Kerstblijdschap.

De Heilige Schrift heeft niet veel woorden noodig, om ons te schilderen den uitnemenden rijkdom van Christus. In het korte stukje uit den lofzang van Zacharias zegt ze al de schoonheid der genade: „God heeft bezocht".

Het is een stukje uit een langer zin. „Geloofd zij de Heere, de God Israels, want Hij heeft bezocht, en verlossing teweeggebracht zijnen volke". En de laatste bepaling „zijnen volke" behoort ook bij het eerste werkwoord, zoodat we den zin zói kunnen lezen: „Hij heeft bezocht zijn volk". „God heeft zijn volk bezocht" — dat is het, wat de oude priester zingt, nu straks het Kind in de Kribbe ligt.

Juist zoo, als iemand zijn bezittingen, zijn landerijen en huizen eens bezoekt om ze te inspecteeren. Nauwlettend wordt alles aangezien en nagezien, om te zien, of hier óf daar ook iets hapert, dat moet worden hersteld. Zóó jubelt nu de oude priester: „God heeft zijn volk bezocht. Als de Eeuwige 'komt van zijn hoogen hemel tot zijn volk, dan ziet Hij het aan. Dan onderzoekt Hij, of er ook iets aan ontbreekt, dat .zijn genade schenken moet. Dan straalt in zijn blik, die over zijn volk glijdt, zijn Goddelijke ontferming met zijn eigendom. En dan neemt Hij de nooden weg en stilt de pijn en voert het uit de ellende naar de vrijheid en de heerlijkheid van de kinderen Gods.

„God heeft zijn volk bezocht" — dat is een woord, dat in Israël bekend is. Dat is in den loop van de historie ettelijke keerein gezien en gezegd. Toen Mozes tot het volk kwam in Egypte met de belofte, dat het nu zou worden uitgevoerd, geloofden zij en hoorden, dat de Heere de kinderen Israels bezocht en dat Hij hun verdrukking zag. Ex. 4 : 31. In later eeuw hoorde Naomi in het verre Moab, dat er in Israël weer brood was, „dat de Heere zijn volk bezocht had, gevende hun brood". Telkens weer bezocht de Heere zijn volk en hielp het uit den nood.

Maar nu Zacharias in den Tempel staat, heeft reeds 400 jaar de stem der profetie gezwegen. Geen stem, die van Gods hemel redding spelt en uitkomst belooft in den hangen tijd. De vromen in Israël zitten wachtend aan het venster der tijden en zien, of nog geen verlossing daagt.

En zie, nu roept Zacharias, nu de Engel verschenen is, weer die oude klanken uit, bij Israël zoo bekend en geliefd: „God heeft zijn volk bezocht". Weer is Hij neergekomen om met oogen, waarin Goddelijke ontferming straalt, om te zien naar zijn volk en te helpen in zijn nood.

Maar nü wordt dat woord gezegd als nooit te voren. Zoo, als de Heere nü zijn volk bezoekt, heeft Hij nog nooit gedaan. Want nu zendt Hij geen brood slechts en 'losmaking van banden des vijands — neen, nu zendt Hij zijn eeniggeboren Zoon, opdat een iegelijk, die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe.

Kerstfeest! Met al degenen, die den Heere zoeken, maken wij ons op ter gedachtenisviering van de komst van den Zaligmaker in de kribbe van Bethlehem. Als we weer samenkomen in onze kerkgebouwen, heffen we den lofzang aan dien ook reeds veie eeuwen zongen, van het Kind, dat in Bethlehem geboren werd.

Het kost ons soms moeite, onze ziel op te heffen tot het doorleven van het wonder van Bethlehem. Dat is immers ook genade! En wij gaan zoo vaak onze feesten tegen, met sleur beladen, en met harten, waarin niets wordt gevoeld van de heerlijkheid, die God geeft. En misschien zouden we weer heengaan, zonder iets te hebben gezien en gesmaakt.

Als we nu weer beleven de dagen van dit Kerstfeest, lervare onze ziel iets van dien rijkdom, waarin Zacharias het zag getooid, toen hij uitriep: „God heeft zijn volk bezocht". Nu mogen nog allen, die met hun zonden en ellenden beladen geen raad weten, wachten op zijn heil. Want Hij komt, om met een volheid van genade te helpen. Geen leed, dat zijn oog ontgaat. Geen zuchten, dat zijn oor niet hoort. Geen gebogen knie, die door Hem niet wordt opgemerkt.

Er zitten misschien in donkerheid neer, wachtend op licht. Eenzaam en verlaten, zonder hoop en zonder troost. Maar nu God zijn Zoon gezonen heeft, mogen ze op Hem wachten, totdat Hij un genadig zij, want Hij kwam om die in donkerheid zaten, het licht des levens te doen zien.

Ginds treurt een ander om den zwaren last der onden, te groot, dan dat hij vergeving hopen urft. Maar nu mag ook het beangstigde hopen, ant Hij kwam, om dien last weg te nemen en vrijeid te schenken.

En wat ook de ziel neerbuigt — het is niet zoo waar en het is niét zoo grooit, oï Hij' wijl hBti egnemen. Zit dan niet eenzaam weggedoken als zouden voor u geen dagen kunnen rijzen ooit van leven en licht. Want God heeft immers zijn volk bezocht. Om het treurende te troosten. Om gevangenen vrijheid uit te roepen. Om te genezen "Viie gebroken zijn van hart. En om harde harten te verbreken en ze dan voor eeuwig te genezen.

Kerstfeest. God heeft zijn volk bezocht. Zijn handen zijn vol van zegen en ontferming. Hij wandelde door de eeuwen en deed er van genieten.. En hoort ge nog niet keer op keer van zegen, dien Hij uitstort?

Dat er dan stilte zij in onze ziel om te luisteren en te wachten, tot Hij komt. Tot pns oor Hem hoort spreken: „U geschiede gelijk gij wilt, ga heen in .vrede".

Kerstfeest. God heeft zijn volk bezocht. Wacht dan.

Nooit kan 't geloof te veel verwachten.

Wacht, tot Hij ook u bezocht, tot het feest wordt ook voor u.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen