EVEN PARKEEREN.

In den kerkelijken weg.

. De bekende geschiedenis van Saulus' roepiug] uit Handelingen 9 Icenmerkt zicli door een verrassende wending, waaraan niet sLeeds voldoende aandaclit gesclionlten wordt. Eerst gaat liet alles geweldig, de hemelen worden geopend, Saulus ontvangt een buitengewone, lichamelijke verschijliing van den Heere Jezus, de Geest werkt op krachtdadige wijze in zijn hart. Hij vast en waakt drie dagen en nachten... Dan breekt het btiiten.gewone af en wordt het alles zeer noirmaal. Ik lees als het ware: er was een oude'rlüig te Damaslms, die Ananias heette, deze ging op' huisfaefzoek bij Saulus. Wij zouden haast zeggen: wat : rnoet die man er bij! Zooals wij soms zelf de ouderlingen der gemeente met een beleefde gelatenheid ontvangen, het is. nu eenmaal voorsahrift. De leuze: de kerk er buiten! heeflt voor velen iets aantrekkelijks, niet het minst in de evangelisatite. Maar de Bijbel leert ons wat anders, deze plaatst de kerk er niet buiten. God eert Zijn kerk. Acli, in de wereld is zij weinig in tel; het is Sion, niemand vraagt naar haar! Zelfs als wij trouwe kerkgangers zijn, zuchten wij meer over haar dan dat wij van haar spreken. Onze grootste vrees is voor een „kerkist" gehouden te worden. Maar God eert Zijn kerk. Hij eert ook het ambt in de kerk. Daaroim zal God Zijn werk aan Saulus door de ambtelijke prediking van het evangelie laten voltooien.

De wereld moet echter niet alleen gewezen worden op de kerk, de kerk moet ook onophoudelijk gewezen worden op de wereld. Ananias had geen 'Saulus in zijn blokboekje staan. Hij' had even weinig aan de mogelijkheid van de bekeerinjg van Saulus gedacht, als wij de bekeering van' Hitler of Rosenberg zouden verwachten. Gods kinderen botsen gedurig met Gods wil, ook met Zijn evangelie. Als de kerk van bekeering hoort, dan zegt zij nog altijd sceptisch; het zal wel niet echt wezen! Doch de Heere wijst Ananias op Zijn Vrijmacht; deze is Mij een uitverkoren vat! Wat heeft God velen gepasseerd om dezen Saulus te kiezen tot apostel. Daar waren vele blroeders !in 'de gemeente die gaven bezaten, die een vurige ambitie gevoelden om God in het ambt te dienen. Daar haalt God Zijn apostel bij wijze van spreken uit een communistische cel. Zooi botsen ook wij gedurig tegen Gods vrijmacht. Moet die dominee worden? En waarom is deze het niet? Maalr de Heere wijst ieder zijn plaats aan. Saulus zal Zijn Naam dragen voor de heidenen en de koningen en de kinderen Israels, dat wil zeggen: voor de volken in hun organisclr leven.

Nu gaat Ananias op weg. Hij spreekt uit ambtsbesef. Hij zegt niet: ik-ben Ananias, een goed man, ik kom eens wat met u praten. Neen, hij komt in naam van Zijn Zender. Nochtans kent hij de begrenzing van zijn taak heel goed. Tegenwoordig kennen wij wel van die Ananiassen, die niet uitgaan om Saulussen te doopen, maar om ze op den weg van Damaskus van hun paard te doen vallen.

Grappige kereltjes, vol verbeelding en dgenwaan, zijn deze moderne Ananiassen! Maar de Ananias der Schriften kwam met een Bijbel en een doopbekken. Ja, ook met een doopbekken. Het verhaal wordt steeds normaler en naar onze schatting onbelangrijker. Het eindigt met de eenvoudige woorden: en hij werd gedoopt; die ook in ons trouwboekje staan achter de namen onzeSr kinderen. Ananias vond dezen Doopi echter niet onbelangrijk, hij heeft er Saulus met wooirdten toe opgewekt, die ons nog altijd veel hoofdbrekens kosten. Laat u doopen en uwe zonden afwasschen! Is die Ananias wel een erg goede ouderling geweest? zouden wij willen vragen. Ananias was •dichter bij de waarheid van Ihet sacrament dan wij meestal zijn. Hij hield evenmin als wij het uitwendig waterbad voor de afwasscliing der zonde. Nochtans hield hij wel den Doop voor de afwassching der zonde, wat iets geheel anders is. Hij wist dat de sacramenten maar niet ©en soort poppenspel zijn, maar dat het daarin gaat om de liefde van en over de gemeenscliapi met God. God is een hechten band van eenheid en gemeen!schap met ons aangegaan in den Doop, zoo oordeelt Calvijn. En hij vervolgt: De Doop is ©en met een zegel voorzien geschrift om ons te vergewissen, dat onze zonden zoo uitgewischt, doorgehaald en uitgeschrapt zijn, dat zij nooit voor Gods aangezicht zullen komen, nimmer gedacht noch toegerekend zullen worden. Zoo blijft bet verhaal van Saulus' roeping en bekeering een eenheid. Het Mcht dat hem omscheen èn de ouderling die oip huisbezoek kwam, de stem uit den hemel èn de stem uit het boek, de verschijning van Jezus opi den weg èn het doopbekken in het kerkje te Damaskus, zij behooren bijeen.

Hetgeen God vereenigd heeft, scheid© de miensch

niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen