De moderne Moeder.

Uit den bundel „Onze Mei" citeerden we in het vorige artikel een stuk van Annie yalomons, waarin ze afrekent met de moderne opvoedingstendenzen en tegenover de begrippen der ouders van nu stelt die welke haar jeugdjaren hebben geleid.

Naar aanleiding daarvan maakten we eenige opmerkingen ovei de ideëen, die de moideme roman ten dezen ten beste geeft. En nu is het wellicht interessant het gezegde eens te illustreeren met een beeld uit de practijk: het beeld van een moderne moeder en. haar nieuwmodisch-opgevoede dochter.

We ontleenen dat aan een roman, die niet een propagandistisch, doch een beschrijvend karakter draagt, die dus zonder meer teekening geeft van de werkelijkheid: , , Bobbed en Shingled" van Willy Ccrsari. Te gelegener tijd komen we op dit Ijoak nader terug. Thans geven we dus, zonder verder commentaar, het beeld, dat we bedoelen te geven, 't Spreekt trouwens duidelijk genoeg voor zichzelf.

Mevrouw Enny Bodewaard zit in haar boudoir, als haar dochter Babs, een meTsje van den „bakvisch"-leeftijd, binnenkomt, om haar te vragen of ze mee mag doen aan een sehoonheidswedstrijd, die door een tijdschrift is uitgeschreven. D'e situatie-is dus up-tO'date.

En dan ontwikkelt zich het navolgende'gesprek:

, , Hé, Enny, waaróm nou niet? "

Babs trappelde van ongeduld.

„Pa wil het niet hebben."

„Hé, die pa altijd pa's bestonden." "k wou dat er geen

„Toe Babs."

Niks dan narigheid heb je ervan. Altijd verbieden en verbieden én verbieden....

, , Geef mij ook een lionbon...."

Mevrouw Bodewaard, die juist de zoove? lsle bonbon in haar mond stak, zocht een groole uit de bonbonnière en hield die tusschen twee vingers haar dochter voor.

, , Daar, hap! En mopper nou niet zoo asjeiblieft, ik kan er niets aan doen."

Babs hapte, quasi bij ongeluk, in den vinger van haar moeder, draaide dan ongedurig rond op . haar hakken.

„Wèl jou schuld. Je hadt een andere pa voor me moeten uitzoeken. Natuurlijk heb je regimenten aanbidders gehad om uit te kiezen." Haar moeder lachte.

„Of soms niét? "

Mevrouw Bodewaard antwoordde niet. Eigenlijk lachte ze om dat , , gehad". Babs, die haar • placht te behandelen als een schoolkameraad, kon toch soms echt kinderlijk doen, alsol een moeder toch altijd wel , , al oud" was.

En Enny, die nauwelijks 35 was, voelde zich 25. Ze stali een sigaret op^ en blies kringetjes. „Mag ik öok één? "

„Neen Babs".

„Ik mag niks."

Babs draaide voor den spiegel.

„Weet je wat? Ik doe 't tóch, en als pa het merkt, zeg 'k, dat je vergeten hebt, 't me 'te verbieden."

Enny zuchtte. Ze dacht aan de verwijten van haar man over de wonderlijke manier, waarop ze Babs opvoedde. Een beetje gelijk moest hij wel hebben, want goed-opgevoede dochters zouden haar moeder zeker zooiets niet durven voorstellen. Vanonder haar lange wimpers wierp ze een blik door h.aar gezellig boudoir als ziocht ze hulp bij al de bibelots waarmee het vol stond.

Dan zei ze;

„Natuurlijk kan ik er niet om jokken, Babs. Maar doe wat je wilt.... Je weet wat er zwaait als pa 't merkt"

„O ja.... 't loopt wel los", meende Babs optimistisch.

, , Waarom mag 't nou ook niet meer? Die pa's altijd! 'n Geluk, dat er nog ma's zijn ook, anders was 't geen leven thuis." Ze schikte coquet het korte, krullende haar, sclioot opeens in den lach door een herinnering.

„Wij twee weten 'taltijd wel samen, hè? Weet je rLog.... toen 'k ni'n haar had laten bobben? " Enny lachte ook. Ja, dat was weer een toestand geweest Een paar jaar geleden had Babs nog twee dikke, bruine vlechten bengelen op haa.r rug, met altijd losrakende-sti'ikken er aa.n. Natuurlijke zanikte ze al ze zich mocht laten bobben, maar pa had 't nadrukkelijk verboden, 't Gebeurde niét. Tranen, vleien, pruilen, niets hielp. En Enny troostte: , , Zet 't nou maar uit je hoofd, ik mag 't ook niet van pa."

Babs zette zelden iets uit haar hoofd.

Dus kwam ze op 'n dag thuis met 'n bO'bbed kopje. En toen ze eenmaal in de hall stond, voelde ze toch wel iets dat erg leek op-angst Als pa begon Enfin, hij was er nog niet, ze zo-u eerst Enny maar opzoeken. In de huiskamer en 't boucloir vond ze haar niet. Eindelijk klopte ze .aan de slaapkamer. Een verschrikte stem vroeg: „Wie daar? "

„Ik. ... Babs."

„O kom jij maar binnen."

En. toen stonden ze tegenover elkaar, beidea met bobbed hair en schuldige gezichten. Ze had-• den tranen gelachen. En toen had Babs, goedig, aangeboden, om pa 't eerst onder de oogen te komen.

„Dan verschiet hij z'n kruit, op' mij, redeneerde ze. En ZOO' ging 't ook. .Babs liet gélateri den storm over zich heengaan en moest op' haar kamer eten. Ze was niet in de gelegenheid om bij te wenen hoe 't met 'tandc're korte kopje atliep. Enny kwam 's avonds eve'n binnenglippen met 'n schaal koeltjes, en zei; „dat 't nogal losliep".

„Dat wil 'k wel gelooven", bromde Babs. „Maar ik he.b de heele laag gehad." . Babs lachte nog als ze eraan dacht hoe ze elkaai' hadden staan annkijken in de slaapkamer. „Nou, 'k moet weg. D'ag Ennylic'f.

„Zeg, hoor 'es... neen, niet door m'n haren woelen bengel.... denk er non 'es om als pa erbij is dat je „ma" tegen me .zegt e> ïï. niet jij en jou. Je wéét dat pa 't niet hebben wil"

„AVaarom niet? In Frankrijk zeggen de kinderen ook jij en jou tegen hun ouders."

„Nou ja, we leven hier niet in Frankrijk, en daar noemc'n de kinderen hun moieder toch ooik niet bij de-n naam. Do'e mij nou 't plezier en wen 'taf..'..'"

„'k Zal m'n best do'en. Dag' schat." De' deur bonsde dicht. 'm 'B

Enny drukte haar sigaret uit, rekte zich eens behagelijk en greep naar een bonbo'U, met de - beweging van een poes, die naar 'n klo'sje grijpt Ze leek sprekend op Babs, Dez'elfde do'nkers, krulharen, dezelfde lange wimp-ers, die de grijze cogen donker deden schijnen, dezelfde kuiltjes in • wangen eji kin, • dezelfde vroolijke, Wat groote mond.

En hetzelfde karakter.

Naast dit teekenende fragment geven we nog een tweede uit hetzelfde boek.

"i^otty, de 'dochter van Enny's scboonzusier (óók een Mevr. Bodewaard dus) is een geheel aniier ' meisje dan haar nichtje Babs. Zij voelt zioh . veel meer aangetrokken, tot het ouderwetsche, zooals ze het in haar grootmoeder belichaamd vindt M'aar haar moeder is, als Enny, modern en wil ook de dochter modern zien. Beiden, mo'eder en kind, O'ntmceten we in het volgende fragment.

Ze (=Letty) zuchtte', streek zich lïiet-' een^ wrevelig gebaar het korte haar van 't voorhoofd'."^ Hé, die nare pieken. O, als ze dacht aan haar \ heerlijke blonde haren, die zoo warm en zaoht..|i om haar hals vielen. '9

Maar Ma hield van korte kopjes.'.. D'ie had opj| 'n gegeven moment gezegd: -„Letty, kind, ... we» zullen je es een aardig bobbed kopje laten knip^S pen.... vindt jé dat niet leuk? " %

Ze had het heelemaal niet leuk gevond'on. 's Avonds op haar kamer had ze zelfs een deuntje gehuld.. Maar ze had tooh maar gezegd: , , Och ja.... als U het aardig vindt".

Zoo ging het altijd.... mama wou je altijd' genoegen doen, en dan deed je maar net alsof... \ waarom wist ze eigenlijk niet. Misschien omdat ze erg veel van haar hield. Misschien schaamda ze zicli ook een beetje, dat ze zoo anders was dan mama; — zoo ouderwetsch eigenlijk.

M'ai'na was modern. Die ZO'U niet begrijpen als ze zei wat ze prettig zO'U vinden. Die vond, dat je ongelukkig was, als ja niet stu'd'eerd«i of werkte, je eigen brood verdiende, afhank.'lijlc was van je ouders. Ze wO'U best afhankelijlii zijn. Zoo'n ouderwetsch meisje, zoo'als overgroot moeder Elsje geweest was, heele'maal niet knap, maar dat goed kon handwerken, van huishouden afweet, een beekje zingt, pianoi speelt — Ze schrikte op, oimdat haar moeder naast haar . was koimen staan.

Met een hand op den schouder van hare doohter staarde Mevrouw Bodewaard peinzend naai' - buiten.

„Arme Tcos", (Toos is een vriendin van Letty, ; die thuis ouderwetsch opgevoed wordt, en daarover O'Utevreden is), „zei ze warm.

„Als ik haar hoor praten denk' ik aan m'n ' eigen jeugd. Ach, wat pen straffen en tranen vóór ik m'n eigen weg mocht gaan. Tot ik heelemaal vervreemd was van m'n eigen mo'eder. Later ; komt dat dan wel weer bij, als je ouder ea . verstandiger wordt; leert inzien, dat de oude ; mo'nschen het goed meenden; dat ze'toch zooveel voor je hebben over-gehad altijd.... maar 't duurt jaren voordat je al die narigheid vergeet. En als de moeder van Toos niet oppast, ' zal ze 't kind ook heelemaal van zich vervreemden.' Letty zweeg,

„Hoe is 't toch mogelijk", ging haar moeder door, „dat je zoo weinig inzicht hebt, zO'O wei-; nig begrijpt van je eigen kind. Moiederzijn is een moeilijk vak.... en zooveel moeders denken er zich maar mee af te maken, als ze een bepaalde methode volgen. De moeder van Toos i denkt nu eenmaal, dat haar ouderwetsche op-; voedmethode goed is, en nou houdt ze zich daar aan door dik en dun, zonder te merken, dat ze 't kind ongelukkig maakt"

Ja", zei Letty zacht

'We hebben hier wel heel duidelijk, to't tweemaal toe, , 't beeld van de moderne moeder. En al of niet welbewust doet de Schrijfster zien, hoe de kinderen van haar moderne inzichten de slachtoffers worden, terwijl de moeders meenen (daarem zijn ook de laatst-geciteerde woorden zoo karakteristieik), dat ze hen juist voor martelaarschap behoeden.

Beter dan een veel langer betoog-in-woorden spreken deze beelden-uit-de-practijk van de zeer ernstige gevaren, die we in het vorige artikel signaleerden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen