Verdienste of genade? - pagina 68

Idng van de zekerheid des heils niet voortkwam uit de uitschakeling van de menselijke activiteit, maar uit de overtuiging, dat het licht der genade juist daar bedoelde te stralen, waar de gedachten zich vermenigvuldigden^^). Wanneer op grond van de menselijke „medewerking" tegen deze zekerheid wordt geopponeerd en daarmee tegen de reformatorische belijdenis van de volharding der heiligen ^^^), blijkt de verhouding tussen subjectiviteit en objectiviteit het onopgeloste vraagstuk. Hoezeer dan geroemd wordt in de merita Christi en in de objectiviteit van kerk en sacramenten, de schaduwen van het merittun-begrip zijn niet meer te loochenen. En de dogmatische en dogmahistorische conclusie is onvermijdelijk: de strijd over de verdienstelijkheid der goede werken èn die over de heilszekerheid vormen een onlosmakelijk geheel. * * * Tenslotte willen we in het verband van ons thema nog uitvoeriger aandacht vragen voor de Txa der Marwlogie. Men kan de Mariologische ontwikkeling niet recht verstaan, wanneer men de intentie der Maria-verering zonder meer ziet als de neiging tot afgodische verering, die haar zoekt te verheffen tot boven de grenzen der creatuurlijkheid. We kunnen hier terzijde laten de vraag of de Maria-verering in de practijk niet meermalen in deze omgeving is terecht ge220) Ps. 94 : 19. 221) De samenhang tussen het vraagstuk der heilszekerheid en der volharding blijkt — zoals vanzelf spreekt — in Trente èn in de Reformatie voortdurend. Voor Trente zie men vooral: decreet VI, cap. 13: perseverantiae munere (Denz. 806). Men lette op de antithese: niemand mag zichzelf iets beloven aangaande de volharding (sibi), maar men moet z'n ganse vertrouwen stellen op Gods hulp. Men zou hier slechts een waarschuwing in kunnen lezen tegen het miskennen van I Kor. 10 : 12 (wie meent te staan...!), dat ook geciteerd wordt, indien dit decreet niet harmonisch paste in de gehele problematiek van Trente en m. n. in het verband van cap. 12 over verkiezing en bijzondere openbaring. Bovendien blijkt uit Denz. 826, dat méér bedoeld is dan een afwijzen der lichtzinnige vroomheid. Deze canon poneert inzake de volharding: „Wer mit unbedingter und unfehlbarer Sicherkeit behauptet, er werde sicher jenes grosze Geschenk der Beharrung bis ans Ende besitzen, ohne dasz er es aus einer besonderen Offenbarung weisz, der sei ausgeschlossen" (Neuner—Roos, a. w. pag. 418).

66

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen