Buitenland.

Frankrijk. Naar aanleiding van den moord van den president der Franse heRepu bliek.

Het vermoorden van den president derFransche Republiek geeft, het kan haast niet anders, aanleiding dat ook de protestantsche pers een smartkreet doet hooren. Carnotwas een bemind figuur geworden om de bescheidenheid van zijn optreden, zijn braafheid en eerlijkheid; geen wonder dat ée'n kreet van smart door het geheele land opging nu hij viel als slachtoffer van het fanatisme van den anarchist.

Maar zoo gaarne hadden we bij die uitingen van smart vernomen dat althans het Protestantsche Frankrijk geleerd had de hand in den boezem te steken, om zich af te vragen wat het gedaan had om de opbruisende golven van socialisme en anarchisme te keeren. Doch daarvan is geen spoor te ontdekken. Geen belijdenis van schuld is er; althans niet uitgesproken, dat het deel van het Fransche volk, waaraan de woorden Gods zijn toebetrouwd^ niet gewoekerd heeft met de gaven welke de Heere haar toebetrouwde, maar integendeel zich heeft laten medesleepen door den tuimelgeest die in het laatst der voorgaande eeuw de volken vervoerde tot opstand tegen God en zijnen gezalfde. De Eguse Libre zegt: Het anarchisme heeit nu eenmaal meer bewezen dat het de vijand is van alles wat er edelmoedigs en eerlijks is.

Het feit dat zijne misdaden in grootte toenemen is een welsprekend bewijs voor de monsterachtige logica van zijn systeem; het is een bedreiging gericht tot de nederigsten en de hoogst geplaatsten.

Van eene erkenning dat de beginselen der revolutie tot anarchisme moeten leiden is hier geen zweem. Ook vindt men geen de minste bewustheid bij de Fransche protestanten, dat door zelven mede te gaan op den revolutionairen weg, zij mede ook verantwoordelijk zijn voor de gevolgen die uit het in toepassing brengen van de beginselen der revolutie voortspruiten. Opmerkelijk is het dat de Eglise libre nog

schrijft: jwij zullen niet zeggen, dat de dood van Carnot om wraak roept, want zulk een taal zou niet christelijk zijn.

Die dood • eischt. gerechtigheid, en door dit woord verstaan wij veel minder de bestraffing van den misdadiger, wiens misdaad Frankrijk in rouw heeft gedompeld, dan wel het nemen van voorkomende maatregelen tegen de zedelijke vergiftiging door het woord en door de pers, tegen de opwinding die door de kwaadwillige vertegenwoordigers van de pers en dóór de opruiers in openbare vergaderingen in het leven geroepen wordt, waarvan de uitwerking maar al te dikwijls is, hetgeen uit den aard der zaak voortvloeit, dat zij die tot de misdeelden of tot de verschovelingen in onze maatschappelijke samenleving behooren in een toestand van eene woedende waanzinnigheid vervallen".

Men proeft den liberalist uit deze woorden. De Gereformeerde belijdt uit Gods Woord dat hij wie het bloed van zijn naaste vergiet, ook waardig is dat zijn bloed vergoten worden, omdat de mensch zich vergreep aan het beeld Gods waarnaar zijn naaste gemaakt is.

De kerk moet eischen dat daarin de overheid met onverbiddelijke gestrengheid te werk ga. Gelukkig dat in Frankrijk de doodstraf niet is afgeschaft, anders zouden de anarchisten in Frankrijk nog stouter het hoofd opsteken, naar menschelijke berekening althans. Maar was hij afgeschaft, wij meenen dat hij in deze dagen niet zou worden ingevoerd.

Dat men de uitspattingen van de pers en van de volksmenners wil intoomen achten wij goed — doch wij zouden zoo gaarne al was het maar van een kleinen kringan Frankrijk, vernemen, dat men alleen heil verwachten van eene oprechte bekeering van de goden dezer eeuw tot den eenigen waarachtigen God. Het is alsof men ook in Fransche Gereformeerde kringen maar niet op 'de gedachte komen kan, dat het verhaken van den God van hemel en aard'e oorzaak is van al de jammeren die thans worden doorleefd.

Meer dan ean millioen francs heeft men in Frankrijk uitgegeven om kransen en bloemen te koopen ten einde daarmede de lijkbaar van den vermoorden president den republiek te versieren ! Is het niet opmerkelijk dat Sadi Carnot's grootvader de man was, die met Robespierre het doodvonnis van Lodewijk XVI onderteekende ? Zou men dit onder bergen van bloemen zoeken te verbergen? Men beeldt zich in dat men wonderwel tegen het anarchisme gedemonstreerd heeft, wanneer men slechts een krans gelegd heeft op het graf van Carnot, en houdt het er voor dat doordat de rouw over het gruwelstuk aan Carnot volvoerd, zoo algemeen en zoo welgemeend is, men niet behoeft bevreesd te zijn dat de grondzuilen van den staat weldra ondermijnd zullen blijken. Ep zoo blijkt men ten slotte zijne ongeloofs-theorieën vast houden, en heeft er geen oog voor dat de afval van God de grondoorzaak is van dat verderf dat zich ook in den moord op het hoofd der republiek gepleegd.

In Italië blijkt het anarchisme het meest tot het plegen van misdaden aan te zetten. In den laatsten tijd werden daar niet minder dan zes moorden met den dolk gepleegd, die er op berekend waren om de menschen schrik aan te jagen. Het meest baarde het vermoorden van den dagblad-redacteur Bandi te Livorno opzien, dien men door een verradelijke dolksteek deed vallen alleen omdat hij een vriend en vertrouweling van Crispi, Italië's eersten minister, was. Crispi heeft zich echter daardoor niet laten weerhouden om voor te stellen dat de regeering met kracht de aanslageu van de anarchisten zal te keer gaan.

Jn Duitschland is men huiverig om bijzondere maatregelen tegen de anarchisten te nemen. Men zegt: tegen het anarchisme is door het verscherpen van maatregelen en door met de grootste gestrengheid er tegen op te treden, niets uit te richten. Hij die op heeterdaad betrapt wordt, legge men het hoofd voor de voeten, maar tegen woorden moet men niet te velde trekken, daar het toch mogelijk is, dat er uit twintigjarige anarchisten, dertig en veertigjarige bruikbare staatsburgers kunnen groeien. Daarom afwachten en kalm blijven!

Het is opmerkelijk dat deze tactiek gevolgd wordt in een land waar men tegen het socialisme zulke gestrenge maatregelen nam. Wellicht heeft men leeren inzien dat men langs dien weg niet vordert. Men heeft als leuze: sin elk geval geen geweld", en dit is ous uitnemend, wanneer men maar niet vergeet, dat als men het eenige medicijn weglaat dat betering in de toestanden bïenge kan, Gods onfeilbaar Woord, men ook het kwaad laat voortkankeren, totdat er geen genezen meer aan is,

WiNCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen