Volkenrecht - pagina 166

i5«

en moordenaar wordt. De tusschenkomst was niet ongeroepen; zij werd niet enkel door de emigranten gevraagd, ze werd verlangd door allen in wie het voortleven moest worden erkend van den historischen en wettigen staat." Maar, zoo gaat hij dan voort, tusschenkomst ware, ook ongeroepen, wettig geweest. Om het gevaar voor het overslaan van de vlam. Er is dan ook eigenlijkgeene interventie geweest, maar een krijg, ter zelfverdediging, door de revolutionairen „begeerd en bewerkt." Zie ook bl. 409 noot *. 314) T. a. p., 2de dr., bl. 20/21, waar hij zegt ,,dasz, was die Intervention und Nichtintervention betrifft, die pflichtmaszige Rücksicht auf die eigenen Unterthanen und auf das Maasz der eigenen Macht vorbehalten bleibt. Es findet hierin kein wesentlicher Unterschied statt zwischen den Rechten und Pflichten der Staaten und deren Haupter unter einander, und den Rechten und . den Pflichten der Privat-Personen unter einander, welche ebenfalls Rüchsichten auf ihre Familien zu nehmen haben und auf die Grenzen ihres Einflusses und ihres Vermogens." Zoo moet natuurlijk ook een kleine Staat als Nederland niet als groote Mogendheid zich gedragen. Dit punt kwam in de Tweede Kamer der StatenGeneraal aan de orde naar aanleiding van de nota, door de Nederlandsche Regeering, tijdens het tweede Ministerie-Thorbecke, naar St. Petersburg gezonden. Tegen deze daad, begin van interventie^ nog wel op aandrang van den Franschen Keizer, is Groen van Prinsterer opgekomen bij zijne interpellatie, die de Tweede Kamer 20 Mei 1863 en volgende dagen bezig hield. Ook Mr. van Weideren Rengers betwijfelt in zijne Schets eener Parlementaire Geschiedenis van Nederland sedert i8^p, dl. I, bl. 263, of het zenden van de nota eene staatkundige daad was. Zie over de op de interpellatie gevolgde motie Groen's Pari. Studiën en Schetsen, dl. III, bl. 189. 315) Groen van Prinsterer zeide, bij de behandeling van de Conventie van Augustus 1850 over de Russische schuld, 25 Juni 1852, in de Tweede Kamer der S.-G. van den diplomatieken grondtoon der eeuw: „Deze, meen ik, ziet in het feit het regt. Ik dacht dat dit, na 1830, na 1848, ook na 2 December 1851, duidelijk was; dat vooral ook het tractaat van x6 November 1831 hiervan een blijk gaf. Rusland, in zijne vordering tot 1839" — zich beroepende op de tot dat jaar dezerzijds volgehouden aanspraak op de souvereiniteit over België, het juridieke zonder het feitelijke, — „heeft gespeculeerd op een, volgens de praktijk der diplomatie, ook ten onzen opzigte, verouderd en ongerijmd begrip." {Adv., dl. II, bl. 404) 316) Ned. Gedachten, ie serie, dl. II, bl. 46. 317) Adviezen, dl. II, bl. 409/10. 318) Essai sur Ie principe générateur des constitutions politiques., § XLII. 319) Ned. Gedachten, iste serie, dl. II, bl. 45/46. Wat bepaaldelijk het erkennen van Lodewijk Philips aangaat, merkt hij op, dat er niet slechts, zij het ook onrechtmatige, verandering ten behoeve van eenen anderen tak van het regeerende Stamhuis was. „Het geheele staatsgebouw ligt omver. Alles blijft in naam, terwijl het met de daad omgekeerd is. De revolutie verbergt zich in den vorm dien de

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen