Buitenland.

Afrika. Behandeling van Duitsche zendelingen.

Van de Baptistische missie in Kameroen zijn nadere berichten ingekomen omtrent de behandeling die hare zendelingen van Engelsche zijde ondergingen. Deze missie onderhield zas hoofden 49 hulpstations. De gemeenten telden 3124 zwarte Christenen en 3623 leerlingen op de zendingsscholen. Toen de Engelschen het voorste gedeelte van Kameroen bezetten, werd dit door de Duitsche troepen zonder te vechten ontruimd. De Engelschen hebben zich echter aan de mannen en vrouwen des vredes met de wapenen vergrepen.

Na de overgave van Duala begon, een wilde plundering. De Engelsche soldaten wedijverden daarin met de zwarte inboorlingen. Toen de laatsten al te „fréch" werden, ontdeed men zich van de concurrentie der zwarten door eenigen van hen op vonnis van den krijgsraad te laten doodschieten. Maar het rooven duurde voort. Winkels, hnizen, kerken, scholen, alles werd met geüjke grondigheid leeggemaakt en verwoest. De zendelingen moesten hun eigendom in het bezit van Engelsche soldaten zien. Toen de leider van het. station Nyamtang uit zijn woning verwijderd werd, eischte een Engelsch officier door middel van een schrifteUjk bevel van. zijn overste hem de sleutels af. Kort daarop vernam hij door inboorlingen, dat alles opgebroken, ingepakt of aan zwarten verkocht was. Zijn runderkudde ter waarde van ƒ660 werd in beslag genornen. Hij kreeg geen quittantie. Hij mocht blijde zijn, zeide men, dat hij nog iets gered had.

Alle blanken die niet tot de Engelschen behoorden, werden aanstonds gevangen genomen.

Te Duala konden zij, nadat hunne namen waren opgenomen, weder naar hun huis wederkeeren. Daardoor werd be; -eikt, dat niemand zich van voorraad voor een lange afwezigheid voorzag. Om alle blanken meester te worden, werd op het grijpen van vijf leiders van zendingsposten aan de Sanagarivier een prijs gesteld. Deze werden daarop door inboorlingen overvallen, mishandeld en tegen contante betaling uitgeleverd.

De heer Lutz, leider der Bazelsche missie, protesteerde tegen het gevangen nemen van waardige zendeSngen. Hij kon niet gelooven dat het christelijke Engeland de zending slechter zou behandelen dan men van de Heidenen te verwachten had. Zendehng Bender beriep zich bovendien op zijn Araerikaansch burgerschap. Het hielp niets. Alle blanken werden tezamen weggezonden. De mannen werden op voetmarschen door zwarte soldaten met getrokken sabel geëscorteerd. De begeleidend officier verhaalde den stationsleider van Nyamtang onderweg met grooten ijver van Duitsche wreedheden tegen inboorlingen die hij gezien had. Te Duala werd door den Engelschen opperkommandant van den zendeling geëischt, • dat hij alles op zou schrijven wat hij van wreedheden door Duitschers begaan wist. Na eenige aarzeling verklaarde hij, dat hij wilde opteekenen wat hij gezien had. „De inhoud van mijn schrijven", zoo verhaalde hij, „handelde over de schaamtelooze behandeling die mij en de andere. zendeUngen ten deel was gevallen. Hierop werd ik weder voorgeroepen en scherp gewaarschuwd, want mijne aanteekeningen waren een' aanklacht tegen de Engelsche en Fransche soldaten en een verdachtmaking van het geheele kommando. Men had daarbij den treurigen moed nog een stap verder te gaan, en mij het uitzicht te openen, op den volgenden dag uit mijn gevangenschap te worden verlost, Wanneer ik hun wensch vervulde en hun een bericht' wilde zenden omtrent wreedheden, die door Duitsche troepen bedreven waren. Het spreekt van zelf dat ik dit niet doen kon. Onder de beschuldiging dat ik als Amerikaansch burger de neutraliteit geschonden en de Duitsche regeering in het bereiken van haar doeleinden had „geholpen, zijn daarop mijn vrouw en ik als krijgsgevangenen naar Engeland gebracht. Zelfs, nu nog grondt men mijn gevangenschap op mijn schending der neutraliteit."

De gevangenen werden ten deele op de kleine stoomboot „Bathurst" gebracht. Hierop liet de reinheid veel te wenschen over. De heeren moesten dag en nacht op het dek doorbrengen. Voor de dames werden kajuiten aangewezen, doch deze verkeerden in zoodanigen toestand, dat men zich zelven moest overwinnen om er in te slapen. Des middernachts werden wij gewekt en ging men een onderzoek instellen of wij geld bij ons hadden. Toen wij op het dek kwamen, had men zendeling Martens al /•120 afgenomen; men had hem slechts 15 cents gelaten ! In de eerste twee dagen kregen wij niets te eten. Op den derden dag werd proviand rondgedeeld, doch niet zooveel dat men zich verzadigd gevoelde. Den vierden dag kreeg ieder twee stuks scheepsbeschuit — te zamen ongeveer een vierde pond '-^ en een' gezouten haring, daar moesten wij een dag op teren. Later kregen we gezouten vleesch met rijst. Het water dat van dit vleesch afkookte, was groen en er bovenop zwommen de madeii. Borden, kopjes, lepels en vorken waren er niet. Eenigen aten uit de holle hand, anderen gebruikten ledige bhkjes, . en uit oude planken werden lepels gesneden. Wij hadden een emaille bak gekregen en deze diende voor 22 personen voor het eten, het wasschen en het afwasschen. Weldra waren onder deze omstandigheden 18 personen ziek.

Aan de Goudkust werd ook de vrouw van den Zendeling Martens, die tot hiertoe gezond geweest was, ziek. Zij werd steeds erger; de geneesheer die haar enkele malen aanzag, had slechts hatelijke opmerkingen wanneer hij haar liggend aantrof, In het ziekenhuis werd zij, terwijl zij steeds erger werd, door Engelsche pleegzusters niet beter behandeld. Twee zwarte kranken'verpleegsters waren Hef voor haar. Op 4 Dec. stierf zij, denkeUjk aan ontsteking van de huid op het voorhoofd, ontstaan door chemische inwerking der zonnestralen. De Bazelsche Zending zorgde voor eene waardige begrafenis.

Aan de Goudkust werden de dames en kinderen op groote, vuile lastautomobielen geladen ; zij werden door de inboorlingen bespuwd en met steenen geworpen. Voor het huis waren vier zvfarte soldaten met geweer en bajonet geplaatst, die ons bij elke schrede, die wij deden, nakeken. Het was aan hen te zien, dat zij blijde waren de blanken te kunnen kommandeeren. Het eten werd door een neger gekookt. Er was., veel onreinheid in; als men het zag, had men geen eetlust meer. Op die manier moesten de gevangenen die weken doorbrengen. Ten slotte werden alle blanken, ook Hollanders, Zwitsers, Amerikanen, uit Kameroen verdreven, tot wij 28 December aankwamen.

Dinsdag verheten wij het schip. De echtparen 'werden weer gescheiden. Bij 40 te geüjk werden de bijna 250 heeren onder bewaking naar Engeland gevoerd om daar hunne vrouwen en kinderen niet meer te zien. De vrouwen kwamen in een herberg. Tot onze blijdschap kwamen later eenige heeren van het Amerikaansche consulaat, welke voor onze overbrenging naar Londen zorgden. Toen' wij naar de herberg gereden werden, wierp een Engelsche jongen een doode rat, die hij eerst in vuil gewenteld had, een onzer dames in het gezicht. Ook werden wij met vuil en steenen geworpen. Na eenigen tijd werden de gevangenen naar Duitschland gezonden."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen