Buitenland.

Frankrijk. Scheiding van kerk en staat. . ^ , .., . Van lieverlede begint men m Frankrijk va. de kringen der Gereformeerde staatskerk te wennen aan het denkbeeld, dat er wellicht spoedig een tijd aanbreken zal, waarin de Gereformeerde kerk geen staatsgeld meer voor zijn eeredienst ontvangen zal. Men ziet het in, dat wel de commissie voor het budget van de Kamer haar zin niet krijgt, die elk jaar voorstelt om het budget van eeredienst, zoowel voor de Roomsche als voor de Protestantsche kerken, geheel te laten vervallen; doch men begrijpt toch, dat de tijd weldra moet aanbreken, dat de Kamer er toe overgaat, al are het enkel door geldgebrek gedreven, om et budget van eeredienst te schrappen. Dit zeker, dat de Fransche Protestanten in de oekomst niets anders verwachten; jammer maar, at de collecten en de bijdragen voor de kas er officieuse synode steeds betrekkelijk gering lijven, zoodat blijkbaar weinig gevoeld wordt an de noodzakelijkheid, om in eigen kring e middelen te zoeken voor de instandhouing van hunne kerken.

De Fransche Gerefonneerde kerk heeft nog ens zulk een periode doorleefd, waarin het taatsgeld voor haar dreigde verloren te gaan, n wel na de revolutie van 1848, toen men ijna algemeen van oordeel was, dat in de ieuwe constitutie volledige scheiding van kerk n staat, nl. in die» zin, dat de staat niets meer oor de kerken zou uitgeven, zou geschreven orden. Vinet had zijn bekend boek over scheiing van kerk en staat in 1842 uitgegeven, yaarvan het gevolg was, dat over deze zaak eel werd gediscussieerd. Er vormde zich eene vereeniging ter toepassing der Christelijke beinselen op de maatschappelijke vraagstukken", n deze had in haar programma geschreven, at het verbreken van den financieelen band, ie de kerk aan den staat bond, voorwaarde as ter handhaving van het Christelijk beginsel.

Men liet zelfs in Parijs op groote plakkaten e volgende stellingen aanplakken:

Gelijkheid der eerediensten.

Het is onrechtvaardig, een burger te dwingen om bij te dragen voor de kosten van een eeredieust, dien hij niet is toegedaan.

Dat men dus het onderhoud van ïïe onderscheidene eerediensten niet langer betale uit de kas van het land; laat ieder zorgen, dat de kosten van den eeredienst, waarbij hij zich vrijwillig gevoegd heeft, gedekt worden. Daaruit zal een aanmerkelijke vermindering van belastingen voortvloeien.

Dat de constitueerende macht opnieuw het beginsel aanneme, dat in de constitutie van het jaar III aldus geformuleerd is: «Niemand kan gedwongen worden bij te dragen voor eenigen eeredienst; de republiek bekostigt geen enkelen."

'i Zoo zullen de godsdienstige 'beginselen gepropageerd worden door hen, die ze belijden en er zullen geen gepriviligeerde godsdiensten zijn.

Zoo zal de staat zich niet meer in te laten hebben met kwesties, die steeds óf moeite óf gevaar voor hem opleverden.

Aldus wordt het budget met meer dan veertig millioen verlicht.

Aldus zijn alle Franschen vrij in zake den godsdienst en genieten zij dezelfde rechten, gelijk zij die reeds hebben op staatkundig gebied.

Dit baatte echter niets; immers, in de Constitutie van 1848 werden de volgende woorden geschreven;

»Een iegelijk mag zijn godsdienst vrijelijk uitoefenen en wordt in de uitoefening van zijn godsdienst gelijkelijk door den staat beschermd. De bedienaren van de godsdiensten, die op dit oogenblik door de wet erkend zijn, en van die, welke in de toekomst nog zullen erkend worden, hebben recht om een traktement van den Staat te ontvangen."

Men had dit echter in' Protestantsche kringen niet verwacht, veeleer het tegendeel Opmerkelijk is het, dat de Protestantsche bladen er in het geheel niet tegen opzagen, dat de tijd aanstaand; scheen, dat men geheel op eigen wieken zou moeten drijven.

Reeds in 1829 had een Gereformeerde geschreven: »Wanneer ik zie wat wij zijn en wat wij zouden kunnen zijn, en wanneer ik mij afvraag, wat de voornaamste oorzaak is, welke ons verhindert om dit te worden, dan kan ik niet nalaten te zeggen, dat het gouvernement ons goedkoop, houdt en dat wij de hulp, welke ons verleend wordt, duur betalen. Wanneer de staat ons niet meer geldelijk steunt, zal het een merkbare verandering zijn; maar het Protestantisme heeft niets te vreezen. De vrijheid zal er voor kracht en leven zijn; en tot dien prijs kan het wellicht de taak vervullen, welke het in de toekomst zal worden toebetrouwd." Men ziet hieruit, dat de gedachte: »Er zal een tijd komen, waarin wij op eigen beenen moeten staan, " niet eerst in de laatste jaren in den boezem van het Fransche Protestantisme is opgekomen.

Engeland. Verloop vanden strijd; door Spurgeons breken met de Unie der Baptistische kerken, veroorzaakt.

De strijd, die door het optreden van Spurgeon ontstaan is, neemt steeds in omvang toe. Het was voor den beroemden prediker der Baptisten steeds meer ondragelijk geworden om in een kerkverband te leven met mannen, die de grondstukken der Christelijke leer, als daar zijn de inspiratie der Schrift, de rechtvaardiging, de eeuwigheid der straffen hiernamaals, loochenen. In zijne preeken der laatste jaren kwam hij dikwijls op tegen de zoogenaamd »moderne gedachte'' en tegen wat hij noemde een «larger hope, '' volgens welke eene bekeering na den dood en eene herstelling van alle dingen geleerd werd. Eindelijk greep hij in zijn maandblad: »Zwaard en truffel" de nieuw opgekomen theologie aan, die ook onder de Baptisten vele aanhangers gewonnen had, en trad uit de Unie der Baptistische kerken. Daarin bleef hij volharden, schoon een deputatie der Unie hem verzocht terug te keeren. Volgens ons beging hij daarbij de fout van te eischen, !. dat men eerst de belijdenis van de Evangelische Alliantie zou aannemen, en dat hij dan zou zien, of hij opnieuw tot de Unie kon terugtreden. Immers, die belijdenis bevat, niets, wat tot het eigenaardige der Baptisten behoort.

Den 21 sten Februari was de permanente commissie der Unie te Londen vergaderd, om over Spurgeons voorstel te beraadslagen. De president der Unie, Dr. Culross, leidde de vergadering, terwijl Dr. Angus eene verklaring voorstelde, waarvan Spurgeons broeder James zeide, dat naar alle waarschijnlijkheid Spurgeon daarmede tevreden zou zijn. Deze verklaring hield in, dat het in het belang der Unie was, uitdrukkelijk de beginselen te belijden, waarop zij stilzwijgend is gebouwd, daar immers hare leden van oudsher de hoofdstukken des Evangeliums beleden hadden als noodzakelijk te zijn voor de aanneming tot lid der Unie. Daartoe zijn te rekenen de leer van de inspiratie der Heilige Schrift met het recht en den plicht tot individueele uitlegging; de leer van de Godheid, menschwording en opstanding van Christus, de leer van zijn verlossingswerk der rechtvaardiging door het geloof, van het werk des Heiligen Geestes, de opstanding uit de dooden, van het gericht, van de eeuwige zaligheid en de eeuwige verdoemenis. Dr. Angus voegde hierbij, dat met deze bepalingen de belijdenis niet gecontroleerd of het onderzoek

niet beperkt zou worden en stelde er nog als eene aanmerking bij, dat het laatste punt dorade groote meerderheid van de leden der Unie in den gewonen zin opgenomen wordt en dat slechts enkelen daarvan afweken. Over dit voorstel ontwikkelde zich een heftig debat; zelfs Spurgeons vrienden gaven te kennen, dat bovenvermelde verklaring geeii geloofsbelijdenis zijn zou, die ieder zou binden, maar slechts de uitdrukking bevat van datgene, wat onder hen geleerd werd. Daarentegen dienden de tegenstanders heftige protesten in. De heer Glover stelde een motie voor, waarin gesteld wordt, dat, daar geloofsbelijdenissen gebleken waren onnoodig en hinderlijk te zijn, de commissie geen verklaring geven zou.

Een zekere heer Lockhart herinnerde, dat Spurgeon voor eenige jaren uit de Evangelische Alliantie gesloten was, omdat hij voor »Baptismal Regeneration" d. i. wedergeboorte door den Doop ijverde, en stelde voor, in het geheel geen verklaring aan Spurgeon te geven, voordat hij zijne aanklacht ingetrokken had. In hartstochtelijke taal zeide hij, dat de Unie reeds op beide wangen een slag van den heer Spurgeon ontvangen had en dat zij geen derde meer had om aan te bieden. In zijn laatste artikelenltld hij zijn aanvallen steeds scherper gemaakt en beschimpingen bij de beleedigingen gevoegd, terwijl hij beweerde, dat, wanneer de Unie uit elkaar spatte, Spurgeon daarvan alleen de schuld zou dragen. Zijn voorstel werd met 23 tegen 16 stemmen verworpen. Dr. Clifford deed nu een nieuw voorstel, n. 1. om de verklaring van Dr. Angus aldus te verzwakken, dit de tegenstanders van de leer der erfzonde en van de eeuwige straffen hiernamaals er zich ook in zouden kunnen vinden. Dit werd aangenomen met 35 tegen 5 stemmen, onder welke laatste ook Spurgeons broeder was, die tegen elke verzwakking der voorgestelde verklaring gestemd had. In de maand April zal nu de algemeene vergadering van de Unie plaats hebben om over deze zaak een eindbeslissing te nemen.

Spurgeon heeft tot hiertoe 450 leerlingen tot het predikambt in Baptistische kerken opgeleid. Jaarlijks houdt hij met zijne leerlingen een conferentie, waarvan hij president is., Den sden Februari vergaderde het moderamen van deze conferentie en , werd er besloten, aan alle leden de vraag voor te stellen, of zij nog de leer, die in den tabernakel geleerd wordt, belijden, en dat, zoo dit niet het geval is, zij niet meer lid der conferentie kunnen blijven. Spurgeon sprak bij deze gelegenheid krachtige woorden. Hij verklaarde te weten, dat er eenigen afgevallen waren; van dezulken moest hij zich scheiden. Zij, die getrouw gebleven waren, moesten in de Unie blijven, al was hij van haar los; hij had nu de handen vrij gekregen om de aangestoken tanden uit te trekken. Hij had zich voor de hollende paarden geworpen; wellicht zouden ze hem vertreden, maar het was hem er slechts om te doen om de paarden tot staan te brengen. Zij moesten den strijd in iedere gemeente overbrengen, tot het laatste spoor van de moderne gedachte uitgedelgd en de theologie van Augustinus en van Calvijn weder in eere gebracht was. Een tweede voorstel vermaande de leden bij de Unie te blijven, om haar weder in het rechte spoor te brengen. Beide voorstellen werden eenstemmig aangenomen; maar weldra verschenen in de bladen protesten van leden der conferentie, die buiten Londen wonen. Men bedankte er voor om zich te onderwerpen aan dit sSpurgeonic Shibboleth"; betreurde het, dat men den man, door hem te grooten lof toe te zwaaien, bedorven had; waarschuwde tegen de leer der vrije genade, die Spurgeon drijft; protesteerde tegen de verkiezingsleer, die in de leerboeken van het college gebruikt worden, inzonderheid tegen dat van Elisa Coles. Door dit alles kwam slechts aan het licht, hoe juist Spurgeon gezien heeft, dat het noodzakelijk is, zich van die lieden los te maken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen