Voor Kinderen.

VERLOREN DOCH NIET VOOR ALTIJD.

V.

BEZOEK.

Lang na middernacht maar lang niet nuchter kwam de luilak thuis, en begaf zich ter ruste. Wat de haan tot dien tijd in zijn pronkverblijf uitvoerde heeft het beest niet verteld. Zeker ging het hem als den haan van wien de fabel zegt:

Een haan vond onder 't gaan een parel in het zand. En bracht die bij een man, die werkte in diamant. »Zij glinstert mooi", sprak hij, »de kleur is niet onaardig; Maar toch, wat mij betreft, één graantje is mij meer waardig".

­Aan graantjes hadden de studenten echter niet gedacht. Daarvoor en voor meer zou de luilak wel zorgen. Doch deze was voorloopig niet in staat hanengekraai van geblaf te onderscheiden.

Doch dat zou anders worden.

Toen hij een uur of wat geslapen had, werd hij wakker door een schel geluid, alsof iets brak, gevolgd door een ander dat sprekend op haangekraai geleek. Verbaasd wreef de luilak zich de oogen en keek rond. Wat gebeurde er eigenlijk?

Het was zomer en het morgenlicht had reeds zoo lang geschenen, dat men alles duidelijk

onderscheiden kon. Op het geluid afgaande, opende onze student haastig de deur der naaste kamer. Werkelijk, daar hoorde hij weer het kraaien en zag tot zijn groote verbazing hoe een veelkleurige haan, die blijkbaar op de tafel had gezeten, nu verschrikt opvloog.

Gelijktijdig liet zich wéér een geluid, maar nu van anderen kant hooren. De man en de vrouw des huizes, eveneens uit hun slaap gewekt, kwamen haastig de trap op. Versteld stond het drietal bij het schouwspel, dat de pronkkamer bood. Een groote vaas lag aan stukken op den grond. Allerlei kleine voorwerpen, doosjes, glaswerk, schoteljes lagen mede over den vloer verspreid, meestal erg gehavend. Van een groote larap waren de glazen afgestooten, kortom van al het moois dat de lieden hier als in een klein museum hadden bijeengebracht, was maar weinig ongeschonden gebleven. Vooral jammerde de vrouw over een grooten prachtigen spiegel, die nu tal van barsten toonde. Blijkbaar had de nachtelijke bezoeker, toen het licht werd, ook eens in den spiegel bekeken, die natuurlijk zijn eigen beeld weerkaatste. Onze gespoorde vriend echter had er zoo iets als een vakgenoot of mededinger in ontdekt, en was daar toen op los gesprongen met het bekende gevolg.

»Ik begrijp er niets van!« riep de man des huizes verdrietig. »Hoe komt hier zoo'n verwoesting ? «

»Nog al duidelijki, antwoordde zijn vrouw. »Zie maar eens«.

Meteen wees zij naar boven waar de haan zat, die op een kast zijn toevlucht had genomen, toen het drietal verscheen.

»Dat verwenschte beest!« riep de man. »Maar hoe komt hij hier, en wie heeft hem gebracht ? «

»En dan onze prachtige spiegels zei de vrouw, terwijl zij droevig naar het gebroken glas keek. «Begrijpt u er wat van? « Deze vraag was tot den student gericht.

Deze begreep er maar al te veel van. Was hij niet bekend als de luilak, en de haan als een liefhebber van vroeg opstaan? Daarbij had hij al aanstonds gemerkt dat een venster open stond. Zoo had de haan zijn intocht gedaan. Dat men hier te doen had met een grap van zijn medestudenten leed geen twijfel. Maar hij wachtte zich wel dit uit te spreken, uit vrees voor kwade gevolgen van twee kanten.

Maar juist dat stilzwijgen wekte achterdocht bij den huiswaard of liever zei hem alles.

»'t Zou mij niet verwonderen», sprak de man, sals de studenten meer van de zaak wisten dan de haan. Maar 't is een laffe grap en als zij mij den haan hebben thuisgestuurd, zullen zij hem duur betalen. Anders haal ik het gerecht er bij, en rooken ze een leelijke pijp.

»Dat kan wel* zei de luilak droogjes, om althans iets te zeggen, en geeuwende van den slaap.

JÏntusschen neem ik den haan in bewaring* sprak de man. sWat een mooi beest. Vrouw geef hem eens wat te eten en te drinken. Hij zal wel honger hebben*.

Nadat de haan verkwikt was en nog eens goed weer had gekraaid, werd hij opgesloten in afwachting van komende gebeurtenissen. De huisgenooten gingen weer te bed om van den schrik te bekomen.

Ook de eigenaar van den haan was niet best te spreken, toen hij den volgenden morgen zijn kostelijke dier miste. Wie zou dat geroofd hebben en hoe ?

Gelukkig bleven die vragen hem niet lang onbeantwoord, 't Gebeurde in den nacht was niet lang een geheim; daar zorgden de huiswaard en zijn vrouw wel voor, die grimmig over de stoornis en de schade, overal hun hart luchtten. En zoo, al was de stad vrij groot en 't getal nieuwsbladen vrij wat minder dan thans, was het gebeurde weldra in heel de buurt bekend en werd druk besproken. Geen wonder dus, dat ook de eigenaaar van den gevleugelden inbreker spoedig hoorde van de streek die was uitgehaald. Dadelijk begreep hij hoe de hark in de steel zat, en dat de nu befaamde kraaier zijn eigendom was.

Hij talmde nu niet lang, maar begaf zich naar den man bij wien de inbraak had plaats gehad, om zijn levend eigendom terug te eischen.

BRIEFWISSELING.

Mevr. V. d. V. te A.

We hopen spoedig uw vraag te beantwoorden, altijd voor zoover mogelijk. We moeten rekening houden met het opschrift boven deze afdeeling en den ouderdom en het begripsvermogen der lezers.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen