Volkenrecht - pagina 25

15 Maar, zegt Thorbecke, de ,,handelingen der constituerende Vergadering hadden Frankrijk reeds buiten de gevestigde regtsge meen schap der Vorsten geplaatst, en zoo namen de Republikeinen den aanstaanden oorlog in waarheid als eene nalatenschap hunner voorgangers over." es) Ook had die bepaling der Constitutie, dus gaat hij voort, ,,zelfs hen, welke Constitutionelen werden genoemd, en ten halve waren blijven staan op eenen weg, dien de tegenwoordige wetgevers zich gereed maakten te vervolgen, niet belet, de warme overtuiging te voeden, dat het regt en belang des Franschen volks dat van alle volken ware. Ook hen doordrong reeds het geloof dat alle Natiën, welke de beginsels der Fransche revolutie aannamen, daardoor met de Fransche in eene natuurlijke verbroedering traden, en dat de Vorsten alleen deze ineensmelting aller volken in één groot huisgezin des Menschdoms verhinderden. Dit beginsel werd reeds op den 28 Januarij 1791 in de Nationale Vergadering duidelijk door Mirabeau uitgesproken. Een aanvat-, zegt hij, is niet te duchten van de zijde van hen, die liever de grenzen aller Rijken zouden uitwisschen, om vati het menschelijk geslacht slechts één huisgezin te maken; die een altaar voor den vrede zoudefi zvillen bouwen op het puin aller werktuis^en van verwoestifig, welke Ejiropa bedekken e7i bezoedelen, en die slechts tegen de dzvingelandeji wapens, geheiligd door de edele verovering der vrijheid in haaiden zouden willen houden. ,,Is het noodig," zoo beginsel aan te wijzen.? Volkseigenaardigheid te menschelijke zamenleving

vraagt Thorbecke dan, ,,de strekking van dit Zij is geene andere, dan om alle Staats- en verdelgen, en in het algemeen begrip van op te lossen."

Ook kreeg dit stelsel in den mond der nieuwe wetgevers „dra de scherpste uitlegging." Zoo door de dreigende taal van Isnard 29 November 1791, als door eene boodschap der Nationale Vergadering aan den Koning van dienzelfden dag. „De partij, welke hare bedoelingen niet dan met en door oorlog kon bereiken", vond spoedig nieuwe aanleiding in de meedeeling des Keizers van 3 December aan den Koning, tot verdediging van de rechten der onteigende Duitsche Vorsten, en die van den 21^^ derzelfde maand, waarin gezegd werd, dat bevel gegeven was om den Keurvorst van Trier tegen alle aanranding bij te staan, in het vertrouwen nochtans, dat door dezen, volgens zijne verzekering.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen