Verdienste of genade? - pagina 74

Men spreekt van een bazuinstoot in de moderne wereld, die roept tot eerbied voor het lichaam en het geslachtsleven^*^). Een puur schepsel, een gewoon mens, is op dit ogenblik reeds bij God in de hemel ^**), een levend protest tegen de ontwaarding der menselijke persoonlijkheid^*®), een voorschot der verrijzenis, een pand van het eschatologisch geheimenis. Vooral Karl Rahner, de dogmaticus van Innsbruck, heeft de zinduiding vanuit de eschatologie geaccentueerd: de nieuwe aeoon, ingebroken in de oude, het esehaton niet als een futuristische werkelijkheid, maar — althans gedeeltelijk — reeds nu gerealiseerd en Rahner trekt een parallel met de opgewekte heihgen bij het sterven van Christus in Mattheus 27**®). Maria als „die Representation der vollkommenen Erlösung"*'^). „Das Heil ist in seiner Gesohichte schoix so fortgeschritten, dasz es seit der Auferstehung durohaus „normal" (was nicht heiszt: allgemein) ist, wenn es Menschen gibt, in denen die Sünde und der Tod schon endgültig überwunden sind" ^*). De illustratie functioneert als teken in de aeonenwisseling en de ten hemel-opneming is „eine Verdeutlichtung der schon jetzt bestehenden Heilssituation". Er komt zo bij Rahner méér aan de orde dan in de fixatie van 1950. Het gaat maar niet om een illustratie tegenover de devaluatie der humaniteit, maar om de heilshistorische illustratie. Deze illustratie is Maria, en de opgewekte heiligen uit Mattheus 27 en de opgewekten uit Christus' omwandeling op aarde met het tijdelijk karakter daarvan, vervagen in het licht van deze volstrekte assumptio. En hier nu Hgt het punt, waarop de 243) Idem, pag. 23. 2*4) Idem, pag. 29. 2«) Idem, pag. 29. ^^B) K. Rahner, Zum Sinn des Assumpta-dogmas. (Schriften zur Theologie I, pag. 244). Vgl. ook zijn artikel in dezelfde bundel: Die unbefleckte Empfangnis (I, pag. 223). Vgl. thans nog zijn: Zur Theologie des Todes, 1958. 24'?) Rahner I, pag. 249, vgl. „Ideale Representatio der restlosen Erlösung" (250). 248) Rahner vermoedt, dat de Protestanten het nieuwe dogma afwijzen, omdat „sie eigentlich nur eine Theologie des Kreuzes als Formel der jetzigen Wirklichkeit kennen, nicht aber auch eine Theologie der Glorie, die für sie im letzten doch nur eine Verheiszung ist, nicht aber etwas, was jetzt schon ist" (I, pag. 252).

72

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen