Wereldverbond der kerken.

Door de heeren H. J. C. Westerman Holstijn, Hervormd predikant te Apeldoorn en Dr. Cramer, Hervormd predikant te 'sGravenhage, is dezer dagen een circulaire verspreid, waarin ze verklaarden ook in Nederland een nationale afdeeling te willen oprichten van het Wereldverbond der Kerken, dat tot doel heeft vriendschappelijken verhoudingen tusschen de volken in het leven te roepen of te bevorderen. Een comité zou daartoe in ons land worden opgericht, dat zooveel mogelijk vertegenwoordigers van verschillende Kerkgenootschappen zou moeten omvatten. En dat comité zou zich dan in nauw verband stellen met den ten onzen bestaanden Anti-Oorlograad.

Zooals uit het manifest blijkt, dat namens de vergadering van dezen Wereldbond in Augustus te Constanz gehouden werd, is het dofil van dezen Bond dat »de kerken van alle landen hun invloed bij de volken, parlementen, en regceringen zullen gebruiken om betere verhoudingen tusschen de volken in het leven te roepen". Daartoe moeten dan in elk land stappen gedaan worden „om kerkelijke vereenigingen in het leven te roepen, vvier doel het moet zijn de kerken op te wekken tot een gezamenlijke actie voor betere internationale verhoudingen en ter bestrijding van den oorlog".

Hoezeer wc natuurlijk het goede doel van dezen bond, om vriendschappelijke verhoudingen tusschen de volken in het leven te roepen, waardeeren, meenen we toch, dat de ivijze, waarop de bond optreedt, niet de juiste is.

Vooreerst gaat het natuurlijk niet aan, een conferentie, waaraan een zeker aantal personen deelnemen, die tot verschillende Kerken behooren, een wereldbond van kerken te noemen. En nog vreemder klinkt het, wanneer men in elk land een »kerkelijke vereeniging« wil oprichten, om de »Kerken« op te wekken tot een gemeenschappelijke actie! Een comité, waarin verschillende predikanten of ouderlingen zitting nemen, is daarom nog geen «kerkelijke vereeniging» en nog veel minder zijn deze predikanten of ouderlingen > vertegenwoordigers van hun kerkgenootschappen", aangezien ze geen kerkelijk mandaat hebben ontvangen om namens hun kerken te handelen of te spreken. Blijkbaar is hier dus een hopelooze begripsverwarring in het spel.

Maar ook afgezien van dit formecle bezwaar, onderschrijven we geheel de bedenkingen, die de Standaard heeft ingebracht tegen het deelnemen aan deze actie. We hopen dan ook, dat geen onzer ambtsdragers in dit comité zitting zal nemen. Zeker heeft de Christelijke Kerk een roeping om tegen de vijandschap, die de volkeren verdeelt, te getuigen, maar ze moet dat niet doen als »het geweten der menschheid«, zooals dit manifest zegt, maar als dienaresse Gods, die zijn Woord heeft te brengen' En hoezeer we al de jammeren betreuren, die de wereldoorlog over de volkeren brengt, en van - harte bidden, dat spoedig de vrede op duurzamen grondslag zal hersteld worden, met het pacificismc, dat den oorlog als zoodanig en onder elke voorwaarde bestrijdt, kunnen we niet medegaan. Niet alleen omdat dit pacificisme een blijkens Gods Woord onbereikbaar ideaal najaagt, maar ook, omdat zeker niet elke oorlog zonxiig of verkeerd is. Een land kan geroepen wezen om door den oorlog zijn onafhankelijkheid te verdedigen of tegen wapengeweld van een indringer zich te handhaven. Waar eindelijk nog bijkomt, dat een actie van de Kerk op regeering en parlement, om betere nationale verhoudingen in het leven te roepen en den

oorlog: te bestreden, de Kerk zou brengen op het terrein van de politiek, waarvoor ze geen roeping heeft ontvangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen