De Volkenbond.

I.

Üok wanneer tijdens het verschijnen dezer artikelen niet de oogen van millioenen in de wereld op liem gevestigd waren, niet evenzoovele hoofden m harten met hem bezig waren in verband met de Ontwapeningsconferentie 1932, zou eene beschouwing over den Volkenbond in ons Weekblad tot oni; wikk& ling van het Gereformeerd© leven alle reden van bestaan hebben.

Gereformeerd zijn toch beteekent onder meer werkelijkheidsmenscb zijn, kind wezen van aigen tijd, in den goeden zia van hot woord. In dien zin n.L, dat men alleen dan benaaeren kan de roeping, die van Godswege tot ons komt om Zijn mede-arbeiders te zijn, wanneer men de feiten en de ideeën, die onder Zijn bestel in het heden plaats hebben on doorbreken, zoo poogt te doorschouwen, dat men ze toetsen kan aan wat wij gelooven te wezen Gods ordinantiën voor het betrokken levensgebied. Anders toch wordt ons leven voor een groot deel een zich-laten-leven, komt er van eigen arbeid bitter weinig terecht, on faalt mitsdien het mede-arbeiden aan de voltooiing van Gods plan van onze zijde volkomen.

Welnu: in het leven der volkeren, in het bewogen internationaal politiek gebeuren, is de Volkenbond »inds 1920 een onmiskenbaar beteekenisvol feit. Hoe hebben wij daar, als Gereformeerden, tegenover te staan? Welke gedachten liggen er aan ten grondslag? Welke beginselen openbaren zich in xijn optreden ? Welke ideeën of idealen worden door hem, of met hem, nagejaagd?

Zijn bestaan is een feit van beteekenis. Welke houding men er ook tegenover aanneemt, die houding toekent altijd dit, dat er gewicht aan zijn bestaan wordt gehecht.

Het minachtend schouderophaleïi, het verwaten pessimisme, de goedkoope spot waarmede men hem vaak bejegent: zij verraden toch ten diepste dat hij, naar het oordeel van wie zoo optreedt, iets anders had kunnen zijn; dat hij groot is in conceptie. Anderzijds getuigt het verheerlijken dezer maderne creatie als een onfeilbaar redmiddel uit allen oorlogsnood, dat er menschen zijn, die den bond bijna zien als een gebeurtenis, die een nieuwe aera in onze historie inluidt; de dwraasheid gaat soms zelfs zoover, dat men er eene nieuwe tijdrekening aan vastknoopt, en niet meer schrijft over het jaar 1932, maar over het jaar 12 van den Volkenbond I

Wij willen pogen, voor het bepalen van eigen levenshouding tegenover deze figuur iets op te vangen van het licht, dat ons alleen den weg daarbij kan en mag wijzen.

Dan is allereerst noodig, 'dat wij ons bewust zijn, op welk terrein wij ons met den Volkenbond bevinden, en welke factoren zijn bestaan en leven bepalen.

Dat terrein is dat van de internationale politiek; dat stuk van ons menschenleven, waarin de volkeren, onder hun overheden staatkundig georganiseerd, met elkaar in relatie komen.

Wat zijn dat: volken, ©n overheden?

Volken! Zijn dat onderscheidingen in het menschdom, die wellicht in de tijden, achter ons liggend, hun beteekenis, misschien zelfs bestaansrecht geihad hebben, maar die nu, bij het voortschrijden der ontwikkeling, beide hebben verloren, ©n plaats dienen te maken voor het grooter en grootscher ideaal eener saamhoorende menschheid? Heeft alle nationalisme te wijken voor het verhevener mtemationalisme? Is er in elk geval alle aanleiding, om ter wille van het hooge belang van vrede en eensgezindheid, de ver-gaande splitsing der volkerenwereld eventueel te vervangen door v©el grooter verbanden in saamhoorigheid ?

Schrift en historie spreken hier geen onduidelijke taal. Wanneer de zonde het scheppings-©n menschenleven met har© satanische, verkankerende werking heeft veroverd, keeren onmiddellijk en principieel all© gaven, krachten en zegeningen, door God in die schepping gelegd, zich in alle opzicht om. Inplaats van zich als vanzelf, in ongestoord© harmonie, te richten op God, Hem onderworpen in liefde en Hem dienend tot Zijn eer, wordt de mensch het middelpunt ©n hoofddoel van. hun be^ staan, en bewegen zij zich bevsoist en opzettelijk radicaal tegen God in.

Zoo ook de gave der macht, de zegen der kracht.

Na de ontzettend© openbaring dier omzetting in de historie van Kain, in de bruutheid en goddeloosheid van Lamech, in de zonde-uitgieting van het geslacht der kinderen Enaks, waaraan God met den zondvloed een eind© maakt, poogt h©t uit Noachs gezin herboren menschengeslacht toch weer dezelfde richting uit te gaan.

ïn Babels torenbouw openbaart zich ö.a. d© zondige menschenpoging, om de macht der ©enheid, tegen God in, bij de onvermijdelijke verspreiding over de aard© toch te manifesteeren. En Hij, Die do wereld, de in zonde gevallen Kosmos, zoo lief heeft gehad, dat Hij om haar te redden Zijn Zoon gaf; Hij Die gezegd had dat niet weer een zondvloed komen zou; Hij, Die het menschen-leven daarom mogelijk wilde doen blijven, openbaart dan Zijn liefde en genade, door die macht-concentratie te verijdelen. Hij doet het menschdom uiteengaan in volken, tongen en natiën. En aan di© volken, door Zijn bestel, uit genade, geordineerd, beschikt Hijzelf dan de landpalen en de plaats der woning.

Die volken Zijn dus een eigen machtdaad Gods, een der middelen, waardoor Zijn liefde het zondige menschenleven in zijn zonde-uitbreking beteugelt.

En in dat licht toont dan de historie, hoe niet in den weg van nieuw© concentratie, van wereldrijk of geestelijke machtssaambinding het leven volgens Zijn wil zich ontwikkelt, maar dat in d© onderscheiding van volken met eigen zelfstandigheid, eigen landpale, eigen cultuur, eigen roeping, de Schepping tot ontplooiing komt.

Precies zoo straalt het licht des Woords over de overheden.

Dat zijn niet instituten van menschenwil of menschenbedenksel, zij wortelen niet in den mensch, in den volkswil, zij zijn niet het summum van een volk, een soort essence van volkswil of volkseenheid.

Als na den zondvloed Gods ontferming over dit zonde-leven stralend uitbreekt, ommuurt ©n omtuint Hij dit leven op allerlei wijze. En ©en der grootste zegeningen, zonder welke, naar den mensch gesproken, leven van menschen in verband en eenheid onmogelijk zou zijn, isZijninstitueering van de Overheid. Hij ordent zelf ©en insti-•tuut in het leven, met macht in dezen eigenaardigen zin bekleed, dat die bewust, opzettelijk het recht zal handhaven, onrecht tegengaan. Daardoor is het leven in natuurlijke verbanden ook van volkeren •mogelijk. Neem dien grondslag van de overheden weg, ondermijn, op motieven van menschelijke ©igenwilligheid of zoogenaamde vroomheid, di© fundeering van Gods eigen werk in de overheden, en ge zijt het leven niet tot zegen, maar onvoorwaardelijk tot ©en vloek. Ontzeg dien overheden het recht om het zwaard te voeren, den plicht om hat niet tevergeefs te dragen, d.i. het te gebruiken, alleen in dienst van recht ©n gerechtigheid, ©n ge propageert, onder den schijn van z.g. barmhartigheid niet anders dan goddelooz© wreedheid.

Zoo hebben wij de volken en overhedem te zien, ook bij het beschouwen van het vraagstuk van den Volkenbond.

Onder dat licht bezien vdj dan d© samenstelling van dien bond, zijn werkwijze ©n do©], zijn practische openbaringen, om aldus te pogen licht t© krijgen over de vraag, wat onze houding tegenover hem zal moeten zijn.

BIJLEVELD.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen