HET JAAR 1925.

I.

Het jaar van Locarno.

Men behoeft niet lang te zinnen of diep te peinzen om voor-het jaai-, dat achter ons jigt, de juiste typeering te vinden.

Zij dringt zioh vanzelf op.

Het jaar 1925 zal in de annalen der geschiedenis bekend blijven als het jaar van Locarno.

In dit pareltje onder de stedekens aan de Italiaansche meren, dat door de grootsche, doch rustige lijnen van zijn omgeving en de harmonieuse kleurenmengeling van zijn natuur een vredessfeer schept, vonden na vele jaren van Oiertijdsoh-modemen oorlog en vreeselijken vrede elkander Voor het eerst de mogendheden, die al het mogelijke beproefd hadden om elkaar te verslinden.

16 October is een gouden datum geworden. Zeven verdragen werden opgesteld, waarbij men zich verplichtte zich te onthouden van 'den aanvalsoorlog en zich verbond, tot wederzijdsche hulp om zulk een aanvalsoorlog te keeren.

Den Isten December werden te Londen de traktaten geteekend. En de geïllustreerde bladen lieten niet na de blijde gezichten der onderteekenaars bijzonder relief te geven.

En al kunnen wij de teekenstift niet prijzen, die de Kerstklokken liet bengelen: Locarnoi Locarno! Locarno!, al zien we de boodschap der engelen in Efrata's velden in het gebeurde te Locarno niet vei-vuld, al bleef het „Vrede op aarde" voor ons waarachtig, ook toen de kanonnen dreunden en de natiën 'djeindan, tocih mogen wij het nieuwe jaar slechts binnentreden met een danktoon, geheiligd aaji Hem, die het den geloo-^ige weder bewees: o o-r M ij rog e e r e n d e koningen en de vorsten stellen gereöhtigheid. Door Mij heersohen de heerschers en de prinsen, al de rechters der aarde. (Spr. 8:15).

Want Locarno bereidde pure verrassing.

Wat daar 'to-t stand kwam, was bijna de inval van een oogenblik.

Men had .lange jaren op andere oplossingen gebroed.

Maar de schalen der vredeseieren, die idealisten en practici hadden aangedragen, braken niet open.

Geen vredesduifje hipte zwalc koerend er uit.

Wat Bourgeois, Wilson, Cecil hadden gewild, die alleen van de volkenbondsidee heil verwachtten, werd niet verwezenlijkt.

Maar wat Austen Chamberlain oorspronkelijk niet had gewild, dat geschiedde.

Op het oogenblik wordt Chamberlain van alle Ii: anten gevleid. ;

Hij is favoriet in Engeland, ja in heel Europa. Zoodra er weer Nobelprijzen worden uitgereikt, zal hij wel het eerst daarvoor in aanmerking komen.

Doch als die prijs hem wordt toegekend zal het zija niet naar verdienste, maar naar genade, naiar •iö algemeene genade onzes Gods.

De Engelsche bladen malcen er geen geheim van, dat Chamberlain alle geniale gaven mist.

Hij heeft slechts gegrepen de vrucht, welke God aan den volkerenboom van Europa had doen rijpen.

Hij zag het het eerst, dat zij' rijp was.

Zijn oogen werden erVoor geopend.

Reeds in ons overzicht van het vorige jaar merkten v\? ij qp^ iioe .^^ Opperste Wij'sheid bezig was de tot ijs gestolde nationale gevoelens te ontdooien, de wraak te verweeken, de harde gelaatstrekken te ontspannen en een geesT; van toenadering aan te kweeken.

Maar het vruchtbeginsel van saamhoorigheid had zich nog nauw gezet.

Wie had durven verwachten, dat het binnen één jaar tijds to't sappige vrucht zou zijn uitgegroeid? Het is wonderlijk in onze oogen.

Natuurlijk vielen de idealisten weer aan het droomen.

Eén kreeg het voor hem verrukkelijke gezicht, dat er geen grenzen meer in Europa bestonden. Geen lastige douanen vergalden meer de buitenlandsche reizen, geen invo'errechten hielden den nationalistischen naijver wakker, geen vreemde munt gaf den toerist een gevoel van onwennigheid, geen statenbrokjes braken den leertragen scholier het 'hoofd. Europa was tot een eenheid saamgesmeed.

Het gezicht was niet af.

-Het gaf er geen opheldeiing over, of Esperanto-, dan wel Ido, Etem of Continental allerwege zou worden gesproken; of de eenheid-Europa nog kleinere eenheden onder zich zou dulden, dan wel of ze ongedeeld zou zijn; of tot Europeeschehoofdstad Parijs, Weenen, Berlijn, Rome, Londen zou zijn verkoren, om Amsterdam en den Haag maar direkt uit te schakelen; of een 'Mussolini het diktatoraat zou uitoefenen dan wel de spruit uit een of ander Ëuropeesch koningshuis op een troon zou zetelen.

"Dan was het visioen van Victor Hugo vollediger.

Deze schouwde, hoe de Vereenigde Staten van Europa en de Vereenigde Staten van Amerika met beliulp van een langen arm elkander de ha.nd reikten.

Er zijn menschen, die nooit leeren, dat droomen bedrog zijn.

Trouwens het Freudisme zorgt er wel voor, dat de droompapieren op koers blijven.

Anderen mokken een beetje, dat LocarnO' een sta-in-den-weg voor de realisatie van de Volkenbondsidee is geworden.

Vooral op Amerika zijn zij gebeten, omdat dit land, dat eens bij monde van een zijher grootste zonen, Wilson, die idee evangeliseerde, later praktisch verloochende.

De optimisten onder hen maken bonne mine au mauvais jeu en prediken, dat Lo-camo in elk geval dient aangemerkt als een der treden van dten Volkenbondsladder.

Als de menschheid nu maar wat kwieker wil worden, zal spoedig de bovenste sport zijn bereikt.

En vooral als Amerika zijn houding wijzigt. Amerika (waarmede wij kortheidshalve de Vereenigde Staten van Noord-Amerika aanduiden) werd in het afgeloopen jaar sterk bekritiseerd.

Toch moet, om billijk te blijven, aangenomen, dat, wanneer Amerika zich warmer "jegens den Volkenbond had gedragen, Locamo slechts een nummer zou zijn in de lange lijst van plaatsen, waar konferenties ' mislukten.

Hoeveel ook wij voor de Volkenbondside© gevoelen, wij kunnen er niet om rouwen, dat Amerika obstinaat blijft.

Welke motieven Amerika voor haar "belangstellende onverschilligheid jegens Europeesche aangelegenheden heeft, valt moeilijk uit te maken.

Maar dat het door haar houding er toe medewerkt, dat Europa haar zelfstandigheid zooveel mogelijk bewaren zal, is buiten kijf.

Men heeft het Amerika kwalijk' genomen, dat het onderscheiden landen om betaling van hun schulden maande.

Men meende, dat de Vereenigde Staten, waar dit jaar het oeconomisch welvaren weer een snel klimmende kurve afteekende, tegenover zijn debiteuren .wel wat humaner "kon zijn en best de krijtcijfers op zijh lei kon uitvegen.

Caillaux en anderen hebben zich op de knie van Uncle Sam-gezet om het hart van oompje te vermurwen.

Heelemaal vergeefsch is hun diplomatieke zending niet geweest.

Oom wilde wel wat laten vallen.

Maar alles kwijtsahelden — daar had de lange als met stijfsel gestijfde Rimtbaard geen ooren naar.

En Europa mag er dankbaar om zijn.

Nu vormt de schuldenlast een lieilzaam tegenwicht tegen eventueelen oorlogslust.

Dat is een waarborg te meer voor de handhaving van Locarno's traktaten.

Want als Europa weer dik in het geld' zat ói althans oeconomisch er wat bovenop was — wij vreezen, dat er ^weldra zoo' aï en 'toe met deni sabel op de tafel zou worden geslagen.

Deernis met de slachtoffers van oeconomische uitputting blijft ons hart vervullen, maar aan den anderen "kant moet Europa toch nog eenige jaren lang zijn harde les v: an voren aan opzeggen, opdat voorloopig het getal slachtoffers niet vermeerderd worde.

Daarbij komt nc^ iets.

Indien de Volkènbondsgedachte in de richting van Wilson c.s. zich ontwikkelde en gestalte verkreeg, zou dat, naar wij duchten, een gevoelig© slag zijn voor de Europeesche kuituur.

Door haar overwicht zou Amerika alle Europeesche Staten feitelijk van zich afhankelijk maken. Zij zou Europa absorbeereni. Gehjk het totnogtoe de Europeesche kuituur in zich opnam, zou zij wel blijven doen. Maar zoodra deze haar zelfstandvastigheid verliest, wordt zij in de ontplooiing van haar eigen karakter belemmerd. En op. den duur moet zij dat karakter inboeten.

Dat zou voor de wereld een geweldige verarming beteekenen.

Want wij willen er niet aan, dat de Europeesche kuUuur seniel is geworden.

Al zou zjj haar eerste jeugd achter den rug hebben, des te meer rekenen wij haar onder de voorzienigheid Gods tot de voldragen prestaties van een volwassen persoonlijkheid in staat.

De meest natuurlijke ontwikkeling van het volkerenleven zou o.i. deze Zijn, dat de Europeesche Staten met elkander een Bond vormden (niet tot Vereenigde Staten Van Europa werden opgesmolten) en dat die Bond verband zocht met Amerika, opdat zij als twee tegen elkander opiwegende machten zouden samenwerken.

Hoe meer de Volkenbond zich organischen groei ten doel stelt, des te hechter zal hij blijken.

Daarom niet het minst begroetten wij in het voorbije jaar Loearno met vreugde.

Dan — loopen wij niet vooruit.

Ook onze idealen voor de menschheid moeten onderworpen aan Gods wil.

Vertrouwend leggen wij ons neer bij Zijn Woord: door Mij regeeren de koningen en stellen de vorsten gerechtigheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen