1943 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 24

20 oorzaak van den dood, de causa ultima, is niet de hartverlamming, maar de gebrekkige bloedsverzorging van de levenscentra in de omgeving van de verwijding van het centraal kanaal tot 4den en 5den ventrikel. De cellen, hier gelegen in den wand van den 3den ventrikel en aan den bodem van den thalamus in den hypothalamus, moeten dus in één adem genoemd worden met de beroemde Noeud vital door den Franschman Flourens in 1851 als levensknoop aangewezen: dat kleine plekje aan den ondersten scherpen hoek van de ruitvormige groeve (Comptes rendus des séances de 1' Académie des sciences Bd. 33 - 1851). Hebben wij in het verlengde merg en in het bovenste halsmerg het ademcentrum te zoeken, de levencentra moeten wij verleggen naar den basis van de tusschenhersenen. Deze regelen de levensprocessen, zoodat de warmte van het lichaam onder wisselende omstandigheden der binnenhuishouding en der buitenwereld dezelfde hoogte behoudt. Dat kan alleen, wanneer van daar uit de ademhaling, de hartswerkzaamheden, de vaatwijdte, de stofwisseling en de waterhuishouding beheerscht kunnen worden. Het sterven — de overgang van het leven tot den dood — is nu het falen dezer levenscentra. HeB afsterven van het lichaam, in het bijzonder het ophouden der orgaaninnervaties, vond in een bepaalde reeks plaats; wat niet uitsluit, dat nog lang in enkele organen levensprocessen en verschijnselen tot stand kunnen komen. Met het uitschakelen van het systeem der levenszenuwen gaat de eenheid van den cellenstaat te loor. Juist deze geadapteerde, geintegreerde en gereguleerde samenwerking van alle deelen van het lichaam doet het hem. Het leven van een individu — een geheelheid — is daarin gegrond. Ontbreekt die invloed van de centrale plek, dan gaat de samenhang verloren en de aanvankelijk nog supravitale chemische processen der cellen gaan geleidelijk, in aansluiting aan het langzamerhand uitklinken en ophouden der nerveuze prikkelingen, die van de voor het leven gewichtige centrale groepen van gangliëncellen van de tusschenhersenen en het verlengde merg uitgaan, over in de postmortale verrottings- en ontbindingsprocessen. i) Juist dit'zoo geleidelijk uitklinken en ophouden der nerveuze prikkelingen is de oorzaak van het sterven. Ook voor het plotseling ophouden der levensinnervatie is het falen dezer centra verantwoordelijk te stellen, al is ons niet precies bekend, wat er in bijzonderheden zich afspeelt, als iemand dood in •') Zie : Het vergaan, de verrotting, de ,,Verwesung" van het lichaam, achterin opgenomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen