Barthianisme en katholicisme - pagina 14

treedt in deze wereld op als getuige, die zelf steeds wil luisteren naar de tot haar gesproken openbaring. Maar in de nadere bepaling van die autoriteit der kerk gaan dan de wegen van Barth en Peterson uiteen. Met nadruk gaat Barth eraan herinneren, dat de autoriteit der kerk een verleende autoriteit is. De periode van de kerk sinds den Pinksterdag is volgens hem van een uiterst eigenaardige structuur. De verhooging van den Heer der kerk beteekent voor de kerk "auch eine Erniedrigung, die Versetzung in einen Stand der Demut und des Wartens" 25). Hij waarschuwt Peterson ervoor te spreken van voortzettingen der openbaring en al te spoedig te handelen van het "jus divinum", waarmee het dogma ons vanuit het lichaam van Christus regelrecht treft. De autoriteit der kerk is secundaire, tijdelijke, relatieve, formeele autoriteit. Ze staat en blijft staan onder haar Heer. Barth erkent met Peters on, dat het dogma niet is de neerslag van louter menschelijke beleving en overtuiging, maar weigert - zooals hijzelf zegt - uit het subjectivisme naar het objectivisme of uit de psychologie in de ontologie te vervallen en zoo den duivel uit te drijven met den overste der duivelen 26). Hij wil de correlatie tusschen geloof en openbaring niet loslaten en ziet den mensch betrokken in het proces, het áárdsche proces der dogma-vorming. Eerst zoo wordt z. i. de gehoorzaamheid, waartoe we in de kerk worden opgeroepen, ten volle concreet. Reeds uit deze kritiek van Barth op Peters on blijkt duidelijk, dat we zeker niet ver komen met het modern-protestantsche schema in verband met het subjectivisme en objectivisme. Men kan in dit schema van meer of minder subjectiviteit het conflict tusschen Barth en Rome niet pressen. Daarmee hangt ten nauwste samen, dat volgens Barth het modern-protestantisme Rome feitelijk niet kent en vooral - gelet op eigen grondbeginselen - geen recht heeft om zoo uit de hoogte de Roomsche autoriteitskerk af te wijzen. Dit element speelt in Barths polemiek een zeer belangrijke rol. Hij is van meening, dat bij hemzelf geen sprake is van eenige toenadering tot Rome, maar dat hij de groote gevaren juist scherp ziet, terwijl het modern-protestantisme meent met gemakkelijke "overwinningen" de evangelische kerk en theologie te kunnen veiligstellen: "leh halte ihn . (nl. het Katholicisme) für einen unheimlich starken und tiefen, letztlich für den einzigen wirklich ernst zu nehmenden Gesprächspartner der evangelischen Theo12

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen