te beluisteren. Al ware het ook slechts één enkel maal »Jezus op aarde gezien te hebben en zijn woorden van genade te hebben mogen aanhooren, het zou ons goud waard zijn geweest. En gesteld, dat het gerucht uitging: »Jezus is in 't Oosten opnieuw verschenen", de vloed, de stroom zou niet te stelpen zijn, van de schare, die alles verliet om naar die wondere plek in 't Oosten heen te trekken.

Maar denkt ge dit, vooral op den Kerstdag, met levendige verbeelding in, dan zult ge te meer gevoelen, wat geheel eenig geluk aan die zeer enkelen ten deel is gevallen, die God de Heere reeds van hun geboorte af bestemd had, om straks de bijzondere vertrouwehngen van den Heiland te worden, zijn intiemen omgang te mogen genieten, in zijn hoogheilige plannen te worden ingeleid, schier elk woord van zijn lippen te mogen opvangen, en van ^il zijn wonderen getwigen te zijn. Ja, schier nog zaliger moet het voor deze enkele mannen en vrouwen ./geweest zijn, als Jezus met hen aanzat en bad, 'als ze Jezus in het bezielend gelaat mochten zien, als zij den blik van zijn wondere oogen mochten opvangen, en uit alle trekken en bewegingen van zijn heilig aangezicht een indruk van zijn persoon mochten opvangen, gelijk na hem niemand.

Denk het daarbij in, dat ze Jezus gedurig de hand mochten drukken, en zelfs, naar de gewoonte in het Oosten, hem gedurig eerbiediglijk een kus der liefde op het gelaat mochten drukken, —en ge gevoelt immers dieper dan woorden het kunnen uitdrukken, wat niet te evenaren voorrecht aan die enkele mannen en vrouwen is te beurt gevallen. Van Maria en Jozef en de omgeving te Nazareth spreken wc nu niet. Eerst toen Jezus zich geopenbaard had als de Heiland der wereld, kon het licht opgaan over zijn geheel eenige verschijning. Eerst zoo 't i ndenkend, voelt ge dan ook wat demon in Judas moest varen, om na een verkeer en omgang met Jezus van drie volle jaren, dien heiligen persoon te verraden. iSIaar zelfs die diep-donkere slagschaduw van Judas' helschen gruwel doet u nog te meer het met niets te vergelijken voorrecht hoogschatten, dat aan die enkele uitverkorenen in Jezus intieme omgeving door hun God beschikt was.

velen waren 't er niet. Weinig meer dan een zestal vrouwen; dan de elven; en op eenigszins verderen afstand de zeventig discipelen, en nevens deze allen, ja vóór hen, Johannes de Dopper, die geheel eenige man, van wien Jezus zelf betuigde, dat vóór Hij zelf optrad, niemand Johannes den Dooper te boven ging, en van wien reeds de Engel, nog eer hij geboren was, aan Zacharias betuigde: -iDeze zal groot zijn voor den IIeere«.

Jezus onmiddellijke verschijning te hebben mogen aankondigen; vlak vóór Hij optrad te hebben mogen profeteeren van het groote werk der genade, dat nu te komen stond; en dan met eigen hand Jezus te mogen doopen, was het niet haast te veel voor een kind des menschen? Het is zoo, Johannes werd ten leste gevangen gezet, en hij is te Machaera in den kerker onthoofd, maar wat zegt dit korte bange leed, vergeleken bij de zoo geheel eenige bevoorrechting, die aan Johannes boven alle man in Israël was toebeschikt.

Natuurlijk had God hem reeds van zijn geboorte af de gaven verleend die hem voor zijn heihg ambt dit heerlijke trekken aan van noode waren, en, eenmaal in ambt ingegaan, was het zich ontde wereld, en het leven in de woestijn, voor Johannes geen gemis. Nog zou meer dan één vorst zijn troon willen verlaten, zoo hem een eere als van den Dooper in den dienst van den Christus ten deel viel.

Het haren kleed was hem een eeregewaad, de honig uit de rotsklove als een hemelsch manna. Hij had niet zelf zijn ambt gekozen, nlaar God had er hem voor besteld. Godzelf had door zijn engel, nog eer hij ontvangen was, zijn geboorte aangekondigd. Hij schitterde in de zalving ^'an den Heilige, en chronologisch zelfs had God het zoo beschikt, dat zijn optreden juist met de komst van den .Messias zou samenvallen. Hij was groot voor den Heere, omdat God hem zoo rijk begaafd had en hem een zoo geheel eenige roeping had toevertrouwd. Jezus' verschijning is zonder het voorafgaand optreden van Johannes nauwelijks denkbaar. Heel Israel spande hij in onrust des geestes. Hij was het, die naar Goddelijke roepinghierom zoo eenig groot was, omdat hij de mannen en vrouwen die straks intiem met Jezus zouden verkeeren, het hart voor Jezus had mogen ontsluiten.

Zoo zijn er nog, soms eenvoudigen en vergetenen in den lande, die in den zin waarin Johannes het was, nu nog groot zijn voor den Heere. Niet alsof we hiermee doelen op hun innerlijk geloofsleven. Bij Johannes staat niet de innigheid op den voorgrond, maar het vervullenvan een roeping. Daardoor en daardoor alleen is Johannes de Dooper groot voor den Heere gev.'eest. Hij ontsloot het oog der schare voor Jezus; hij wee: de schare op Jezus; hij riep tot w r Jezus al wie zijn woord bereiken koii; ën'hijrustte niet, eer-zulk een aangegrepene zelf de knie voor Jezus gebogen had.

En dit nu is 't wat op elk Kerstfeest öok u de vraag vol ernst voor de cónsciëntie legt, of ook gij telkens poogt een Johannes te zijn bij wie Jezus nog niet kent.

Het is zoo, ook hier kan vaak een'drukte plaats grijpen zonder teederen ernst, maar pleit daarom nooit met het beroep op anderer over drijving uw eigen verzaking van uw heilige roeping vrij.

Ook onder ons leeft zoo menig belijdend Christen in een omgeving die Jezus nog niet kent; gaat hij heen in hun woning, en ontvangt ze in eigen huis; verkeert met ze; leeft-sorös halve dagen met ze saam, en toch, wetende, dat al zulke heele en halve kennissen nog geheel van Jezus vervreemd zijn, steken ze toch geen hand uit, en laten geen woord over de lippen komen, om, , , , deze .verdoolden naar Jezus te roepen

Vraagt gë ' daü-'aatl dezulken-: sNoem nuj eens een persoon, voor wien gij in Gods hand 't middel waart, om hem tot Jezus te brengen, « dan slaan ze de oogen neer en doen er het zwijgen toe.

Dit nu is klein zijn voor den Heere.

En daarom Jcomt op elk Kerstfeest tot een iegelijk die Jezus belijdt, altijd bij vernieuwing de vraag : »Bij wien en voor wien zijt ge de Johannes geweest om hem naar Jezus te lokken.»

Neem aan, dat ge groot voor de wereld zijt, 'maar wie is er onder de toegebrachten tot uw Heiland, die als een levend getuige u ten bewijze is, dat ge ook groot zijt voor den Heere?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen