Rust na onrust.

(Oudejaarsavond.)

Nauwelijks zijn jie laatste blijde klanken van onze Kerstliederen verstomd, of m'et gansch andere stemmingen des harten zien we den Ouide-• jaarsavond naideren.

Ernstige, vaak sombere gedachten komen bij' ons op. Als een schaduw vlood ©en jaar van .ons leven heen. In de donkere diep'te 'der eeuwen gleteid het weg; telkens ©en drupj)el, een oogenblik, viel in dien bodemlopzen afgrond onhoorbaar neer; goHder eenige ondei^bireking ging het voort, dru'p' na drup. Meer dan één en dertig millioen maal trilde de seöondewij'zer een streepje vender, en zoo'n klein oogenblikje tusschen twee streepjes — 'dat was uw tijd', méér tegelijk werd u niet toevertrouwd. Maar die lange, lange draad is tooh geheel door uw hand gegaan en nu voelt ge weer een knoop — want de maat van het jaar is volgemeten, en .rusteloos trekt die draad weer veiidier^

Hoe verschillend onze ervaringen in liet afgeloopen jaar pok waren, hierin komen we allen overeen, dat we aan. het eiind de vraag stellen: waar is het gebleven? Ho© weinig jaren zijn h'et deel 'des menschen opj aarde. En als nu zoo'n groot jaar zóó snel vervliegt, ho© spoedig zullen we den eindpaal hebben lïereikt?

Maar — de Oudejaarsavond mag ons niet vinden in sentimenteel gedroqm. Onder alle soorten van nagemaakte vroomheid is die va'H, den Oudejaarsavond een va|n de meest oppervlakkige — bij 'tweemoedig mijmeren en het : wiegpinken van een traan.

Wie door genade geleerd heeft zijn dagen te tellen, om een wijs hart te bekomen — wijs' in God — hij verstaat de roepstem van dezen avonid, die opwekt tot dankbaar gedenken, tot diepe verootmoediging, tot oprechte belijdenis van zonde, tot ernstig zelfonderzoek of hel wèl zal zijn als de Heere ons zal onderzoeken.

En als het recht met u staat, belijder van Christus, dan hebt ge er ook behoefte aan om , u bij' het verglijden deir tijden vaster te klemmen aan den Eeuwigen God. ;

Te midden van den wildwielenden stroom der wordende dingen begeert ge de rust der ziel op u\ir Rotssteen, die onbewogen staal.

Wat nood of de jaren dan heensnellen: oiize God woont in de eeuwigheid.

De geheele wereld bleef ook dit jaar nog uit haar voegen gelicht en trilde op haar grondvesten. Zalig'de mensch, «Jje zich met'kinderlijk geloofsvertrouwen mag vastklemmen aan zijn God, die trouwe houdt tol in.eeuwigheid: „Gij evenwel, gij blijft Dezelfde, o Heer; Gij zijt van ouds mijn Toeverlaat, mijn Eoning!"

Immers, ten" slotte is ook niel de vraag hoe dikwijls van legerplaats tot legerplaats de tent werd verspannen, piaar of we van kracht tot kracht voortgaan o, m straks voor God in 't zalig oord van Sion te verschijnen.

Die hoogere rust nu bij de bange onrust der tijden zult ge alleen kunnen genieten als ge den Psalmist nazeggen moogt, ook aan het einde van dit jaar: maar mij' aangaande, het is mij goed nabij 'God te wezen.

Het Asafprobleem (hoe kunnen de goddeloozen voorspoed hebben 1) benauwde ook in het afgeloopen jaar veler hart. Waarom liet God het toe dat nietige menschen uit de hoogte spraken? hun mond tegen d'ön hemel zetten? hun long deden wandelen op aarde? dat ze zeiden: Hoe zoude het 'God weien en zoude er wetenschap zijn bij den Allerhoogste? En toch schenen die menschen zonder 'Goid „rust" te hebben, de rust der weelde, en zij vermenigvuldigden het vermogen, en zij sdhenen de teugels van het wereldbewind te grijpen! Totdat ik in Gods heiligdommen inging!

Om daar de Jruste te vinden bij' dien God, die zoo rustig de onrust der tijden en der menschen aanziet, met de rust Zijner techlvaardigheid, met de rust Zijner liefde, met de ïust van Zijn Raad. (En die, A-safrust is zoo goed, en zoo zoet.

Velen zeggen in onzen vredeloozen tijd: wie zal ons het goede doen zien? De metóschen staan machteloos, de ^ijzen en grooten der wereld staan verslagen, — d© aaïde is een tooneöl van verwarrende ellende en nameloos wee.

Durft gij het aan te belijden: Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen. Fiets. is er daar ik in kan rusten. Daar alleen! Bij Hem alleen!

Vleesch ten bloed hebben tj dat niet geopenbaard. Van nature js het ons goed ver van God fe leven. Genade des H. Geestes kan ons alleen den weg wijzen naar die vieilige schuilplaats d©s AUerhoogsten, onze voeten richten op dat vredepad en ons door het geloof in Christus nabij God brengen, in , de armen ZijWer liefde en aan Zijn klopipend vaiderhart. .

Geen naderen tot den Heeire, dan door de 'deur: Christus; en langs den weg: Ohristns; door Zijn bloed en pfiïer en .gerechtigheid!

O, klim op uw Oudejaarsavond als uw Heiland pp den berg om te bidden ©n gemeenschap te zoeken mbt uw Vader die in de hemelen is, hoog boven de vterwarting en het aardsch gedruisch, - Dat is het wonder dfer goddelijke genade, dat biet voor ons onrustige pn tustelooze mienschen, voortgejaagden door de felle zweep van 'den tijd, nxogelijfc is ruste pe hebben bij God.

Daar is rijke mystieke genieting, vol ge^telijka weelde, in het verborgen van Grojds tent, .in de schaduw Zijner vleugelen.

Door onze zonde was er een ee'uwigheid van toom tussohen God en ons hart. Door Zijne genade mogen we zeggen: het is mij goed nabij God te zijn.

Etraks wordt de tustelooz'e klok' va; n den tijd door Gods vinger op eöuwig stil gezet, opdat het „goed nabij God" leen goed zou blijken, dat nimimermeier vergaat.

Heilige rust na zondigi^ onrust.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen