„Visschers dan menschen”.

En Jezus zeide tót hen: olgt mij na, en ik zal maken, dat gij visschers der menschen zult worden. Mark. 1 : 17.

Een kenner onder wie hengelen blijft thuis, als de zonneglans de wateren beschijnt, rnaar gaat op visschen uit, als de regen begint neer te druppelen en opkomende donderkoppen den horizont verdonkeren.

Ook geestelijk gaat dit door.

In dagen van storeloos geluk en voorspoed stelt vaak elk uitzicht u te leur, om de afgedoolden naar Jezus te lokken; maar trekken zich de wolken over iemands levenslot saam, dat bangheid zijn ziel verschrikte, dan verhoogt zich niet zelden de kans voor u om zijn ziel te vangen en te winnen voor uw Heiland.

Jezus zei 't tot zijn discipelen, dat hij ze «visschers der menschenc zou maken, en een iegelijk, die in vollen ernst acht er voor te mogen danken, dat ook hij een discipel van den Heiland is geworden, weet van de ure der bekeering af, dat ook in zijn inlijving' onder de kinderen Gods, het heilig gebod en de zalige roeping uitging, om ook zelf een eigen plaats onder > die visschers van menschens te mogen innemen.

Daarbij nu geldt gelijke regel als onder de visschers in onze binnenwateren. In dagen als 't al voor den wind gaat, is er bijna niet te vangen, en keert de beste ijveraar voor Evangelisatie dag na dag soms moedeloos huiswaarts. Doch keert de voorspoed; treedt leed of rouw in 't gezin; is er een hart dat verslagen nedèrligt en geen levensmoed meer in de ziel voelt tintelen; dan, ja, is er veelal een geopende deur, dan is er achter die geopende deüf niet zelden een luisterend oor, dan vindt uw roepstem, ten leven ingang, en dan is 't o, zoo vaak gezien, dat juist leed in 't leven het hart ontsloot, - orri den Heiland binnen te laten.

Zoo was het steeds, én zoo is 't ook nu;

Niet alsof allen die thans door leed gedrukt zijn, ten leven zullen ingaan. Of-is het niet maar al te veel na-bange epidemiën gezien, dat er een oogénblik wel wezenlijk een vrome opwaking was, dat naar 't bedehuis toog wie er sinds lang van vervreemd was, en dat weer knielde en smeekte om redding, wié dusver waande zor.der God zijn eigen pad te zullen vinden; maar...., dat nauwelijks het onweer van de lucht week, of-de oude zelfgenoegzaaniheid kreeg weer den boventoon. Zelfs kan een ieder ze in zijn eigen omgeving aanvvijzen, die' per-' soonlijk door zware krankheid aangetast, den dood nabij kwamen, en toen in doodsangst hun God weer a; \nriepen, maar die, nauwelijks weer op de been ea aan hun levenstaak teruggegeven, weer liefst op eigen wieken dreven.

Droeve ervaring stelde, helaas, vast, dat van de door leed bezochten er nooit anders dan een klein; percentage door het geleden leed ten leven inging.

Maar vast staat toch, Gode zij dank, even stellig, dat zulk eeu percentage er dan toch altoos was, en ook nu er zijn zal.

De vrucht der beproeving zal ook nu in de schuren van den oogst des Heeren worden ingedragen.

Zielen gevangen worden er ook nu. ..

Vandaar de vraag, die in zulke bange dagen als we thans weer doorworstelen, onveranderlijk van Gods wege tot elk onzer komt, of ook wij als ivisschers van menschen" van de geringste kans, die de dreigende onweerswolken ons brachten, partij hebben getrokken; en of, als straks de vrede terugkeert, en de geesteüjke Oogst gekeurd zal worden, ook gij als gelukkige visscher van menschen bij Gods engelen bekend zult staan, zoodat ook gij een toon voor der Engelen jubelzang zult mogen inzetten.

Al Gods volk moet er op uit zijn, om vooral in dagen als we nu doorleven, het dieplood, in de wateren uit te werpen, en met Gods hulpe, zielen te winnen voor Jezus.

Ook bij zulk zielen vangen is te weelderige voorspoed bijna altoos een beletsel 'om te Slagen, en is omgekeerd de bange vreeze die over de ziel sluipt, een hulpe die uw God u biedt.

Er mag thans metterdaad gesproken worden van een beslag dat over veler hart gleed. Er was door de groote meerderheid zelfs niet op de mogelijkheid van zulk een ontzettenden ernst gerekend. Zelfs toen de oorlog uitbrak, had er bijna nietnand zich een voorstelling van gemaakt, dat de jammer zóó bang over heel Europa zou worden uitgegoten.

Zelfs de luchthartigen werden ditmaal verschrikt. Wie anders niet dan lachen kon, begon nu te beven. Gods naam kwam weer op de lippen, nu niet meer in een vloek, maar als bede. En een stemming begon in breeder kring te heerschen, als dusver alleen onder de gekenden des Heeren gekend was.

Doch daarop moet dan ook door wie God vreest worden ingewerkt. Van die stemming moet partij worden getrokken door wie in het vangen der zielen geen vreemdeling is.

Het zijn nu de dagen en weken, om gestadige winste te maken.

Winste voor het Koninkrijk Gods!

Waart ge ook zelf daarop bedacht? Kunt o; e ze reeds met namen aanwijzen, de nog van verre staanden, die in deze dagen, door uw roepstem, nader aan hun God zijn gekomen? Moogt ge er reeds in roemen, dat niet alleen de predikanten en de schrijvers, de zeloten en de mannen van het Leger des Heils, en de Methodisten, maar dat ook gij, gij zelf, gij persoonlijk, een verlorene behouden hebt, weer een broeder, of een zuster, in Christus hebt gewonnen? ,

Visscher van een mensch, te zijn, is voor elk kind van God een persoonlijke roeping. Ge gaat niet vrij uit, als ge wel treurt over den jammer die veler ziel benauwt, en wel meestrijdt om voorziening in den tijdelijken nood aan te richten, maar het koord met het aas, om zielen te vaneen rustig naast u op den oever laat liggen, m stee'van 't in de wateren uit te werpen, er met passie op te azen of ge beet kreegt, en er God voor te danken, zoo ge de te vangen ziel dan ook vangen mocht.

Versta 't-toch eèh'iegelijk onzer, dat 't niet van onzQ, wil& keus afhangt, of ook wij ons hier aan gevgn zullen, , liiaar dat 't piizf plicht is; en dat we heerlijke kans^en voor. zielen vangst verspelen, zoó we te laat komen. Ja verspelen ook^ zoo we het-verkeerde aas aan de haak slaan.

Ge begrijpt, wat met dat verkeerde aas wordtbedoeld. :

Beweegt u wel-.waarljjk een liefde om zielen té vangen, die uit Gods lieide in uw hart ontstoken werd, dan zult ge niet uit de hoogte op de afgedoolden, die naar iets hoogers zoeken, neerzien, maar indringen in de gesteldheid van hun gemoed. Niet bestraffend hen neerwerpen, en niet 'herwijtend hüfi" vroegere Godvérzaking hun in 't aangezicht werpen. Wie visschen vangen wil, maakt 't water niet eerst troebel, zoodat de yisch wegschiet.

Wat er uit u sprekeii moet, is het aas de zoekende lief(Je waarmee iiw Heiland u zelf eens trok, en' won, en u in zijn heilige hoede nam.

De vroeger buiten God levende, maar nu door angst en leed aangegrepene, moet uit uw hart een liefdetrilling vOelen uitgaan, aan wier bestaan hij vroeger niet geloofd heeft, eii in die liefdetrilling van uw hart moet hem de liefde voelbaar worden, waarmee Jezus ook naar hem de armen van zijn genade uitstrekt, om zijn ziel voor eeuwig te winnen.

Visschers van menschen^ o., mochten er recht velen ook in onze kringen gevonden worden.

Wé lezen in de Schrift van een vischvangst waarbij de netten scheurden. Heerlijk zou 't zijn, als 't zoo ook nu onder ons mocht wezen.

Doch al mocht zóó heerlijke vangst ons niet gegund _ worden, brenge dan toch de uitkomst aan Gods Kerk de blijde boodschap, dat ook gij verwaardigd werdt meegeteld te wOrden öWi? r de visschers die menscKenzielén hebben gered.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen