„Zij verdraagt alle dingen.”

Zij bedekt alle dingen, zij gelooft alle dingen, zij hoopt alle dingen, zij verdraagt alle dingen. 1 Cor. XIII: 7.

Wat de Apostel Paulus in zijn zoo edele hoofdstuk van 1 Cor. XIII uiteenzet, om het mysterie der Liefde te verheerlijken, is zoo geheimzinnig opgezet en zoo glanzend treffend in woorden gevat, dat 't ons tclktns weer overmeestert en meesleept.

Zoo nu is het ook weer in dit korte woord: »Zij, d. i. de Liefde, verdraagt alle dingen.”

Ze maar op het kinderleven terug, om dit mystieke woord te verstaan. Het is telkens of het kind het ir.nerlijke karakter der Liefde ons moet openbaren. Edoch, teniglijk in den aanvang. Helder is de Apostel er zich van bewust, dat hij ook persoonlijk twee klaarlijk onderscheiden perioden in zxjn leven heeft doorworsteld. Eerst een periode waarin het kind-zijo hem de levensvreugd schonk, en daarna eerst ontsloot zich voor hem dat geheel andere aanzijn, toen hij zeggen kon, ja belijden moest: »Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, was ik gezind als een kind, overleide ik als een kind". Doch dan volgt er ten slotte: »Maar wanneer ik een man geworden ben, zoo heb ik te niet gedaan wat des kinds was, watit ik zie nu door een spiegel in een heldere rede”.j

De Apostel bindt ons alzoo in 't minst niet op 't hart, dat de gesteldheid, de geestelijke toestand van 't jonge kind duurzaam en bestendig ook onze geestelijke bevinding zal blijven. Veeleer omgekeerd wijst hij er met nadruk op, dat al zulk verzinken in 't duister der eerste geestesontwaking straks voorbijgaat, maar met dat al is het hem toch een behoefte, breed uileen te zetten, en diep te doen gevoelen, hoe 't ook in onze geestelijke ontwikkeling niet anders toegaai dan ia onzen kinderlijken groei en zelfontluikmg. We beginaen met gewaarwordingen, we beginnen met het ondergaan van indrukken, en zijn we op die wijze eerst allengs in ons eigen zelfbewustzijn tot zeifontdekkicg gekomen, dan is 't cnze God die ons in klaarder bewustzijn over. leidt en dan eerst recht verstaan en doorzien leert, wat we aanvankelijk slechts als kinderen op kinderlijke wijze grepen en ons toeëigenen konden.

Dit ontleedt de Apostel nu voor de Gemeente van Corinthe, en zoo wijst hij h'er met name op het overdragen van alle dingen." Dat verdragen toch kan nu rn algémeenen, maar ook in bijzonderen zin gCDOmea worden. Het kan zijn een verdraagzaam we^en in den omgang met andereu. Efn alles dulden en over ons laten komen. Maar 't kan ook speciaal doelen op het kinderlijk en rustig ondergaan van de aandoeningen, die de omgang en het saam leven met anderen over ons brengt.

Het verdragen wordt hier ingebracht niet als iets dat bij uitzondering tot ons naderen kan, maar als een algemeene gewaarwording, die ons telkens verrast, keer op keer gelijksoortige levensbevinding in ons opwekt, en dan telkens tot een strijd aauleiding geeft, die gelijksoortige gewaarwordingen in ons opwekt, en by die gewaarwordingen gelijksoortige bevindingen in onze ziel doet spelen, maar bij Gods kind tenslotte toch alleen tot deze beslissende conclusie mag leidec, dai we ialle dingen verdragen”.

Hervan nu spreekt de Apostel uit, dat dit stuiten op hinderlijke aandoeningen en gewaardiügen niets ongewoons noch bijzonders is, maar zich onder hen, die'zich lot Christus bekeerden, telkens en telkens vernieuwt. Zoo doelt de Apostel derhalve op een ziels-ervaring, die ook ons gedurig moet aandoen, die ook op ons moei inwerken, en die ook bij ons, zoo we van Christus zijn, gelijksoortig verloop moet hebben.

Men gevoelt hier aanstonds hetsterksprekend verschil tusschen de velen die nog omdolen zonder gegrépen te ? ijn, en die kleine schare, die in het eeuwig Litfdeverband gegrepen is en er zich nu heiligUjk ontwikkelt.

De Apostel spreekt hier van dit overdragen der Lefde" als van iets, dat hierbij van zelf aan de orde komt, en door elk kind van God op zijn beurt doorleefd wordt.

De Liefde, mits het de uif God in ons opgevlamde liefde zij, brengt als van zelf voor wie den Geest in zich ontvangen mocht, telkens en gedurig weer bevindingen en aandoeningen mei zich, die hem teleurstellen. Zulk een geestelijke ontwikkeling doorloopt een proces. Zulk een proces doorloopt maanden en jaren. En telkens zijn de bevindingen nieuw, die onze ziel daarbij opdoet.

De zielsbevinding staat dan eerst vaak geheel op zich zelf, zonder dat ons zelfbewustzijn er zelfs verband bij vermoedt.

De gewaarwording!n gaan dan in de eerste aangrijptngen „veelal ook onopgemerkt bij cns voorbij. Doch op den duur kan dit toch niet. Hoe meer bij een dieper in de genade inleven, onze innerlijke geest er door ontroerd wordt, hoe meer we er door als omslingerd worden, en zoo gevoelen we steeds meer drang en behoefce, om deze gewaarwordingen ons te verklaren, er op in te gaan, ze door te deuken, en gedurig weer bet antwoord te zoeken op de vraag, waarom die gestadige teleurstellingen over ons komen, en die vaak grievende aandoeningen ons verontrusten.

Eerst nemen we dan gedurig strijd waar. We zouden die grievende aandoeningen willen vermijden, er aan willen ontkomen, en indien ze wederkeeren, het toovermiddel bezitten, om er ons op siaanden voet van te bevrijden.

Doch als nu elke poging om hiertoe te geraken, ons mislukt, en het hoe langer hoe meer alles weer op gelijke gewaarwording terugkeert, dan wordt het ons ten slotte een levensquaestie, waarmede we ons te verzoenen hebben. Ons leven met Jezus kan hiervan niet vrijgemaakt. De tegtnstelimg tusschen den Heiland en de Wereld keert telkens weder en doorwoelt ook ons hart. En nu blijft tenslotte alleen de mystieke en pijnlijke vraag over, hoe we onzen geest in deze zoo vaak teleurstellende en. verontrustende worsteling zullen aanstellen.

» Veraragen" is nu de sleutel der genade, die ons ten slotte in staat stelt, om in deze sfeer van leed en teleurstelling op zulk een wij e in te leven, dat ons zielsbestand er niet door verontrust bÜjve, maar er veeleer tenslotte kalmen vrede in vinde.

De aanvankelijke zielesfrijd vond alleen daarin zij a oorsprcng, dat we in de valsche voorstelling inleefden, als ware het mogelijk met de wereld om ons heen, al ware het dan niet in bond dan toch in vrede, te verkeeren. We lieten ons dan liefst met de wereld niet in.

Zochten haar niet en wisten haar zelfs te mijden, maar bleven dan ook op een afstand van haar; en deden zich dan hachelijkheden en moeilijkheden voor, dan weken we van verre, als om de wereld aan zich zelve over te laten, en ons zelve in een geloofshutte, als we ons zoo mogen uitdrukken, terug te trekken.

Juist dit echter liet de Heere niet toe. We waren niet ten eeuwigen leven geroepen, om een privaat, afgezonderd geloofsleven te genieten. De strijd was er eenma-'l, en in dien strijd moesten ook wij worden ingetrokken. Het geloofsleven was geen persoonlijk geding, maar een wereldzaak, en in die allesbcheerschende wereldzaak waren ook wij opgenomen, ook wij ingezet, en moesten ook wij den strijd opnemen.

Persoonlijk nu neigde onze zielstrek er naar om hierbuiten te blijven. Maar juist dit mocht en kon niet. Ook wij hadden op dezen harden weg onzen tol te betalen. Htt overdragen" van het leed dat hierin op ons aandrong, moest ons een genot, moest ons een levensvreugd worden.

Eerst glansde het ons dan van verre tegen, wat vreugde het zijn moest, om ten slotte talie dingen te verdragem. Dan begon dit ook ten deele. Allengs leefden we er meer in. Eo ten slotte zagen we bet in, hoe 't > verdragen van alle dingenc niet een krenking van onze heilige roeping was, maar juist de kroon op onze zelfverloochening drukte.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen