PERS-SCHOUW.

Belangstelling.

In de „Gereformeerde Kerkbode" van de plassis; ! Goiincbem geeft (Ds) K. S(childer)-. eenige, vaca; ntie-impressies.

Hij besluit met dezie:

Mijn derde impirtessie is een van eiken dag.

Het is idle van dankbaarheid over 't sterke meeleven van ons Gereformeerde volk met zijn dominees, maal' tegelijk van 'n bescheiden wensch, dat die belangstelling niet ontaarde in zenuwachtigheid.

Want ik heb gemerkt, dat 't halve Geïeformeerde vaderland weet, dat ik met vacantie ^Veg ben. En dat 't halve vaderland daarover verrast wias, nu, dat - Waardeei' ik zeer; want dat is' 'n erkenning van 't feit, dat vacantie in mijn leven een uitzondering is. Zulk een reisje was ook liet eerste na mijn optreden als p'redikant. Maar als men nu tegelijk erbij veirtelt, dat de dominee van Gorcum Irust hebben moet en dat een ander daaraan toevoegt, dat hij dan Wel overwerkt zal zijn — nu, dat waardeer ik niet.

Onlangs sptrak ik een vriend, die één keer eens niet gepreekt had in 'n avonddienst, omdat hij niet frisch was. En de ma; re was, 50 K.M. verder, dat hij overwerkt, en 100 K.M. verder, dat hij krankzinnig was.

Nu, dat laatste is me ook al eens toegedicht in de belangstellende omgeving van mijn eerste gemeente. Ik kreeg er ©en bezorgden brief over, juist toen ik heerlijk aan 't werk was.

En ik heb van meer collega's gehooipd, wien

't ook zoo gegaan was in de publieke belangstelling.

Als men predikanten, , die niet ZO'O heel vaak vacantie-nemen, voor dien enkelen keei' dan nog. straft met Ihet'bericht, dat ze niet beelemaal meer in lorde zijn, dan is, 't eenige middel, dat ze veel vacantie nemen of anders 't vadeWand" maar laten praten.

Want als men werkelijk haïd werkt, zegt de een: dat i s te druk; ten de tweede: dat wi a s te druk; en de'deUde: dat bleek te druk, en de vietde, dat leidde tot overspanning. En zoo voort.

Dominees zijn dankbaar voor belangstelling. Maar men gimne hun betzelfde recht als zijn dokten of zijn advocaat, die met vacantie gaat. Die voorden daarvoor ook niet gestraft met meewarigheid, die misplaatst is.

Intusschen dank voor de belangstelling.

Laat ik Ds S. Imjogea troosten, dat men het lieüi heuscli nog al sohappelijk' heeft gemaakt.

Tienininste, wait hijl hieï Tortelt, haalt noig niet bij wat mij' lOiverkVam'.

Eén staaltje.

Ik had mïji eens in ée hei lekker liggen koesteren ©n was juist vian plan. huistoe te gaan, toen iemland, die ik ©en paar keer oatmoet had, bleek ©n ontdaan voor' jne bleef staan. Hij stamelde enfctele - onsamenhatigende zinnetjes, waaruit ik zooveel als de belangstellende vraag kom opm«iken: leeft u weifehjik ïioig ? En toen hij van zijti schrik wat beik'oimlen was, Iqgd© hjij' imij uit: „]& , ziet u, ik hoiord© gisteravond vertellen, dat u het tijdelijke met het leeuwige hadt verwisseld".

Dat waren 'snians eigen woioirden.

Hijl sprak .altijd een beetje deftig.

Walit hijl was volgens zijn zeggen autodidactfilosoof 'ea noig mader van de soort monist.

Ietwat scherpzinnig.

Als je vaöantie hebt, moet je eigenlijk het eene tijdelijke miet 'hiet , andere tij'delijke eens geheel kunnen verwisselen. Maar dat luM nu eenmiaal niet. Zoio [herinner ik 'mij' !nu mijn belofte aan de lezers, otai Inqg even de „N. R. Ct." te' woord te staan, die zieh toen-mijn artikelen over den aanval van Dr Visscher noig niet ter hielfte gekomen waj'en, reeds in de discussie mengde.-

De Kerknieuws-redacteur Vroeg:

Zal echter dit vernuftig onderscheid tusschen schiriftfcritiek en tekstonderzoek toereikend blijken 'om' de traditioneele bijbelbeschouwing onder de Gerefoirmeerde voorgangers gaaf te bewaren?

De ietwat Scherpzinnige.leze^r zal spoiedig bemerken, hoe de door Dir Hepp' gemaakte tegenstelling in het onderhavig geval niet opgaat. Immör's be-, treft het geval-K"uype!r niet ©envo.udigWegi een tekstueele wijziging op' grond van handschrift en studie, maar pBof. 'Yisscher heeft gelijk met zijn waairscbu'wing, dat het ve'rlooc'henen van een zoo groot brok Bijbeltekst bedenkelijk gaat gelijken op een in twijfel trekken van den kanon. Is eï trouwens een principieel vetoschil in, of men een enkel woord dan Wel een gansch Bijbelboek „onecht" verklaaït, zoo men eenmaal is gaan tornen aan het leerstuk, in eCtt. 4 .jen .5 der Confessie omschreven? Wie den Heiligen Geest als Doctoa: Ecclesiae heet te öTkennen, moet zich onvoolrwaardelijk neerleggen bij hetgeen deze Dioictor den kerkvadeK heeft ingefluisterd, toen zij de Schrift canoniseerden.

Welk een opeenhooping van misversiandea in •eea-paar regels!

De schrijver doet het voorkomen alsof „het vernuftig oinderscheid tusschen Sdh'riflk'ritiek en tekstonderzoek' ziOO' m^aar-voor de gelegenheid werd ujtgevoinden.

Maar het bestaat reeds veel langer, dan ik oad ben.

Niet alleen zakelijk, rriaar lOiofc woordelijk.

Toch behoeft men niet erg sdherpziinnig te zijn, zegt de schrijver, om' tei benierken, dat de tegen-.stelling tusschen Sdhriftkritiek ©n tekstonderzoek' niet opgaat.

Ietwat scherpzinnig te zijn is al genoeg.

ZojO 'haalt hij met de leeme hand terug, wat hij ons 'met de andere gegeven had.

Mijn tegenstelling noemde hij „vernuftig".

Maar eilaoie! mijn vernuft moet het toioh afleggen tegen ietwat scherpzinnigheid.

Je kunt natuurlijk allen „ietwat scherpzinnig" worden, door een liberale pinde-nez' op het uitstekend deel van je gezicht te zetten.

Het geval-Kuyper betreft 'niet eenvoudigweg een tek'sttueel© wijziging op grond van handschrift en studie, beweert hij.

Nu, dat zial waar zijn.

Het tekstoïiderzoiek betreft hooit teksfcLueele wijziging, doch imtaier slechts teksttueele vaststelling.

Wij wenschen aan den tekst der Schrift nooit het minste te veranderen.

Maar wel arbeiden wij olm vast te stellen, welke de oorspronkelijke tekst is geweest.

Voorts geeft de Kerkhieuws-redaoteur van het liberale blad Prof. Visscher gelijk met zij'n waarschuwing, dat het verloochenen van een zoo groot brok Bijbeltekst bedenkelijk gaat gelijken op een Ja twijfel trekken van den kanopi.

Dat de uitdrukking „verloO'Chenen van Bijbeltekst" ook in bet geval-Kuyper niet jjuist is, laten wij nu daar.

Men kan niét op alles ingaan.

We laten het' öoraeei htèïöver met vertrouwen over aan onze lezers in alle .categorieën: scherp zinnige, iet\v: at< scherpzinnige en zelfs onscherpzinnige.

Doch' ik' ohöet ihet nog even hebben over dat „groot brok Bijbeltekst".

Bij het Markus-slot gaat het over 12 verzen.

Maar al gingi het o: ver 20 verzten, over een heel hoofdstuk, als het in so'niniige betrouwt)are' handschriftön vooik'omlt en in andere even betrouwbaire hiet, dan blijft h, et geloovige pliciht , om' er onderz'iOieik naar te doen, welke lezing de juiste is.

Want wie iets zioru, toedoen aan de Sdhrift, staat even sch"uldig als wie er iets van z'ou afdoen.

En of het nu over 1 of 100 of 200 letters looptj maakt in het wezien der zaak geen verschil.

Evenwel vergat d© „N. R. Ct." mede - te deelen, dat er slechts drie plaatsen zijn in den heelen Bijbel, die eenige mjoeilijkheid van belang voor het geloovig tekstonderzoek opleveren.

Waar het blad zooveel uit onzie artikelen citeerde, had het deze sobere vermelding er ook nog wel in kunnen lasschen.

Ten laatste. De Ker'khieuws-redaoteur stelt het voor alsof de Heilige Geest als Dioötor Ecclesiae den 'kerkvaders bij de kanoniék-verklaring iets influisterde.

Als hij soms meent, dat de jGereformeerde theologie zulk een voorstelHng huldigt, slaat hij de bal een paar mijlen mis.

Hoe weinig wordt de iGerefonrieerde theologie toch aan de overzijde gekend!

Ho© bestrijdt misn ons dikWijls maar op den klank, op den tast af!

Als, iets uit deae discussie duidelijk ^vordt, dan is het wel de no|Odziafolijkheid van jGereformeerd Hoioger Onderwijs.

Men kent bhjkbaiar het rechte ondersöheid tusschen Schriftktitiek en tekstonderzoek niet.

Ons Hooger Onderwijs op 'Gereformieerden Grondslag wias er toe inoodiig om' di| in.het juiste licht te stellen.

En ik mi'a, aÊ imij dan ook steïk', dat, wanneer Prof. Visscher in nauwer contact met onze Vrije Universiteit of Theol. Scihoolhad geleefd, het schrijven van zijn brochure hem niet was overkomen.

Uit de handscihri!ften7wereld.

Nu wij. tocbi in het rijk' der handschriften ons bewegen, willen wiji het volgende bericht, dat door de pers de ronde deed, ook hier vastleggen.

Kardinaal Gosquet, wden in 1918 de taak was opgedragen om met behulp van 'n heelen staf medewerkers de handschriften van het Vaticaan te lordenen, is thans met deze zaak geireed gekomen. Aan een oorr'espondent van „The Times" deelde hij van dezen arbeid o.m'. het volgende mede:

Het aantal boeken en handschriften te bepalen, die aan mijn zorg in het Vaticaan zijn toevertrouwd, is moeilijk. Daar ^ijn duizenden gebonden exemplaren en honderdduizenden losse handschriften; die wij moeten verzam.elen en 'inbinden. De verzameling leed door de vele plunderingen in de midden-eeuwen en de tegenwoordige archieven dagteekenen uit de dagen van Paus Innocentius III.

Ook deze Werden geplmidërd. Napoleon bracht de heele verzameling naar Parijs over. Dit was wel het record van plundering.

Bij het terugbrengen is heel wat zoek geraakt. , ' Het grootste gedeelte echter is terecht gekomen, maal' in een onbeschrijfelijk chaotischen toestand. Zoo bleven zij, totdat vier jaar geleden een B.ystematische poging gedaan werd de ajrchieven chronologisch' en historisch te Bangschilcken. Elk van ons nam een land voor zijn irekening. Ik nam de Engelsche manuscripten voor mij'n rekening. Alles is nu gesorteerd en van index voorzien en tegen het einde van dit jaar zal Ihet publiek ze kunnen raadplegen. Ook vo* de critische vaststelling van den Vulgatatekst is zijn airbeid van groot belang en vruchtdragend. De kai"dinaal betreurt zeer, dat er Voor de archieven geen behoorlijke bewaarplaats is. Zij 'zijn nu afgescheiden van de welbekende gJJoote bibliotheek en er is geen voldoende ruimte om' hen tot hun recht te doen komen.

Zooals onzte lezers, die ietwat geheugen hebben, weten, behoort 1 Joih. 5:7 tot de drie plaatsen, welke den geloovigen onderzoekers van den tekst veel hoofdbrekens kosten.

De Roomscihe kerk hield totnogtoe sterk aan de katooniciteit van dit vers vast. Op het Bijbelco'ngres, dat dezier dagen te Cambridge gehouden wordt, kwam deze zaak ter sprake.

Iemand bracht tegen deze plaats bezwaar in.

Volgens de „N. R. Ct." werd hém: geantwoord:

Dat het concilie van Trente de Vulgata authentiek verklaarde, niet omdat zij feilloos was maar betrouwbaar. In dien zin Werd ook de tekst der „drie getuigen" authentiek verklaard. Geleerden, die dit , , comma Joanneum" verwerpen worden niet uit 'de kerk verwijderd.

Moidern heidendom.

Intusschen hébben we naar alle kanten ppen oogen te richten.

Wanneer wij, totnogtoe van niiodern heidendom spraktein, dan bedoelden wij; daarmede, dat de ontkerstening dreef tot het vereeren van maöhten, die met onzten God niets gemeen hebben. Maar in het „moderne" lag waarborg, dat men zieh tenminste niet voor stoffelijke voorwerpen boog. Die waarboirg heeft Imen thans 'niet meer.

Een Berlijnsch blad vermeldde:

Afgodsbeelden van allerlei aard verheugen zich' in een populariteit. - Bijzonder zij'n de bronzen Buddhabeeldjes gezocht. Niettegenstaande den hoogen prijs — 10 tot 20 duizend Mark — worden deze sterk verkocht. In vele Berlijnsche woonkamers is het mode, een Buddha-statue op te stellen, als een huisgod. Het behoort tot den goeden toon op deze wijze een Oostersche religieuse stemming te ppenbaren.

Tuchtoverdoopleden.

Het jonge geslacjhl vooral dient gewaarschuwd.

De kerk z'aekè: het te behouden met alle macht der liefde, welk© haar ten dienste staat.

Maar zij deinze ook niet terug, om, hoe zwaar het ook valt-, zte als leden los te laten, wanneer zij blijk geven de tegenwipprdige wereld te hébbén liefgekregen.

Vooral in de groote steden is deze zaak urgent.

Wanneer we daar niet actief zijn, zitten we, eer we het weten, midden in een volkskerk.

Men hoort in onzie dagen 'gelukkig van een aandurven van dit pijnlijke werk.

„De Bazuin" scjhrijft:

't Is eisch, dat onze Kerkeiraden nauwlettend op de doopleden toezien. De toenemende geestelijke verwildering laat ook onze doopleden niet geheel ongemoeid.

De KerkeTaad van Halfweg besloot „de zonden vaii vijf doopleden aan de Gemeente bekend te maken. Eén dooplid zal met name worden genoemd, en een dooplid, dat zich wil onttrekken, zal worden vermaand, zulks niet te doen. Nog een ander dooplid, wiens naam reeds vroeger aan de Gemeente werd bekend gemaakt, zal Wedea? worden vettnaand":

Het Kerkeraadsverslag van Zaandam geeft het ' volgende te lezen:

„Vervolgens wordt overgegaan tot nalezen van de lijst der ontrouwe doopleden. Een aantal namen wordt genoteerd van hen, die nog een bezoek zullen ontvangen. Ook wordt besloten sommige van deze ontrouwen aan de Gemeente bekend te maken en anders af te snijden Van de gemeenschap der 'Kerk."

En de Kerkeraad van Dieren heeft aan een Commissie opgedragen 't Doopboek nauwkeurig na te zien, opdat de 'Kerkeraad wete, wie, zoowel onder de gehuwden als ondeT de ongehuwden, door den Doop tot de Gemeente behooiren. Een en ^nder houdt verband met een reeds vroeger genomen Kerke'raadsbesluit, hetwelk luidt: „Van doopleden, die door gëi'egeld de samenkomsten der Gemeente en de catechisaties te verzuimen en • naar de herhaalde vermaning der Opzieners niet te luisteren toonen zich aan de gemeenschap der Kerk te onttrekken, zal, wanneer zij hierin volharden, gedurende ©en proeftijd van zes maanden, worden verklaard en Qpenlijk aan de Gemeente worden medegedeeld, dat zij de gemeenschap' met de Kerk hebben vörbrofcen en niet meer als leden der Kerk worden "beschouwd noch behandeld.".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen