Uit de Pers.

Onze diaconieën slapen nog veel te veel.

Toch komt er eenige roering in haar stille behuizing, en dit reeds spelt betere dingen.

Ook de Z Hollandsche Kerkbode merkt dit op, waarin Us. Sikkel naar aanleiding van de Diaconale Conferentie kortelings geleden te 's-Gravenhage gehouden, zich in dezer voege uitlaat.

Ons dunkt ook. dat de vereeniging der kerken een geschikte gelegenheid is ora het spoor, waarop deze samenkomsten liepen, wat te verleggen.

Het diakenambt is een ambt, dat gewis van d andere ambten onderscheiden is. Doch te strenge scheiding der ambten is met het wezen der kerkelijke ambten geheel in strijd. Zulk een scheiding bederft en doodt die ambten geheel en slechts verbasterde normen blijven over in plaats van de gfezon openbaring der organen van het lichaam van Chris

Zulk een scheiding heeft dan ook aan de andere zijde hare treurige uitwerking daarin, dat de verhouding van het ambt tot de gemeente evenzeer gehee averechts in de voorstellingen leven gaat.

Deze dingen zijn van zooveel gewicht, dat wie waarlijk hst tichaam des Heeren liefheeft, hierin ni teer genoeg wezen kan.

Wij zijn tegen de onchristelijke synodale organi satie opgekomen voor de gemeente van Christus Maa als het moest, zouden we evenzeer voor het lichaam der gemeente opkomen tegen de ambten.

Niet als zouden de ambten niet tot het lichaam behooren, doch ter wille van het lichaam De gedoopte gemeente, de vergadering der gelcovigen. d verzameling der bondgenooten de kudde des Heeren is altijd het voornaamste. Het ambt is slechts een hand of oog om hei lichaam te dienen in gehoorzaamh aan het hoofd.

Maar daarom ook mag het lichaam nooit opgeofferd aan een arm of been. Als het moet laat elk hoe noode ook zijn been afzetten en zijn oog uittrekken. Het lichaam blijft zonder hand of oog

De ambten hebben dit altijd te bedenken. Dan zullen ze gevoel ook voor elkander houden en be seften, dat ze verschillende organen zijn van hetzelfde lichaam en dus ook met elkaar op het innigste in betrekking staan Zij zijn één, in het lichaam.

Daarom mogen diakenen nooit te zeer van den kerkeraad afgezonderd worden. Naar onze geloofs belijdenis behooren zij tot den kerkeraad, namelijk in den breederen zin van de gezamelijke verzorgers des lichaams Een diaken die slechts hart had voor de armen en die ook niet en bovenal zijne, roeping voor het lichaam des Heeren gevoelde, zou de recht diaken niet zijn Maar zoo ook een ouderling die slechts voor de particuliere^ vermaning der zielen en de tuchtzaken leefde en 'éénerzijds niet voor de ontwikkeling van den dienst des Woords, anderzijds niet voor de opriciiting van het vervallen diakonaat gloeit, en eindelijk niet de openbaring van het lichaam van Christus bovenal mint. — die mist het eigenlijk ambts\> s.ss.i van Jezus' dienaars.

En wat we van diakenen en ouderlingen zeiden, geldt wel niet het minst van de dienaars dis Woords Heel de openbaring en de welstand van Christus' naar het Woord, èn in het lichaam èn in de organen, is hun bevolen.

Van kerkeraad en diakonie zoo naast elkaar moge we dan ook slechts in zekeren zin spreken. De diakonie in een functie der kerk. Die functie oefenen de« diakenen en ze vergaderen daarvoor afzonderlijk, maar ze oefenen toch de functie der kerh Daarom is de diakonie, de dienst der kerk ten behoeve der armen, een zaak, die den kerkeraad aangaat. Hoe de diakonie zich moet openbaren; welke wegen zij moet inslaan; en alle verhoudingen en verbindingen, waarop-zij als orgaan van Christus' gemeente acht moet geven, dit alles is een zaak der kerk.

Het behoort aan de behartiging der kerkeraden. Nie aan de vergadering van dienaars en ouderlingen die de inwendige reoeering van het lichaam behartigen, maar aan de kerkeraden in breederen zin, zooals belijdenis die geestelijk teekent, bij welke kerkeraden heel de welstand van het lichaam ter sprake komt de onderhouding den ambten enz. en waarin ook de diakenen zitting hebben.

En daarom, voor zoover gemeenschappelijke overlegging en samenwerking, classicaal, provinciaal of nationaal noodig is, — (en die is gewis wel noodig ia onzen tijd, ja 't is de vraag, of zij niet voortdurend eisch is van de eenheid der herken i) - waar die overlegging noodij^ is. daar behoort zij tot de taak der kerken.

Een soort van meerdere vergadering der breede kerkeraden al is het op lossen voet, moeten we dan hebben waarheen de kerken èn dienaars des Woords, èn ouderlingen èn diakenen afvaardigen tot het houden van samensfrekingen over de roeping der kerken bepaald in onze dagen tegenover de rnenschheid en de maatschappij in het algemeen en over wat tot den diakonalen dienst in dezen behoort in het bijzonder.

In hoeverre zoodanige samenkomsten roet classe of prov. synode in verband kunnen gebracht worden, laten we hier in het midden' Slechts dit willen we er van zeggen, dat ze niet in dassen of synoden mogen opgaan of liever onaergmn Clausen en synoden doen sake/t af en we moeten besprekingen hebben. De diakonale conferenties hebben zelf het bewijs geleverd dat als men zaken op zulke vergaderingen gaat doen, het eigenlijke doel: opwekking van het besef onze loeping vaor den Heer e in aen loeg der reformatie en met het oog op den tijd, waarin luij leven, gemist wordt.

Hartelijk hopen we, dat we na de vereeniging zulke conferenties krijgen, pastoraal, presbyteriaal en diak naat Mus niet van één gescheurd.

Om de kerk is het te doen in de ambten. Kerkelijke conferenties.

Het best ware misschien, dat telkens een kerkeraad zulk een conferentie, provinciaal of nationaal organiseerde en daarvan de leiding hield.

En dat telkens door een conferentie een kerkeraad werd aangezocht om een volgende conferentie te orgaiiiseeren.

Tenzij de meerdere vergaderingen in dezen zelven een weg aanwezen.

In elk geval hopen we, dat na de vereeniging zoo er een conferentie komt, die van een kerkeraad (in breeden zin) uitga

En dat de tot heden gehouden diakonale conferenties schoon in dankbare herinnering, tot de geschiedenis behooren.

Deze wenk dient zeer zeker ad notam genomen. Het isolement is voor eiken diaconalen arbeid bedenkelijk.

Toch zullen ook deze meer kerkelijke conferentiën weinig baten, zoo er onder onze diakenen geen mannen van geestelijk initiatief opstaan, die van woorden tot daden komen.

Bij het Heilsleger heeft niemand een ambt van Christuswege, alleen een aanstelling van generaal Booth, en zie toch wat actie er van uitgaat.

KUYPER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen