Gemengd nieuws.

Vele bladen bevatten mededeelingen, omtrent de voetwassching nog aan sommige hoven, ook op het Vaticaan op Witte Donderdag gebruikelijk. De Synode van Toledo besloot in 694, om dezulken die zich de voeten niet wilden laten wasschen of die geen voeten wilden wasschen, niet toe te laten tot de communie. In de Grieksche kerk hield men de voetwassching voor een sacrament. Toch kwam zij nooit algemeen in zwang. De Paus, de Czar, de Keizer van Oostenrijk, de Koningen van Beijeren,

Spanje en Portugal, hebben de voetwassching in eere gehouden, door Donderdag voor Goede Vrijdag ze toe passen aan een 12-tal arme mannen. Luther verhief zijn stem tegen het huichelachtig voetwasschen, waarbij iemand zich wel bukt, maar hen die zich laten wasschen, nog dieper voor zich laat bukken. «Daarom is het met dit voetwasschen niets gedaan, als het met water geschiedt; anders moest men niet alleen een twaalftal, maar iedereen de voeten wasschen, en dan waren de menschen veel beter gediend, als men hen een gewoon bad verschafte, om hen het gansche lichaam te wasschen."

Het Luthersche opper-consistorium te Dresden, veroordeelde in 1718, twaalf burgers uit Weida, wegens gruwelijke popistische »Unfug", omdat zij zich door Hertog Moritz Wilhelm te Zeitz, de voeten hadden laten wasschen tot openbare kerkelijke boetedoening. De Herrnhuttersche of Broedergemeente hield de voetwassching lang aan de hand, totdat zij in de Herrnhutter Synode van i8i8werd afgeschaft.

In Engeland bestond oudtijds de gewoonte, dat de vorsten aan zoovele bedelaars de voeten waschten, als de Koning of de Koningin oud waren. De historie vermeldt dat koningin Elisabeth, toen zij 39 jaar oud was, te Greenwich aan 39 bedelaars de voeten wiesch. Maar er wordt bij gemeld, dat die voeten eerst gewasschen waren door een lakei met warm water en geurige kruiden, en daarna door den sub-aalmoezenier, voordat de Koningin knielende haar fijne handjes er op legde.

Jacobus II was de laatste koning die persoonlijk de voetwassching verrichtte. Op 48-jarigen leeftijd wiesch hij aan 48 bedelaars de voeten in Ban quetting House in Whitehall. Daarop hield hij een uitdeeling van rund-en schapenvleesch, stokvisch, haring, brood en bier, en liet vele gevangenen los.

De koninklijke barmhartigheid wordt thans op Witte Donderdag door middel van aalmoezen bewezen, die in roode en witte zakjes worden uitgedeeld. De waarde van het ontvangene is in de laatste jaren zeer gestegen, omdat de gaven bestaan in muntstukjes, die door muntverzamelaars voor hooge prijzen worden gekocht.

De Evangelist Moody, arbeidt in deze dagen te New-York. Hij spreekt aldaar dagelijks in het Grand Central Palace, een gebouw dat de duizenden bevatten kan, die zijn ernstig hartelijk woord willen hooren. Vele predikanten en Evangelisten steunen den prediker, door hunne aanwezigheid op de meetings.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen