SAMENWERKING? III.

Ik ken me voorstellen, dat menigeen, die de beidf vorige artikelen las, zegt: „Maar als het dien kant op gaat, als we in ons isolement moeten gaan, als w synthese moeten mijden, dan worden we onder dei voet geloopen, dan is er straks geen plaats meer voo ons op deze wereld. ^En bovendien, is deze houdins geen uiting van Farizeïsme of drijft ze althans nie in deze richting? Moeten we de wereld niet voor Christus winnen? Hoe zuUen we dat kunnen, als we ons afzonderen ?

Moeten we ons niet midden in den stroom werpen? Dan kunnen we lichtende lichten zijn en een zoutend zout. Niet den gemakkelijksten weg, n.l. dien van afzondering, maar den moeilijken weg van samenspreking en samenwerking dient ingeslagen om nog velen te winnen, nu de velden wit zijn om te oogsten. Natuurhjk zijn er vele gevaren op dezen weg, maar de Schrift geeft ons hier den leefregel: „Zijt dan voorzichtig gelijk de slangen en oprecht gelijk de duiven".

Deze en dergelijke opmerkingen worden in dezen tijd nog al eens gemaakt en daarom wil ik er even op ingaan.

Allereerst dat venvijt.van met een boeksken in een hoeksken te gaan zitten en de wereld aan haar lot over te laten.

In heerlijke zelfgenoegzaamheid zich weten de uitverkorenen, de begenadigden en rustig toezien, dat de vullen nog vuiler worden!

Maar dat verwijt wijs ik met verontwaardiging af. Dacht u, dat ik van meening zou zijn dat we ons niet om de wereld zouden moeten bekommeren?

We zullen Ket Evangelie moeten prediken aan ïille creaturen. We moeten immers onzen naaste liefhebben als onszelf. Dat beteekent, dat wij zending moeten drijven. Een kerk, die geen zending drijft, is ten doode opgeschreven. Dat beteekent verder dat iedéc van ons, waar hij ook werkt en welke taak hij ook van Godswege in deze wereld heeft te vervullen, getuige moet zijn en het ambt der geloovigen moet uitoefenen. En als hij dat doet, dan wordt hij niet zelfgenoegzaam, maar dan denkt hij klein van zichzelf en groot van Hem, die hem dat heerüjke ambt verleende. Hoe komt men er toch bij om deze taak gemakkelijk te noemen ? Begin er maar eens aan, in fabriek, werkplaats, trein of bus en ge zult ondervinden hoe zwaar deze opdracht is. Waren wij hierin maar getrouw! Al zijn we dan niet groot in getal, we zouden groote kracht kunnen ontwikkelen en in dezen weg is groot loon, want zóó krijgt het geloof de gelegenheid uit te groeien en tot ontwikkeling te komen.

Men hoort tegenwoordig van groote plannen op het gebied van EvangeUsatie, maar ik heb wel eens den indruk dat men vergeet, dat deze moet plaats hebben, vanuit Jeruzalem, d.w.z. dat men te veel uit het oog verliest, dat ieder getuigen, moet op de plaats waar God hem stelde. Het dienstmeisje en de minister, de kantoorklerk en de fabrieksarbeider, ieder heeft een taak.

Zouden we de wereld, onze medemenschen, ongewaarschuwd, verloren laten gaan?

Hier ligt onze groote schuld!

We durven niet! Waarom niet?

Omdat we zoo graag den naam willen hebben bij de menschen van de wereld, dat er toch 'jheusch met ons nog wel valt te praten, dat we meevallen en dat we zoo dwars en koppig niet zijn, als waarvoor ze ons hielden! Daar zit de kneep!

Maar ondertusschen verzaken we onze roeping en de wereld om ons heen zinkt weg door onze schuld.

Getuigen moeten we, of we durven of niet, maar dat is iets anders dan een compromis sluiten met de wereld, door met haar te congresseeren of verbonden met haar te sluiten. Ik zou aan al die menschen in onze kringen, die toenadering zoeken en eendracht , propageeren, willen vragen: „Verstaat en aanvaardt .gu uw doop? Weet ge, dat ge dus behoort tot een heiilg volk, omdat God een verbond met u sloot, en dat gq daarom van adel zijt? " Welnu: adeldom verpUcht!. Verbonden sluiten met wereldsche organisaties, samenwerken met hen, die buiten zijn, houdt in, zich laten : gelijkschakelen, zijn afkomst verloochenen.

Dat is mijn. groote bezwaar tegen „Korte Hemmen" en Inspectie-vergaderingen, waar sprekers van allerlei overtuiging elkander aflossen.

Ieder op zijn beurt mag zeggen wat hij wil, meening • wordt tegenover meening gezet. Dat hoort wel heal democratisch, maar in werkelijkheid is het verraad. Zouden wij de ideeën van een Humanist als gelijkwaardig mogen waardeeren aan die welke ontleend zijn aan den Bijbel ? Tenslotte hebben alleen die uit-' eenzettingen, die ideeën waarde, die gedekt worden door Gods Woord. En daarom r-eigen organisaties, ' waar sprekers optreden uit eigen kring. Wereldsche kringen doen evenzoo, maar „der tijden nood eischt geen toenadering", zooals Dr Van Klinken en ve; s anderen meenen. Die toenadering beteekent verflauwing en verdoezeling van grenzen en uiteindelijk onzen ondergang.

„Wat een bekrompen standpunt", hoor ik zeggen. Best, dan maar bekrompen. De tegenstelling rekkelijken en preciezen is niet van vandaag. En laat Dr Van Klinken de geschiedenis nu eens weer raadplegen en laat hij eens nagaan waar al die rekkelijken uitkwamen. Ze hebhen als Demas de tegenwoordige wereld liefgekregen.

Wie contracteert met de wereld, wordt door haar lesmet. „Maar", zegt men, „is dan de kracht van het Christelijk beginsel zoo gering, dat reeds bij voorbaat /aststaat, dat het zal verliezen? " Mijn antwoord daarip is, dat het Christelijk beginsel alléén zal kunnen : egevieren, als het wordt uitgedragen door menschen, lie dat beginsel hooghouden, het ongerept handhaven jn er niet mee gaan marchandeeren en dat gebeurt ip „Korte Hemmen" en op Inspectie-vergaderingen, vaar sprekers van allerlei kleur hun meeningen vrij alt mogen ontwikkelen, waar besprekingen worden gevoerd op z.g. „reëel-principiëelen grondslag".

Dus samenspreking met ande.ré organisaties, in welken vorm ook, is absoluut af te keuren? Dat volgt hier nog niet uit. Ik kan me voorstellen, dat op een gegeven moment, op een bepaald punt, de wenschelijkheid en mogelijkheid van samenspreking wordt gevoeld, maar dat is heel iets anders dan contractueel samenwerken.

Dat is ook mijn groote bezwaar tegen de toetreding van „De Groote" tot het A.N.O.V.

Tenslotte neg oen enV-ffle opmerking over het hanteeren van den tekst, dien ik in 't begin van dit artik; : l citeerde: „Zijt dan voorzichtig gelijk de slangen eü oprecht gelijk de duiven". Nu — daarvan hebben we een verklaring van een bloedgetuige der Kerk, Ds Joh. Kapteyn.

Hij heeft ons voorgehouden, dat we aan de*n tp' niet het recht kunnen ontleenen om wat behendig - nianoeuvreeren in het midden van deze wereld en er een voorzicht? '-accoord mee te sluiten. Integendeel, we worden ge aarschuwd op onze hoede te zijn t.a.v, allerlei, dat als eea nieuwe waarheid of een nieuw

evangelie wordt aangeprezen, als tJaar zijn het Bartliianisme, het Humanisme, het samenspreken en samenwerken met andersdenkenden.

En het oprecht zijn geUjk de duiven moet worden uitgelegd in dezen zin: Onze bazuin moet geen onzeker geluid geven. De Kerk van Jezus Christus moet klaar en duideHjk verkondigen, wat ze leert en wat ze yan haar leden eischt.

Of Dr Van Klinken c.s. dan bewust willen meewerken aan de verdoezeling en verflauwing der grenzen? Natuurlijk niet! Ze zijn te goeder trouw, als ze hun zienswijze ingang willen doen vinden bij het Gereformeerde volk. Ze willen de wereld trekken en winnen, daaraan twijfel ik niet. Ik ben evenwel van meening dat de aangegeven weg niet tot het gewenschte doel zal leiden, maar groote schade zal aanibrengen en het proces van „den grpoten afval" gunstig pal beïnvloeden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen