Uit de Pers.

In het Kerkblad voor de Gereformeerde Kerken van Haarlem en Omstreken schrijft Ds. Kok van Velzen het volgende over een „misstand", die in on/.e Kerken voorkomt:

De gemeente is vacant, 's Zaterdags komt een predikant om op beroep te preeken. IJe ontmoeting aan 't station is allerhartelijkst, 'i Is of'ttwee oude vrienden zijn, die elkander al jaren kennen.

„Wet ben je toch met sommige menschen gauw op je gemak, " merkt üs. op. 's Zondags is hij in spanning, maar 't loopt alles goed af. De beste preek van 't jaar is meegenomen, en wordt met vuur en krachtig stemgeluid voorgedragen. Dan in de konsistorie: „Wat hebt u hier een mooie en gezellige kerk. En wat spreekt ze makkelijk. En wat zitten de menschen flink te luisteren, 't Is een genot om hier te spreken", Aan den kerkeraad is geen woord ontgaan. De gemeente is immers vacant.

Zeer v.iendelijk is t afscheid, en gezellig pratend gaat 't naar huis. 's Middags wandelen. „VVa een mooi dorp", roept Ds. uit, Elke dorpsbewoner krijgt een lief knikje, en een „ goeien dag".

Ginds staat de pastorie.

„Dat mooie, groote huis.' 't Is toch niet waar? "

Heusch, dominé.

„Kunnen we er niet eens even ingaan? ”

Zeker, zeker.

„Dit zal wel de studeerkamer zijn ! Wat een prachtige kamer! Wil je wel gelooven, dat je hier goede preeken moet maken? Als je hier eenmaal zit te werken, wil je niet meer weg! Nuu, dat is een verschil met mijn studeerkamer!"

Ouderling luistert met dubbele ooren. De gemeente is immers vacant.

Den volgenden dag al vroeg naar 't station.

„Wat heb ik hier een heerlijken dag doorgebracht ! Wat heb je toch een verschil in menschen! Soms kan je naar den Maandag verlangen. En hier: de dag is omgevlogen.

Bij mij in de gemeente zijn 't heel andere menschen.

Nu dag! Ook aan de andere broeders mijn hartelijke groeten".

Na twee dagen een brief van Ds. Nogmaals vriendeijlk dank voor de allerhartelijkste ontvangst. Zelden zoo aangenaam ergens geweest. Niet gauw zal ik den Zondag vergeten, bij u doorgebracht.

De kerkeraad is zeer voldaan. „En hij komt ook zeker, als wij hem beroepen. Dat kon je wel aan hem merken".

't Beroep wordt uitgebracht en persoonlijk gaan twee broeders den beroepsbrief brengen. Dat is altijd veel aardiger!

We spreken van «een beroep uitlokken» en van iberoepsjagers». Dergelijke dingen, we behoeven 't niet te verbloemen, ' gebeuren wel eens. Maar toen ik na mijn candidaats-examen gedurende twee jaar eiken Zondag voor een andere gemeente optrad, bemerkte ik, dat dergelijke dingen maar al te vaak voorkwamen. Droevig vaak. «We dachten stellig, dat hij kwam. Hij had ons zooveel hoop gegeven enz.», hoe vaak heb ik dat niet moeten hooren. Nu ligt hier voor een predikant een groote verleiding, en 'k wil allerminst uit tie hoogte mijn strengste afkeuring over zulk een gedrag uitspreken. Maar met alle bescheidenheid zij 't toch gezegd: niet alle predikanten gaan hier vrij uit. 'k heb wel eens oudere collega's met verontwaardiging over dat jagen naar beroepen hooren spreken. En zoolang we nog telkens moeten spreken over 't , , uitgelokt zijn" van een beroep, blijkt, dat dit euvel og niet is weggenomen; en waarom zouden we lleen over onze zonden in A^zt/luisteren ? Zoolang ie zonden voortwoekeren, mogen ze, ons predianten tot schaamte, ook wel eens openlijk genoemd orden. Nogmaals: een predikant, die een «beroepsager» is, staat in dit opzicht schuldig voor God. aar een beroep jagen is allerminst jagen naar et wit.

Gelukkig, gelukkig dat er ook talrijke predikanen zijn, die eerlijk en rondweg zeggen: beroep me aar niet, want ik zal toch hoogstwaarschijnlijk iet komen. Dat zijn predikanten naar mijn hart. oor dezulken heb ik hooge achting, ook al zie k hun naam maar weinig in de rubriek «Kerkieuws».

Maar nu wat aangiat 't beroepen uitlokken.

Aan wien de schuld ? Aan den predikant. Aan hem alleen ?

We gaan nu even een kijkje nemen in de ge­ o eente, waar de beroepen Ds. staat, 't Beroep is huisgebracht. Ernstig zal hij er over denken. Op r en kerkeraad deelt hij 't mede en wordt hartelijk elukgewenscht.

«Neen, dominé gaat toch niet weg? We kunnen em hier nog niet missen».

Ds. kijkt zeer ernstig, trekt de schouders op.

De gemeente is bang, dat ze haar predikant zal w ïvijt raken. De pastorie wordt bestormd. Reeds ijn bijna de drie weken vorloopen. Nog geen belissing.

Daar is 't de laatste dag. Heel de gemeente in l spanning Hij bedankt. De gemeente-blij

De kerkeraad komt bijeen zonder den leeraar. d Weet je wat we moesten doen? Hij heeft nu voor l zoon mooi beroep bedankt, hij offert zooveel voor v ons op. Nu moeten wij toonen dat we 't op prijs v stellen: laten we nu zijn tractement met f 200 verhoogen.

Ondertusschen trekken leden van de meisjesvereeniging de gemeente door. Flink wordt geteekend op de lijst voor 't cadeau.

Dit beroep heeft dus 't gevolg: een tractementserhooging van/200 plus een mooie schrijftafel.

Aan v/ien de schuld? Aan den predikant.

Maar niet, heelemaal niet, aan de gemeente zelf? Gemeente, leid uw predikant niet in verzoeking! Waardoor een groote misstand zal weggenomen zijn?

Hierdoor, dat men niet 't tractement van een prediker gaat verhoogen, als hij voor een beroep bedankt heeft.

Hierdoor, dat men de grootte van 't tractement niet laat afhangen van 't aantal beroepen, dat de leeraar krijgt. Dat is mijns inziens een groote fout. In 't algemeen wil de waardeering, de liefde voor een predikant weleens op en neer gaan met 't aantal op hem uitgebrachte beroepen. Als hij veel beroepen ontvangt: we hebben toch een besten dominé. Ja, als zooveel gemeenten hem hebben willen, dan moet 't haast wel. Meermalen heb ik iemand hooren zeggen: „Ik mag 't wel. dat onze dominé veel beroepen krijgt, 't Is altijd een heele eer voor hem, en ook voor ons". O, wat een zelfzucht! Ginds komt de gemeente bijeen, Met gebed wordt aangevangen, gevraagd om de leiding des Heiligen Geestes. Menschen zitten er, d; e midden uit hun werk zijn geloopen. 't Geld toch immers zulk een belangrijke zaak ! Met dankgebed wordt geëindigd : of God 't hart van den dienaar neige en hem tot . ons overbrenge.

's Avonds buigen Godvreezende gemeenteleden de knieën, en smeeken in huiselijken kring nogmaals om de overkomst van den beroepen Herder en Leeraar.

Mag dat al'es nu alleen maar als middel dienen, waardoor een predikant tot meerder eer en heerijkheid iomt? Als middel dienen, waardoor de ijdelheid van een gemeente gestreeld wordt ? 't itbrengen van een beroep is toch niet een speletje !

Wat ik dus zeggen wil; Gemeente, waardeer, eb uw predikant lief, als hij met heilige ernst ijn taak verricht, als hij de gemeente door zijn rediking sticht en bouwt, als hij door leer en oorbeeld alles doet wat een Herder en Leeraar etaamt. Kerkeraad, verhoog 't tractement tiiet. als e predikant voor een beroep bedankt heeft, veroog 't zoo spoedig als ge kunt, indien 't noodig is.

Laat uw liefde, laat uw waardeering niet afhanen van 't aantal malen, ' dat de naam van uw redikant in de courant staat.

Leidt uw predikant niet in verzoeking.

Al is het beeld wellicht iets te fel behcht, och is het goed, dat op zulke dingen geween wordt. Ook zulke „kleine vossen" dienen it den wijngaard des Heeren verjaagd te worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen