Overlevering en kritiek - pagina 45

OVERLEVERING EN KRITIEK.

41

ken. Hij neemt het, werkt het over door er eene inleiding voor te schrijven, en hier en daar wat aan toe te voegen, ofschoon zijne toevoegselen dikwijls onzin waren %) en de verbinding met wat de Jood geschreven had, slecht gelukte; hij maakt er zelfs een paar woordspelingen bij _j) en zoo krijgt hij zijn schrijven aan de ondankbare kerk en zijne zelfverdediging klaar, Tot zoover het verhaal. ï^n het boekje van den wereldschen Jood, overgewerkt door den onnoozelen bisschop, bestaat het nog ? — Zeer zeker, M. H.; Ge kent het allen en hebt het gelezen, 't Is de brief, die in uwen bijbel de eerste brief van Paulus aan de Thessalonicensen genoemd wordt. Zietdaar, M. H., het jongste resultaat der philologische kritiek. En meent nu niet, dat hier spotternij of geringschatting van het i N. T. in het spel is. De schrijvers verzekeren ons het tegendeel: de liefde voor het N. T. heeft hen aangespoord om hun onderzoek in te stellen, de vereering heeft gemaakt, dat zij schroomvallig en nauwgezet onderzochten ^ ) , en niets verhindert ons deze verzekering voor welgemeend te houden. Maar er is eene kracht der dwaling, die maakt dat men de leugen gelooft &). Uitgaande van de stelling, dat de overlevering vervalscht en willekeurig veranderd is en dat niet eenmaal, maar herhaaldelijk in verschillende tijden, meent men het recht te hebben op vermoedens afgaande den bodem der overlevering te verlaten en in gissingen en analyse en reconstructie, op subjectief inzicht en abstracte, willekeurige regels gegrond, de middelen te bezitten om de overlevering te verbeteren, maar men verlaat de paden der wetenschap en den grond, waarop zij naar den aard en den loop der geschiedenis van het menschelijk geslacht is opgebouwd. Geen wonder, dat men zoo tot de dwaasste resultaten komt en de wetenschap, die men heet te beoefenen, belachelijk

l) p. 19 : de suo quae depromere poterat, parum eiat.'' 2! p. 20: Hvius igitiir viri - ^ est inscripüo epistulac peiperam eniinciata, (1,1), sunt sensu carentia verba (1,6 et lob) — diseitum additamentum de Jesu morte. 3) p. 19: „qua in re subinde ne ab verborum qiüdem lusibus temperabat — p. 2 0 : denique puerilis verborum lusus." 4) Verisimilia. Praef: „Amor impulit ut quaerendi laceremus initiuni, veneralio fecit, ut verecunde quaereremus." 5) I I Thess. II : 12.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen