De martelaren

XCI.

JASPER STEVENS.

Uit Roomsche ouders geboren en door dezen in de kerk zijner geboorteplaats Oudenaarde ten doop aangeboden, was Jasper Stevens omstreeks 30 jaren bij de Roomsche leer gebleven. Toen waren hem de oogen opengegaan voor Rome's dwalingen en hsd hij zich gevoegd bij de kerk des Heeren, die in de reformatie naar Gods Woord was. Zijn eerste huwelijk werd te Brussel gesloten »in de gemeente van onzen Heere Jezus Christus, zooals dat, volgens Gods Woords, behoort'', zooals hij zelf later getuigde voor zijne rechters. De beroemde Taffin doopte zijne kinderen. Niet altijd was hij op dezelfde plaats; in Waalschland woonde hij wel 20 jaren. Te Rijssel, Valenciennes en andere plaatsen gebruikte hij meermalen het Avondmaal. Eindelijk vestigde hij zich te Brussel, waar hij ouderling der gemeente was. Bij voortduring ijverde hij voor de eere Gods en de opbouwing der kerk, zijn leven niet achtende. Toch was hij reeds een bejaard man geworden, eer hij gevangen genomen en ter dood gebracht werd om zijner belijdenis wille. .Het was de laatste December 1572, toen hij naar de gevangenis geleid werd. Veertien dagen verschenen de eerste beambten bij hem, om hem te ondervragen. Zij schijnen gedacht te hebben, dat Stevens wederdooper was. Immers vroegen zij, of hij niet herdoopt was, waarop hij ten antwoord gaf, dat hij tevreden was met den Doop', dien hij in zijne jeugd ontvangen had, toen hij gedoopt was in den naam des Vaders, des Zoons en des Heiligen Geestes. Toen men hem vroeg naar de predikanten en leden der kerk, noemde hij althans diegenen, die gestorven of op dat oogenblik buiten den arm der vervolgers waren. Omtrent de overigen weigerden hij eenige inlichting te geven. »Want, " zeide hij, »God gebiedt in zijne heilige wet, dat wij Hem boven alles zullen liefhebben en onze naasten als ons zelven. Hoe zou ik dan mijne naasten verraden? Ik zou niet gaarne zien, dat men het mij deed." Zelfs de dreiging met de pijnbank ontrustte hem niet, en de Heere maakte hem getrouw.

Op de vraag, of hij niet tot de Roomsche kerk terug wilde keeren, zeide hij vol goeden moed: »Neen toch niet, maar ik ik wil zonder veinzen blijven bij de kerk, waarvan Christus het hoofd is en niet de Paus. Tegen die kerk vermogen de poorten der hel niets. En aangezien zijne kerk door zijn Geest en Woord wordt wedergeboren en geregeerd, zoo houd ik mij alleen aan zijne woorden vast, die mij dat door zijn Geest heeft doen verstaan, en dien moet door mij eeuwig lof en dank worden toegebracht."

Eigenaardig zijn de punten, die door de verschillende ondervragers, bisschoppen, pastoors en monniken besproken werden met den martelaar. Behalve omtrent de leer van de transsubstantiatie, vroegen zij hem over de leer van de nederdaling ter helle van Jezus Christus. Zich vasthoudende aan het Roomsche gevoelen over deze leer beweerden zij, dat na den zondeval de hemel gesloten was en niet eer geopend, voordat Christus gestorven was. Deze was dan toen naar de hel gegaan om de menschen te verlossen, die naar Hem hadden willen luisteren. Natuurlijk ver wierp de martelaar dit gevoelen. »Ik belijd, " zeide hij, »dat Christus in zijn menschelijke ziel en geest den toorn Gods en de smarte der hel gevoeld heeft voor onze onreine zonden, zooals Hij aan het kruis zeide: »Mijn God, Mijn God, waarom hebt gij mij verlaten". Uit de woorden des Heeren aan het Kruis: »Heden zult gij met Mij in het Paradijs zijn", bewees hij, dat de Christus onmogelijk na zijnen dood in de hel kon geweest zijn. En wat de leer betrof, dat vóór Christus' lijden en sterven voor de zondaren, niemand in den hemel kon inkonaen, verwees hij o. a. naar den armen Lazarus, dien de rijke man in Abraham's schoot zag, terwijl hij in de hel was.

Toen een der priesters hem vroeg, waar die heilige christelijke kerk, van welke hij zeide een lidmaat te zijn, bestond, omdat hij ook zoo graag zalig zou worden, herkende en bestrafte hij den spottenden toon des priesters met deze woorden: »Mij dunkt, dat gij tot het booze geslacht behoort, dat tot onzen Heere kwam, meer om te Vlagen dan om onderwezen te worden, evenals zij, die tot Johannes kwamen, om zijnen Doop te berispen, maar zich niet lieten doopen. Tot hen zeide de Dooper: »Gij adderengebroedsels, wie heeft u aangewezen te vlieden van den toekomenden toorn? "

Toen zijne geestelijke rechters zagen, dat er niets op hem te winnen was, gaven zij hem over aan den wereldlijken rechter, die hem veroordeelde om verbrand te worden. Tot kort voor zijn sterven trachtten de geestelijken hem door schoone beloften en hstige streken van het geloof af te brengen. Maar hij zeide telkens: »Ik dwaal niet, ik ben op den rechten weg, verkwist uw woord en tijd niet aan mij, want gij maakt het mij moeielijk".

Den 27sten Jan. 1573 was zijn doodsdag. Eer de scherprechter zijn plicht deed, viel hij, naar de gewoonte dier dagen, den veroordeelde te voet en smeekte hem vergiffenis, dat hij hem den dood moest aandoen. »Sta op, " zeide Stevens, »ik vergeef u gaarne; volbreng uw werk." Om hem het spreken te beletten, sloot de scherprechter hem den mond. Toch hoorde men hem de wijs van Ps. 130 zingen. Hierna liet hij zich willig aan den paal binden. De houtmijt werd aangestoken en de vlam verteerde het lijk van dezen martelaar der waarheid Gods.

DE GAAY FORTMAN.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen