Naar het Diensthuis teruggekeerd

(II)

KLANKEN-BELIJDENIS.

Toen de zes leden der vrijgemaakte kerken met de diplomaten-deputaten der synode „tot overeenstemming waren gekomen", werd in een plechtige zitting het resultaat der „samenspreking" aan de synode voorgelegd.

Historisch oogenblik. De basis van de „hereeniging der kerken". Nu zal blijken of de onderwerping der zes buigende candidaat-synodalen volkomen is. Of hun formule „in overeenstemming" is met de Vervangingsformule. Dat is: met 1905—1942-Toelichting-Praeadvies — (ja, ook die, want wat baat het of de bron wordt toegestopt, wanneer je niet Einders dan het water, dat uit die bron liep, moogt drinken? ) •— Vervangingsformule, alle zakelijk gel ij k. Nu opgepast. Want wel had je natuurUjk groot vertrouwen in de onderhandelingscapaciteiten van de deputaten. Die lieten zich geen knollen voor citroenen verkoopen. Maar vergeet niet: deze menschen kwamen uit het vrijmakings-kamp! Waar men (dit was immers synodaal geconstateerd) in strijd was gekomen met de Belijdenis! Ze behoorden toch tot de openbare scheurmakers! Geen kleinigheid! En hoe scherp en bitter hadden sommigen van hen niet de synode aangevallen! Dus: alle aandacht voor „de nieuwe formule".

En men las.

Maar al lezende werd men gerustgesteld.

Dat waren de oude klanken.

De zuivere echo van 1905—1942 enz.

Immers: Verbond èn Verkiezing. Eenerzij ds en anderzijds. En bij het verbond het uitgangspunt niet m Gods spreken, maar in het werk des Geestes. Niets, geen spoor van een „algemeen aanbod der genade", dat de vrijgemaakten gezegd worden te leeren. Neen, hier is geen woord Remonstrantsch bij. Best in orde.

Vóór? Zeker, zeker, vóór

Wat heeft de S5m.ode gedaan?

Ze heeft zich met klanken tevreden gesteld.

Ds B. A. Bos verweet eens aan de synode, dat ze de menschen voorzette „pure klankendogmatiek".

Nu valt hij in zijn eigen zwaard.

Zelfs zegt hij met de anderen, dat deze „dogmatiek" een „belijdenis" is.

Een belijdenis? Ja maar dan een caricatuur-belijdenis.

KLANKEN ZONDER ZIN.

Wat heeft de synode nu feitelijk aanvaard?

Nuchter gezegd, dit:

1. Wij gelooven en belijden (dus': God beveelt) de kinderen der geloovigen (dus: alle kinderen) te erkennen als zulken, die door den Heiligen Geest onoverwinlijk (wat doet dit woord hier? Heerscht de Geest ooit ergens overwin-baar? ) geleid worden (immers als de Heilige Gteest heerscht tot iets, zal Hij het dan ooit niet bereiken? ) tot het geloof en de zaligheid. Dit geldt alle kinderen zonder onderscheiding. Dus worden alle kinderen zalig.

2. Wij gelooven en belijden (dus: God beveelt) te erkennen, dat zulks niet het geval is, aangezien velen den eisch des geloofs verwerpen en dus de zaligheid niet deelachtig worden.

En zoo liet men in den grond der zaak den Heere "bevelen: „Geloof het feit (want erkennen is altijd het •aanvaarden van iets als een feit) dat Ik alle kinderen zalig maak. En geloof het niet, want het is niet waar"

Wat is dit?

Wartaal. Deze „belijdenis" is een caricatuur-belijdenis. Daar is dan de formule-regen van de laatste jaren op uitgeloopen. Op baarlijken onzin. En de synode zei, dat dit in overeenstemming was met de Vervangingsformule. Sprak ze de waarheid, dan heeft ze •over haar eigen bindende formule het vonnis geveld.

HET DWAJNTG-SySTBEM.

En wat is nu het ergste? Dat een synode dwaalt?

Dat ze de wonderüjkste capriolen maakt en springt - van den hak op den tak (maar dan steeds op d e n - zelfden boom, al wordt af en toe de schijn gewekt, dat het een heel andere boom is) ?

Dat ze gekomen is tot uitspraken, die van Schrift ^n Belijdenis afwijken?

Dat ze niet open en eerlijk spreekt en handelt?

Dat ze-in den een met de uiterste gestrengheid straft, wat ze in den ander toelaat?

Dat ze met de nauwlettendste zorg bewaakt en - handhaaft haar eigen prestige?

Dat haar handelen een model geworden is van kerkpolitiek en diplomatie?

Dat ze door haar drijven de kerken uiteengeslagen lieeft en van geen terugkeer op het sinds jaren ingeslagen onheils-pad wil weten?

Inderdaad, dat is héél erg. Met schrik ziet men aan, wat er van de kerken onder het synodale wan-bestuur geworden is.

Maar dit is toch nög het ergste niet. Het ergste is, dat achter dit alles werkt een systeem. Een dwangsysteem. Dat de kerken rechteloos en machteloos maakt. Dat ze zonder pardon tot slaaf maakt van hetjgeen de synode belieft te ordineeren.

Stel eens, dat de heele formule-rommel vandaag werd opgeruimd en we niets overhielden dan de Drie Formulieren, waren we er dan ?

Allerminst.

Want dan waren we feitelijk nog niets gevorderd. Dan bleef het synodale machts-apparaat, dat morgen aan den dag een nieuwe leer-uitspraak kon, •doen en met „bindend gezag" opleggen.

Dan bleef de afhankelijkheid van de hooge kerkelijke Overheid.

De k e r k e r a a d, die onder Christus, naar Zijn opdracht, de oorspronkelijke, volledige, duurzame macht heeft?

En een synode met afgeleide, beperkte en tijdehjke macht ? Neen, zegt de synode. I k sta boven de kerkeraden. I k sta boven de classes. I k sta boven de particuliere synoden. I k ben de hoogste vergadering in de kerk. I k heb een eigen, van Christus rechtstreeks ontvangen opper-bevoegdheid, waaraan allen zich hebben te onderwerpen.

Zijn we vergeten, dat de synode geëischt heeft en nog eischt (want van terugnemen is nooit sprake geweest) volledige onderwerping aan a l h a a r b e s l u i t e n ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen