De Martelaren.

CLXXVIII.

MEAUX.

De kerk van Meaux is eene der eerste en voornaamste kerken van Frankrijk geweest. De reformatie triumfeerde er eenigen tijd. Toen waren de Protestanten meester van de stad, terwijl de priesters haar verlieten, mede nemende wat hun behaagde. Zelfs plunderden de Hugenooten den 23en Januari de kerken en eenige huizen van bekende papisten. Verscheidene geloovigen uit Parijs en van andere plaatsen van Frankrijk vonden er hun schuilplaats. Doch tegen het einde des jaars maakten de Roomsch-Catholieken, gesteund door rooverbenden, die uit Parijs gekomen waren, zich weer meester van Meaux. Alle gegoeden, die men in handen kon krijgen, werden gedood. Op de groote markt, zelve haast een stad met T k 800 huizen, werd door de overwinnaars zóó huisgehouden, dat er bijna geen enkel huis staan bleef. De dieven namen tot zelfs sloten, grendels, sluitboomen en dakgooten mede, verscheidene meisjes en vrouwen werden geschonden eft tal van mannen, vrouwen en kindereu stierven op dit vèTd, waarh^'én zij gfevluiht waïen, van gebïek. Onder dezen bevonden zich ook Roomschen, die bij de eerste verwarring de gevolgen moesten mededragen van de plunderzucht der overwinnaars.

Doch erger behandelde men degenen, die van de religie waren. Marguerite, vrouw van Jean OUivier, was vier dagen kraams, toen zij uit haar bed werd gesleept door de stadssoldaten. De arme moeder verborg het kind zoo goed mogelijk in hare armen. Het werd haar echter ontrukt en tegen den muur verbrijzeld onder het uiten van de ontzettendsle godslasteringen. Het geslacht der Hugenooten moest van de aarde, hoorde men schreeuwen.

Denis Piero werd door eenen priester, met name Sanegon, vergezeld door eenige soldaten, uit een huis gehaald en naar het huis van zekeren Jean Coudun gebracht, waar hij tot op zijn hemd werd uitgekleed; daarop bracht men hem gebonden naar de brug de Cornillon. Hier werd hij eerst geslagen en gestoken, waarna men hem naar beneden wierp in de rivier. De martelaar verdronk, aanroepende den naam des Heeren tot aan zijn laatsten ademtocht.

Eene vrouw, met name la Biselle, nauwelijks 24 jaren oud, werd door de soldaten van Sanegon's en Soisse's gevolg gevangen genomen en, daar men in haar huis verboden boeken vond, werd zij vervolgens vastgebonden, zonder dat haar verder eenig leed geschiedde. Dit verdroot echter de beide priesters. Zij maakten haar los, verwondden haar en wierpen haar in het vuur. Vier, vijf malen trachtte de vrouw zich te redden, doch telkens werd zij in de vlammen teruggeworpen, totdat zij niet meer opstond, daar zij den laatsten adem had uitgeblazen.

Zékere Jé'an Augrant en zijne vrouw, Werden naar den waterkant gebracht en van daar in de Maine geworpen. De vrouw kwam nog boven, doch zij werd met steenen afgemaakt.

Ditzelfde werd met verscheidene anderen, die van de religie waren, gedaan. Eindelijk schenen de beulen zelven te vreezen, dat de steenen, die dropen van het bloed der martelaren, tegen hen zouden getuigen. Daarom lieten zij de muren van de brug afwasschen.

Claude Baillet werd eerst met degenstooten verwond, waarna men hem van de brug in de Maine wierp.

Mattheux Gantier, een bakker, werd gedood op verzoek van zijnen buurman.

Pierre Thibaut werd ook gedood op den openbaren weg en half dood in zijn bloed badende achter gelaten, totdat een voorbijganger hem afmaakte.

Guillaume Rose was een rijke landbouwer uit Vicillis, in de nabijheid van Meaux. Een zijner familieleden verkocht hem aan de soldaten voor 160 kroonen. Hij werd van de brug in de rivier geworpen en verdronk.

Jean de la Haye, een rijk koopman, uit Ligny, zijn knecht Jean Fertin, Claude Mocquit, Laurent Docquencaux en Claude Ie Moiné werden, uit haat tegen de waarheid, die zij beleden, gevangen genomen, naar Meaux gebracht en daar op bevel van den Prevoost ter dood gebracht. Allen riepen in hun sterven den naam des Heeren aan.

MOULINS.

Moulins was een vestipg, Öe heer van Montacé gebood er gedurende den bu^geïoorlög. iJrie dalgen na zijii'e aan­ komst in die stad, liet hij zonder vorm van proces een schrijnwerker, met name Grand Jean, dooden, omdat hij zijn kind had laten doopen in de Gereformeerde kerk. Eerst werd hij mishandeld, tentoongesteld, bespot en verwond. Een zijner buren, ook een geloovige, zag dit en zeide, dat men zich liever moest tevreden stellen met hem te doen sterven. Toen deze taal den heer van Montacé werd verraden, werd hij tegelijk met den andere opgehangen.

Deze gruwelen bewogen de geloovigen de stad hunner inwoning te verlaten. Drie bleven echter achter. Doch het volk doodde ze wreedelijk en wierp hunne lijken in eenen vijver, waar zij tot den anderen dag in bleven. Toen werden ze op bevel van het gerecht uit het water gehaald. Twee hunner werden hier begraven, namelijk de heer van Toulet, op wiens kasteel het eerst het Evangelie was gepredikt en zijn knecht. De derde, de advokaat Claude Prison, werd op bevel der rechtbank 24 urenlang op de markt opgehangen met een opschrift van hem, dat hij een verrader Was. Daarop werd hij buiten de stad nog opgehangen, te midden van lijken, die reeds tot ontbinding waren overgegaan.

Zijne vrouw vroeg den magistraat om het lijk haars man. Dit werd haar geweigerd. Toen ging zij zelf, vergezeld van hare zuster naar buiten, waar haar man hing, zette een ladder tegen de galg, nam het lijk eraf en begroef het in de te voren gegraven groeve in het bosch. Dat is trouw.

DE GAAY FORTMAN.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen