„Gij zult de gabe des Heiligen Geestes ontbangen.”

[PINKSTER-ZONDAG 23 MEI.]

En Petrus zeide tot hen: ekeert u, en een iegelijk van u wórde gedoopt in den naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen. Hand. II:38.

Hand. II behoort tot de rijkste hoofdstukken, die in het Nieuwe Testament voor de komende eeuwen zijn achtergelaten. In soort en rijkdom van beteekenis doet 't u van zelf aan Lukas denken. Ia de twee eerste zijner hoofdstukken toch dringt als een nieuwe wereld tot u door. In Hand. II vooral grijpt u dit daarom zoo aan, omdat de indruk dien dit rijke Kapittel, ha aandachtige lezing, achterlaat, zoo onderscheiden en uiieenloopend is. En wat vooral u aangrijpt is, dat de rijkste openbaring die hier tot u komt, u in den eersten aanloop van het verhaal treft, terwijl anders toch de meest aangrijpende voorvallen, waarvan melding geschiedt, eerst in een der latere deelen van het alzijdige verhaal voor u optreden.

In het kopstuk van het veelzijdige verhaal vernemen we immers deze scherp belijnde aanduiding: »En zij werden allen vervuld met den Heiligen Geest; " en daarop eerst volgt dan, dat ze begonnen te spreken in andere talen, > zooals de Geest hun gaf uit te spreken.c Gemeenlijk nu boeit deze simpele verklaring de lezers van het Pmksterverhaal niet bijzonder. Men is er zoo aan gewoon, dat de Heilige Geest hier vermeld wordt als de leidende gedachte, dat 't bij eersten indruk niet bijzonder aandoet, dat hier op deze inwerking van dtn Heiligen Geest nogmaals nadruk wordt gelegd. Toch ware het een miskenning van de geheele beteekenis van het Pinksterwonder, indien over deze werking van den Heiligen Geest hier in vluchcigen en voorbijgaanden zin werd heengegleden. Hier mag geen sprake van zijn. Blijkt uit geheel het verhaal, hoe alles hier ten principale neerkomt op de geheel bijzondeie wijze, waaiop de Heilige Geest zich hier tot de Gemeente wendt, om de beteekenis van het Pinksterwonder in haar grondgedachte klaar en duidelijk te doen uitkomen, dan volgt hieruit als van zelf, dat de werking van den Heiligen Geest, waarop hier gedoeld wordt, het hoofdelement in het grootsche wonder van dezen dag vormt, wijl hier van de inwerking van den Heiligen Geest gesproken wordt, zooals elders in geen enkel verhaal. Tot zelfs in het Oude Testament is een enkel maal melding gemaakt van een ingrijpende werking van den Heilt gen Geest, doch dit alles gaat straks weer voorbij, zonder een duurzaam resultaat achter te laten. Hier daarentegen is de Heilige Geest het machtige vraagstuk, waarom heel 't Pinksterwonder zich beweegt. Zoo ooit en ergens, dan breekt hier de werking van den Heiligen Geest door, om geboorte te geven aan een Kerk, die Straks openbaar zou worden. Hier tieedt de Heilige Geest op zooals nergens elders, en de uit werking van zijn optreden heeft iets dat niet alleen aangrijpt, maar in vollen zin gezegd raag worden te verbazen.

Te meer nadruk moet hierop gelegd, omdat in een breede schare der Christenheid het talenwonder steeds op den voorgrond trad, en zich aandiende alsof eigenlijk in dat talenwonder het groote wonder van Pinksteren zich verschool. Zelfs kan kwalijk ontkend, dat bij lezing en herlezing van dit hoofdstuk gedurig weer het wonder der talen op den voorgrond treedt. Van meetaf wordt al wat daarvan gemeld wordt aan de werking des Heiligen Geestes vastgeknoopt en êr als uit afgeleid, en het talenwonder is hierbij het breedst geteekend, en dringt zich zoo sterk naar voren, dat men zich niet onttrekken kan aan den overwegenden indruk, dat het talenwonde; geheel de voorstelling en feitelijk geheel de gebeurtenis beheerscht. De talrijke schare die zich straks om de discipelen vergaderde en zich in bewondering over het gebeurde verloor, liet zich bijna niet verder met de geheel eenige inwerking van den Heiligen Geest in. Verreweg de meesten doorzagen hier de beteekenis en de consequentie niet van. Dit was wel het geval bij de Discipelen die zelven persoonlijk aangegrepen waren, en die de mystieke inwerking van den HeiHgen Geest op zoo rijke en aangrijpende wijze doorstonden. Maar de groote schare nam hier nauwelijks notitie van, en bleef zich vastklemmen aan Petrus, die in zoo wonderbare gedachtenuiting de schare toesprak. Het vreemde dat 't sterkst aangreep, was de plotselinge ontdekking, dat tal van mannen en vrouwen uit allerlei oord en streek, in taalgebruik geheel uiteenliepen, en toch in aanbidding en heilige bewondering zich geheel vereenigden. Voor een oogenblik werd zelfs de indruk gevestigd, alsof het onderscheid tusschen volk en volk was weggevallen, en alsof het ingaan in één geestesleven, èn het zich ontplooien in de wonderbare taalgemeenschap, het machtige wonder was, dat • hier den nieuwen toestand schiep.

Doch hierbij bleef het niet. Al spoedig toch drong een sterk gemengde schare naar voren, om wat van Petrus te beluisteren viel, in zich op te nemen. Ein oogenblik scheen het zelfs alsof Petrus poging om de steeds zich uitgestrekte schare in de Profetie terug te Ipkken, en uit de Profetie zelve tot de vervulling der Profetie over te leiden, de rijke beteekenis aan geheel het saamzijn gaf. Het rijk gemengde gehoor dat zich om de Apostelen .verzamelde, gevoelde een innerlijkcn drang om een ieder van zijn sympathieën geestelijke gemeenschap te doen blijken. Waar bij den eersten inzet van het gebeurde op 't Pinksterfeest zelfs nog zekere verwarring onder de opgekomen schare heerschte, en een oogenblik zelfs drang opkwam om zich met het gemengde karakter van geheel de verschijning te vermaken, kwam aan dit min ernstige in de opvatting van het omslaande publiek toch spoedig een einde, en mag gezegd, dat de Joden uit allerlei streken der wereld, die om de Apostelen heen stonden, zij 't al elk op eigen wijze, een hoog opgedreven uitdrukking gaven aan wat ze om zich waar namen. Zelfs meer nog. Deze hooge opvatting van wat plaats greep wilden ze ook in toenemende mate tot denkbare uiting brengen, en ten slotte vraagt men zich zelfs af, waartoe het talenwonder gediend had. Al spoedig echter bleek hoe de saamhoorigheid en eensgezindheid van de Joden uit alle streken van Azië, Europa en Afrika samenhing met hetgeen plaats greep zelf. Niet duidelijk genoeg toch kon het uitkomen, dat al deze Joden, die tot bekeering bereid waren, over alle taalverschil moesten heenzien, en dat ze, om met hun geheelen kring te beantwoorden aan het doel, waarvoor ze saamkwamen, zoo veel het amper kon hun onderlinge verscheidenheid voor een oogenblik terzijde moesten zetten, om zich in een hooge geestelijke eenheid saam te vinden. De uitkomst toont dan ook, hoe ten slotte de nieuwe, hooge geestelijke roeping hen overmand heeft. Straks weer thuis gekomen, zouden ze opnieuw in allerlei volksverschil en taalverschil uiteenloopen, maar de eerste indruk, waardoor ze zich beheerscht gevoelden, schoof toch over alle deze verschillen heen. Esn 'hooger, geestelijke eenheid zou zich van hen meester maken, en van deze hoogere eenheid zöu de kracht voor hun verder optreden uitgaan.

De Heilige Geest had thans de overwinning behaald. Van eeuw tot eeuw had de Heilige Geest de heerschappij op geestelijk gebied willen doen uitkomen, en zóó doen uitkomen, dat het deze Geest zou zijn, die thans de toegebrachte geloovigen zou beheerschen. Tegenover de verwilderde en ontheiligde wereld zou nu in de Kerk van Christus een heilige kring zich vormen. In dien heiligen kring zou een geest opleven en doorwerken, die zich tegen het bedoelen en bezielen van de wereld overstelde. Er zou tweeërlei geest openbaar worden, die tweezijdig de toekomst der wereld zou gaan beheerschen. Eenerzijds zou de zondige wereld haar gevaarlijk pad vervolgen, en ten slotte zelfs op martelaarsmoord bedacht worden, om de nieuw opkomende Christelijke geestesrichting te ontzenuwen, en ten onder te houden. Doch hier tegenover zou zich dan ook een geheel tegenovergestelde kring opmaken, om een geheel ander doel na te jagen, en het zou de Heilige Geest zijn, die er steeds meer in slaagde, om in dien nieuw zich vormenden kring de heerschappij te aanvaardea, om zich alsdan van den volksgeest in deze Christelijke kringen roeester te maken. Zoo kwam steeds meer formatie naast en tegenover formatie in de menschelijke saamleving te staan. Er zou een machtige sfeer zijn, waarin de afgoderij heerschte, en hierbij zou zich aansluiten de breede atmosfeer van wie op het dienen van God Almachtig bedacht waren, doch hierbij noch van de Profeten noch van den Messias hooren wilden. Anderzijds was er wel sprake van eerebiedenisvoor het leven der goden, maar toch zonder aansluiting aan den dienst van Jehovah. Doch ook aan deze tweeheid zou voor de Kerk van Christus een einde komen. De Heilige Geest, die over allen geest beschikt, zou in deze zelfstandige Kerk de eere Gods op 't hoogst tot uiting brengen. Niet alleen de Schepping en de Voorzienigheid des Vaders, en evenmin alleen de Messias met zijn Profetie zou tot de hoogste levensbezieling leiden, maar God Drieëenig zou in den Heiligen Geest tot de zijnen afdalen, en de belofte > Gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen», werd alzoo vervuld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen