Het calvinisme en de kunst - pagina 44

42

den aan te leggen maatstaf af te dingen, mag in het gemeen aan deze jonge mannen een goed getuigenis niet onthouden, noch wat hun manier van verkeer aan onze academie, noch wat hun studie aanbelangt. Met bij ons te komen, en niet de Overheidsschool te zoeken, wagen ze veel. Naar een troebeler toekomst bewegen ze zich over meer dan gerimpelde wateren. Ze moeten zich behelpen met minder „leerkrachten", gelijk onze m a t t e r - o f - f a c t - tijd een hoogleeraar thans catalogiseert. Uit die leerkrachten zien ze vaak veertig percent van het beschikbaar vermogen nog overgeleid naar staatkundige of kerkelijke bemoeiing. Met de nieuwere boeken komen ze er niet; de oudere boeken loopen soms tot een p r i x - f o u op; en de handboeken, die men onderstellen mag dat in wording zijn, steken nog in de geboorte. Zoo loopt het wieltje hunner studiën niet op een zandweg, terwijl ze ook als student in het studentenleven de ruimere keus, die het vriendenhart aan machtiger scholen vindt, missen; velerlei inrichting en instelling, die aan het studentenleven spanning en glans leent, om hun kleiner aantal derven moeten; en daarbij nog aan de onaangenaamheid bloot staan, dat vriend en vijand met arendsoog op hen gluurt, of hun öok soms bij een enkele stap de enkel zwikte. Toch worstelen ze moedig in de frischheid van hun jeugdig hart tegen stroom en tij op. Wonderzuiver weet hun tact soms het juiste midden te treffen tusschen hetgeen in den student ondragelijke Philisterhaftigkeit, en in den gedoopten jongeling nog ondragelijker losbandigheid zou worden. Gezonde humor doet het zijne daarbij. En zonder in het minst u onze studenten te willen voorstellen als viermaal twintig Z u i l en-heiligen, mag met dank aan God, en tot eere onzer school toch geroemd, dat geest en toon onder hen uitstekend zijn, en ook de toon, die een psalm des lofs u i t e i g e n z i e l s e r v a r i n g doet zingen, niet altoos ontbreekt.

Na onze kweekelingen kom ik tot het corps hoogleeraren. Reeds toen een vorig maal mijn geachte ambtgenoot de Savornin Lohman, die destijds als Rector aftrad, aan onze Annalen voortspon, wist hij dat Dr. Hoedemaker ons ging verlaten, maar mocht er niet dan terloops van gewagen; want als Rector wist hij het, eer hij zijn Annalen schreef, nog niet officieel. Op mij rust derhalve de taak, om op de wijze, gelijk ik meen dat zulks behoort, dit heengaan van onzen voormaligen collega in

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen